jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 22
eindigt met het ‘wonder’ van de opstanding. Die fase is het gevolg van Boormans
messiaans aandoende roeping: het geld teruggeven aan Lauwereyssen, een bijna
onmogelijke taak waar hij eigenlijk door bezeten is, maar die niet helemaal klopt
met de cynische houding van de Boorman uit Lijmen. Het is duidelijk een fase,
want nadat neef Jan Boorman geholpen heeft om het geld terug te bezorgen aan
Lauwereyssen, ontpopt (metamorfoseert) Boorman de ‘messias’ zich weer tot
zijn gewone zelf (‘een parasiet als ik’ HB, p. 404). Bij het verlaten van het gekkenhuis
mompelt hij immers ‘Het einde van een droom’ (HB, p. 406), en na de
finale verzoening met Lauwereyssen geeft de ‘verrezen’ Boorman Laarmans al
een tip voor een nieuwe zaak (de Staatsloterij). 25 ‘Wat heb ik eigenlijk gezocht?’
vraagt Boorman zich af. ‘Begrijp jij er iets van? En zo heb ik weer eens ervaren
dat het wijzer is niets te zoeken, maar te nemen wat je krijgen kunt’ (HB, p. 405).
De bedrieger bedrogen
Wat heeft Boorman gezocht? Wat heeft hem in de zaak Lauwereyssen zo
geraakt dat hij ingaat tegen zijn eigen principes, terwijl hij nadien toch zonder
gewetensproblemen zijn handel in te duur bedrukt papier heropneemt? De
aanleiding is natuurlijk de scène op de markt, de val van mevrouw Lauwereyssen
met haar houten been, maar waarom blijft hij er weken over piekeren en is hij
zelfs bereid een rechtszaak te beginnen om te mogen terugbetalen wat hij haar
afhandig gemaakt heeft? Daarvoor moeten we terug naar Lijmen, het eerste deel
van het tweeluik.
Eerst is er de ‘zaak Korthals’, die Boorman met succes afsluit. Dan is Laarmans
alleen op kantoor en komt een zekere Wilkinson 70.000 exemplaren bestellen,
maar Laarmans’ domme reacties maken duidelijk dat het Wereldtijdschrift
eigenlijk een farce is, en Wilkinson stapt op. Laarmans besluit maar gewoon
om niets te vertellen en wacht als een kind dat iets mispeuterd heeft af wat er
gebeuren gaat, maar als een goede vader vergeeft Boorman hem het debacle. Dan
komen ze bij Van Ganzen terecht, een verkoper van houten Louis XV-bedden,
die zo eerlijk is dat hij niet te lijmen valt. ‘Lodewijk XV is dood en zijn bedden
moeten in museums begraven worden, onder de hoede van slapende wachters,
in een ouderwets pak. Maar deze goedkope spullen vinden nog wel aftrek […]
maar aan publiciteit doe ik op ’t ogenblik niet’ besluit de oprechte Van Ganzen,
nadat Boorman zich in duizend bochten heeft gewrongen. Na die mislukking
volgt dan de reusachtige bestelling van Lauwereyssen: een kleine smederij die
~ 162 ~