jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

~ 163 ~
Tiecelijn 22
zich specialiseert in het maken van keukenliftjes, en die in het Wereldtijdschrift
voorgesteld wordt als een innovatieve firma die wereldfaam verdient. Het lijmen
van Wilkinson en Van Ganzen is mislukt, Korthals en Lauwereyssen zijn
binnengehaald.
Bij de firma Korthals wordt eigenlijk ‘de bedrieger bedrogen’. Korthals is een
begrafenisondernemer die Boormans vrouw heeft overdonderd met een veel
te dure totaalservice: hij heeft de schoonzuster van Boorman laten balsemen
en overbrengen uit Gent, wat Boorman een gepeperde rekening zal opleveren.
Maar Boorman ontdekt dat de firma Korthals slechts één motorvoertuig
gebruikt, dat volgens de nood van het moment opgetuigd wordt als ambulance
of als lijkwagen, en dat af en toe zelfs gewoon dienst doet als verhuiswagen. Met
die wetenschap chanteert hij Korthals: hij laat hem een bestelbon voor 20.000
exemplaren van het Wereldtijdschrift tekenen, en brengt bij het afrekenen het
bedrag van Korthals’ onterecht hoge factuur voor balsemen en vervoer van de
dode schoonzus in mindering. Na het nalezen van de drukproef is Korthals
eigenlijk best wel tevreden met die vorm van publiciteit. Iedereen gelukkig dus:
Korthals heeft reclame en wordt niet als onhygiënische ambulancier aan de kaak
gesteld, en Boorman heeft geen cash moeten betalen voor het vervoer van zijn
dode schoonzus.
Het spel is blijkbaar ook nooit helemaal uit: als Boorman in zijn ‘messiaanse
fase’ van het politiekantoor wordt overgebracht naar het gekkenhuis, wordt hij
vervoerd in de ‘Korthals XV’ (HB, p. 401). De dubbelzinnigheid van dat voertuig
(ambulance/lijkkoets) werkt overigens mee aan de associatie van de dagen
in het gekkenhuis met de dagen voor de opstanding, dus in de dood.
Bij de zaak Lauwereyssen is er geen sprake van chantage van een andere oplichter:
hier is de bedrijfsleidster het slachtoffer van haar ijdelheid en ze verkijkt zich
compleet op het aantal magazines dat zinvol gebruikt kan worden in de reclame
voor haar firma. Is bij Korthals de duivel beduveld en krijg je als lezer sympathie
voor de ‘slimme’ oplichter tegen de ‘dommere’ oplichter, bij Lauwereyssen is
dat niet zo. Het Wereldtijdschrift brengt de firma aan de rand van het bankroet
(‘vroeger [werkten er] bij momenten tot dertig mensen en nu nog drie’ (HB,
p. 381) en de openbare verkoping van materiaal uit de Rue de Flandre impliceert
in alle geval dat de zaak is stopgezet) en Boorman vraagt zich af of het ook iets
met de amputatie van het been te maken heeft. Wat zou er gebeurd zijn als ‘zij
met dat geld een bekwame dokter bekostigd had in plaats van het maandelijks
aan mij af te dragen’ (HB, p. 370)? Door de confrontatie met het slachtoffer op