jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 22
52 Dietsche Doctrinale boek II, verzen 2131-2135. Geraadpleegd via Cd-rom Middelnederlands.
53 R. Monier, Les lois, enquêtes, et jugements des pairs de castel de Lille. Recueil des coutumes,
conseils et jugements du tribunal de la Salle de Lille, 1283-1406, Rijsel, 1937 [Documents et
travaux publiés par la Société de d’histoire du droit des pays flamands, picards et wallons, III],
p. 153-154 (nr. 208). Van Caenegem, Geschiedenis van het strafrecht, p. 41-42. Corien Glaudemans,
Om die wrake wille, p. 88-89.
54 J. Mann (ed.), Ysengrimus. Text with translation, commentary and introduction, Leiden
etc., 1987, p. 276-299 (Liber secundus, verzen 270-688) en 488-495 (Liber sextus, verzen
1-132). Citaat: ‘Reddat pro corio seque suosque tuo’. Mann, Ysengrimus, p. 490. Vertaling citaat:
M. Nieuwenhuis (vertaling), Ysengrimus, Amsterdam, 1997, p. 181. Op te merken valt dat
Galenus adviseert gewonde lichaamsdelen in een pas verwijderde schapenvacht te hullen,
als een soort pleister. G.J.M. Bartelink, Een thema uit de fabelliteratuur en het dierenepos in de
Middeleeuwen. De hofdag van de zieke leeuw en de gevilde wolf, in: Lampas, 10, (1977), p. 285.
55 Vgl. Bouwman, Reinaert en Renart, p. 365-367 (over de koppeling tussen de fictie van het
dierenverhaal met de mensenwereld).
56 W.P. Blockmans, Vete, partijstrijd en staatsmacht: een vergelijking (met de nadruk op Vlaanderen),
in: J. Marsilje e.a., Bloedwraak, partijstrijd en pacificatie in laat-middeleeuws Holland, Hilversum,
1991, p. 9-33.
57 Corpus Gysseling I Ambtelijke bescheiden. Cd-Rom Middelnederlands. Oorkonde d.d. 17 oktober
1299, nr. 1801. Mijn interpunctie, spelling gemoderniseerd.
58 Jan de Putter, Firapeel helpt, p. 216.
59 Vgl. B 7674-7675: ‘Van Reynaert is een zaet gebleven, dat dair nu zeer op gaet.’
60 Uitvoerig hierover J. de Putter, Vrede en pays, p. 97.
61 In essentie ben ik het dus eens met Yvan de Maesschalck, ‘De schoonheid van het drieste dansen.’
Over hazenvreugd en hazenleed in enkele naoorlogse gedichten, in: Tiecelijn, 19 (2006), p. 407.
62 Wim Blockmans en Peter Hoppenbrouwers, Introduction to medieval Europe 300-1550,
Londen en New York, 2007, p. 149-150. Een licht aangepaste vertaling van Wim Blockmans
en Peter Hoppenbrouwers, Eeuwen des Onderscheids. Een geschiedenis van Middeleeuws Europa,
Amsterdam, 2002, p. 205-207.
63 Rik van Daele, De robotfoto van de Reynaertdichter. Bricoleren met de overgeleverde wrakstukken:
‘cisterciënzers’, ‘grafelijk hof’ en ‘Reynaertmaterie’, in: Tiecelijn, 18 (2005), p. 187-191. Mijn
vermoeden dat de Reynaert in 1248 is geschreven, lijkt zich niet te verzetten tegen dit verband.
J. de Putter, Firapeel helpt, p. 218.
64 Het lot van Belijn in andere versies van het verhaal vergt een aparte behandeling. Duidelijk
is dat de bewerkers niet zijn eerdere zondige gedrag verdisconteren. In de Reynardus vulpes
wordt de onschuldige Belijn toch veroordeeld omdat hij slecht gezelschap niet gemeden heeft. In
Reynaerts historie B 3475-3476 lijkt mij niet meer te staan dan dat de vete niet meer gezoend kon
worden omdat ze onmiddellijk begonnen is. (‘cort begonnen’) De wolf zal onmiddellijk de ram
~ 312 ~