jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 22
mijn wolvenkind doet dienst als gijzelaar. Je krijgt hem
zodat ik terugkom op de dag die jij bepaalt.
Als ik niet terugkom, is je schade minimaal
wanneer de jonge sterft en niet de zwakke grijsaard.
Hij kan nog kwaad doen, ik niet meer zolang ik leef. 35
Geen enkel voordeel brengt mijn overlijden jou.
Je neemt mijn vel? Je kunt er nog geen laars van maken.
Je neemt mijn vlees? Als voedsel is het waardeloos.
Ik weet niet waarom jij dit arme lijf probeert
te slechten, want geen enkel deel is jou tot nut.’ 40
Om kort te gaan: de herder, lichtgelovig, liet
de wolf vertrekken toen zijn gijzelaar verscheen.
De wolf, die met een list de herder wil bedriegen,
komt onderweg een monnik en zijn dienaar tegen.
‘Gegroet,’ zo zegt hij, ‘vader. Hoor mijn smeken aan 45
en lees me niet de les omdat ik heb gezondigd.
Van zonden heb ik spijt, genoeg van aardse goederen,
ik schaam me voor de moord op dieren zonder schuld.
Lichamelijk en onbegrensd genot is mij
niets waard als ik geen zielenheil verwachten mag. 50
Sla mij maar met een roe of geef mij met de zweep,
maar geef tenminste deze ziel aan God, mijn beste.
Ik vraag je, maai mijn brede kop en scheer mijn kruin
en geef me, nu ik ben bekeerd, een monnikspij.
Denk niet dat je dit grootse werk vergeefs verricht hebt: 55
een schaap, aan mij gegeven, schenk ik nu aan jou.
Bevalt de schapenbout die ik je geef je niet,
geef dan het vlees maar aan je knecht en houd het vel.’
De monnik pakte dankbaar het geschenk aan en
nam dadelijk een schaar ter hand en ging hem scheren 60
en maakte daarbij de tonsuur wel zo groot dat
hij hem een ruime cirkel schoor van oor tot oor.
Ook leerde hij hem welke orderegel hij
moest volgen en gebood de wolf een pij te dragen.
De dag brak aan waarop de gijzelaar moest gaan, 65
waarop de wolf zoals beloofd weer terug zou keren.
Hij kwam, maar nauwelijks herkenbaar voor de herder:
~ 324 ~