jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 22
ook hij vertrok naar gene zijde door mijn kaken.
Ik smeek je, broeder, schenk mij, booswicht, toch vergeving. 25
Wij mogen voortaan niet meer vlees van ezels eten.
Wie kan de geiten, kalveren en bokken noemen?
En wie de talloos vele schapen van de herder?
Wanneer ik in een schaapskooi binnendring, dan blijft
geen schaap in leven; dat beken ik nu in tranen. 30
Ik vreet en neem wat ik kan pakken; laat ik eens
iets achter, dan sleep ik het wel na terugkomst mee.
Op honden heb ik het voorzien, dood ganzen, vrouwen
die zwanger zijn heb ik al meer dan eens gegeten.
Ik zag ooit in een wei een vette zeug ronddartelen; 35
een tiental lieve koters dronk daar bij hun moeder.
Terwijl de biggen kreunden van verdriet om mama
verscheurde ik die zeug en schrokte haar naar binnen.
Om hen een lange, droeve doodstrijd te besparen
heb ik hen in mijn maag – een snelle dood – geworpen. 40
Ja, dat en meer heb ik misdaan. Dus geef me, vos,
hier straf die bij mijn opgebiechte zonden past.
Toch ben ik niet, als ik zo vrij mag zijn, echt schuldig:
ik deed het meestal uitgehongerd, noodgedwongen.’
Eerst zweeg de vos, verbrak daarna als volgt de stilte: 45
‘Stel paal en perk aan tranen, vader. Stop met huilen.
Je zegt: ‘Ik zondigde.’ Maar niemand leeft onschuldig!
Ja, wie van ons zal kunnen zeggen: ‘Ik leef goed?’
Ons soort wordt telkens weer verdelgd voor deze zonden
en kan nog geen moment verlost zijn van de misdaad. 50
Hoewel we dankzij ons gedrag niet mogen hopen,
hoop ik volop op goedertierenheid van God.
Je zegt dat je een rover bent, maar niet dat je
voor weinig buit wel duizend keer de dood riskeert.
Als jij een schaap ontvreemdt terwijl de honden blaffen, 55
moet ik dat zien als buit om honger mee te stillen?
Je wordt gekweld door honger, gaat het veld in, grijpt
een kleine zeug mee – moet ik die dan zien als buit?
Een zeug vernielt de oogst, een geit knaagt aan de wijnrank;
je grijpt de een, de ander: moet ik hen als buit zien? 60
~ 330 ~