jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

~ 325 ~
Tiecelijn 22
hij is nu zwart terwijl hij kort tevoren bruin was.
‘Je ziet er heel erg anders uit,’ aldus de man, ‘dan
toen jij als veedief in mijn strik gevangen zat.’ 70
Hij boog zijn hoofd, sprak: ‘Wees gezegend’ en
bracht deze woorden uit terwijl hij tranen plengde:
‘Verminkt door wonden die je mij had toegebracht
met stenen was ik onlangs ernstig ziek. Een dokter
bezocht me, voelde dat mijn polsslag niet in orde was. 75
Hij sprak: ‘Je blijft niet leven, nee, je zult nu sterven.’
Maar ondertussen kwam een monnik aan mijn ziekbed
en gaf de raad berouw te tonen van mijn zonden.
Hij gaf me goede hoop, want niemand is verloren,
al was zijn leven slecht, zolang zijn dood maar goed is. 80
Hij overreedde mij de wereld te verzaken
en gaf mij dit habijt na ’t scheren van mijn kruin.
Ik gaf mijn oude eetgedrag en leven op,
waarna op stel en sprong mijn ziekte was verdwenen.
Omdat mijn gijzelaar het leven nu moet laten, 85
wil ik het mijne geven voor mijn broeders leven.
Ik ben wel zoals afgesproken teruggekomen,
maar heb niets van mijzelf wat ik je terug kan geven.
Ik wil je goedheid niet beschamen. Spaar me zo
je wilt, maar wil je dat ik sterf, dood mij dan snel.’ 90
‘Geen haar,’ zo sprak de herder, ‘zal mijn hand jou krenken.
Ik vraag vergeving voor de hand die jou verwond heeft.
Als ik een monnik dood, is dat een dubbele moord.
De gijzelaar mag gaan; ga jij nu ook naar huis.’
Ze keerden blij en veilig naar de velden terug 95
en uitgehongerd sprak de wolf zijn welp toen toe:
‘Geloof mij, broeder, schapenvlees is heel erg lekker
maar kaas en bonen eet ik tegen heug en meug.
Ik neem geen last op mij die ik niet dragen kan.’
Zo sprak hij en ging schapen roven als voorheen. 100
De herder zag hem niet veel later eten van
een lam dat hij geroofd had en wees hem terecht:
‘Je bent een monnik en gezond; voor jou geen vlees.
Dit is niet wat Basilius’ vrome regel oplegt.’ 1