jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

~ 327 ~
Tiecelijn 22
spreekt dan, berispt, als volgt: ‘Die zonde zal voor mij
een goede les zijn om bij alles na te denken. 30
Ik hoop dat mij die zonde kwijtgescholden wordt.
Ik zal nu voortaan altijd wijzer zijn, zo hoop ik,
dan kan de honger mij niet meer tot fouten dwingen.’
Een aantal dagen later komt opnieuw die muis,
volkomen onbevreesd, tevoorschijn uit zijn hol, 35
rent heen en weer, voor ieders ogen, en weer terug.
Genoemde broeder, overmand door prikkelende
begeerte, ziet het beestje en bespringt het snel,
bespot en bijt het en verraadt zichzelf tenslotte;
zo toont hij met zijn scherpe tanden zijn karakter. 40
De vader van de godgewijde kudde ziet het
en strenge ijver voor wat juist is doet hem zuchten.
Zijn hart wordt droef, hij gromt en zucht dan diep, in tranen,
dat zijn beroemde huis, alom befaamd om vurig
geloof, geprezen om haar rijkdom en geloofsijver, 45
verschoond van smetten en tot dusver onberoerd
door loze laster, nu gespreksstof is geworden
voor alle buurtbewoners en voor vele pelgrims.
‘Een groot gevaar! Een ruige wolf verkleed als lam!
Wie werd beschouwd als lam bewijst dat hij een wolf is. 50
De schijn van honing hield een beker gal verborgen.’
Zo lucht de abt teleurgesteld zijn ziedend hart.
Genoemde broeder overdenkt zijn zonden en
al wat er om zijn fouten van hem is gezegd,
verweert zich zonder aarzeling en spreekt aldus: 55
‘U laakt mij, vader, veel te hard en onterecht,
veroordeelt mij, zo blijkt, met veel te strenge woorden.
Week ik soms van mijn, sterke aangeboren aard af?
Ik ben wie ik ook gister was, steeds één, dezelfde.
Bij aankomst hier, mijn beste vader, ben ik niet van 60
gedachten of gedrag veranderd maar van kleding.
Als ik op dat soort beestjes jaag, schrijf dat dan toe
aan aangeboren driften, klaag niet dat ik zondig ben.
Beschuldig toch de vos, mijn beste, niet van sluw
bedrog, verwijt de haas niet dat hij buigt voor angst, 65