jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

~ 139 ~
Tiecelijn 22
de controleur uit een calvados te drinken, maar spijtig genoeg drinkt die alleen
yoghurt. Tijdens de oorlog (1940-1945) werd ook de ‘Werbestelle’ (bureau dat
opriep voor te werkstelling in Duitsland) herhaaldelijk belachelijk gemaakt.
Vier straten van Peegies huis woonde er nog een Peegie en zijn moeder heette
ook Tanite. De opeisingsbrieven om naar Duitsland te gaan werken werden
dus in diens brievenbus gestopt. Maar het ventje was al 60 en werd er ziek van.
Hij deed een beroep op zijn huisdokter en geraakte zelfs in het ziekenhuis. Tot
Peegies eer moet wel gezegd dat hij na de oorlog een enveloppe met geld in de
brievenbus van het manneke stopte.
… tot in de hemel
Het verhaal van Willem Denys eindigt op een vreemde wijze. Peegie sterft niet,
hij ‘vaart’ ten hemel in het bijzijn van de gehele Nieuwmarkt. Zoals Reynaert niet
sterft en naar een land trekt vol patrijzen en andere heerlijkheden. Twee dingen
heeft hij toch bij zich: zijn paternoster en zijn portefeuille: ‘Ge kunt nooit weten
waarmee dat ge ’t verst zult komen,’ oordeelt de op alles voorbereide leperd. Zijn
laatste raad klinkt als volgt: ‘Leurders, horkt (Straatventers, luister): de staat, de
politiekers, de gendarmen en geheel de sanctebotiek (santenkraam), gebruikt ze,
maar laat u zelve nooit d’r van zetten.’
De geest van Peegie waart nog ergens rond in Roeselare. Het is een levendige
stad van doorgewinterde commercanten. Bedriegen zoals de volgelingen van
Cyper destijds deden, doen ze echter niet en de ‘triem’ behoort reeds lang tot
het verleden. Het werd allemaal wat ‘chiquer’. De echte Nieuwmarkters zijn er
niet meer, maar als je door hun vroegere wijk dwaalt, vertrekkend van ‘het kruis’
(negentiende eeuw) op hun marktje, zie je in je verbeelding hun wereld deels
herleven. Van hun leepheid is er toch wel iets overgebleven. Stap maar eens een
klerenwinkel binnen en spits de oren.