jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 22
de markt lijkt Boorman te beseffen dat hij indertijd te ver gegaan is, want het
grootste verwijt van mevrouw Lauwereyssen is ‘dat u mij voor mijn naamloze
vennootschap slechts woorden geleverd hebt in plaats van kapitaal’ (HB, p. 369).
Tijdens het lijmen had Boorman inderdaad valse hoop gegeven toen de bedrijfsleidster
hem voorstelde commissaris te worden bij een eventuele omzetting van
haar zaak in een vennootschap, en die schijn van persoonlijke betrokkenheid
komt niet voor in de andere afgesloten zaken. Dat is de stap teveel die Boorman
gezet heeft, en daarom wil hij na de confrontatie met Lauwereyssen restitutie
doen. Hoe misleidend of begoochelend de tekst ervan ook is, de misleider houdt
zich aan zijn afspraken. 26
Nog metamorfosen?
Het is ondertussen wel duidelijk dat niet enkel Laarmans metamorfosen
ondergaat: er is de basistekst van de studie die steeds wordt aangepast zodat
hij zowel voor cement, marmer, groepsreizen, begrafenissen of piano’s en
keukenliftjes kan dienen, er is de lijkwagen van Korthals die met enkele
ingrepen verandert in een ambulance, en er is Boorman zelf die van nuchtere
oplichter een tijdlang verandert in een wilde weldoener. Laarmans brengt zijn
eigen laatste metamorfose overigens direct in verband met die van Boorman.
‘Als de aanvoerder blijk geeft van zwakheid, al is het dan maar tijdelijk, wat
kan je dan nog verwachten van een halfbakken soldaat, vooral wanneer die aan
trouwen begint te denken’ (HB, p. 409), overweegt hij na Boormans opname
in het gekkenhuis en zijn wederopstanding nadien, waarop hij zijn contract
terugstuurt en zelf weer van zakenman in kantoorklerk verandert.
In Het Been komt daarbij nog een metamorfose voor die Boorman niet direct
doorheeft. Tegenover de smederij van Lauwereyssen in de Rue de Flandre ligt
het café van dikke Jeanne, en in dat café informeren Boorman en Laarmans
zich van bij het begin over wat er omgaat bij Lauwereyssen. Om de waardin
spraakzamer te maken, verteert Laarmans er nogal wat, en neemt hij haar zelfs
op zijn schoot. Als de exemplaren van het Wereldtijdschrift geleverd worden,
heeft Laarmans geen tijd voor haar, maar ze spreken wel af dat hij de volgende
nacht tot de ochtend bij haar blijft (L, p. 353). Er mag tussen die twee dus
wel een zekere vertrouwelijkheid verondersteld worden, maar toch herkennen
Boorman noch Laarmans haar later in ‘een zwaar gepoederde lichtblonde vrouw
op jaren’. ‘Vijf jaar geleden wàs zij zwart, maar dat was uit de mode […] Zij
~ 164 ~