jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

~ 135 ~
Tiecelijn 22
‘voor de domestiek’ (knecht), waarbij Peegie zich toch genadiger toont dan Reynaert
voor Isegrim. Maar ook Peegie bedriegt zijn kompanen.
Marieken heeft intussen ook dezelfde boodschap gebracht bij de andere boer
en ook daar haalt Savatte zijn slag thuis. De 100 meter zijn verkocht, of hoe je
er naijverige mensen inluist.
Maar de kous is nog niet af. Ze hebben ook stof voor twee kostuums en die
zullen ze proberen kwijt te spelen in nog een andere hofstede. Peegie zal ergens
buiten moeten wachten tot het afgesproken teken gegeven wordt dat hij zich
mag aandienen. Het wordt een Uilenspiegelstreek. Savatte gaat binnen bij boer
Vanneste en doet onmiddellijk alsof hij de boerin kent. Maar zij kent hem niet.
Hij is hier nochtans nog geweest, hij zal zich misschien vergissen, maar nu hij
hier toch is kan hij misschien eens zijn waren aanprijzen. Het is zijn laatste
stuk. Maar de boerin weert af: hun kleermaker maakt geen kostuums als hij
de stof niet zelf mag leveren. Maar dat lijkt geen probleem te zijn, Savatte is
niet zo maar een leurder, hij heeft zijn eigen kleermaker mee. Intussen komt de
boer binnen. De waar wordt bekeken en geprezen en Savatte laat zich terloops
ontvallen dat Sintobin, een buur, het voorlaatste stuk gekocht heeft. De boerin
spitst haar oren als ze de naam Sintobin hoort en krijgt er ineens wel zin in.
‘Waar is uw kleermaker?’ vraagt ze. Wat Sintobin kan, kunnen zij ook. Savatte
moet even naar buiten om tegen een boom te plassen en dat is het afgesproken
teken dat Peegies tijd gekomen is. Er wordt nog wat gepingeld over de prijs. Ze
mogen zeker niet zeggen tegen Sintobin wat zij maar betaald hebben.
Peegie kwam binnengestapt.
– Elk een goên dag, mensen.
– Héla kleermakerkie, zei Savatte, werk voor u en pak maar goed de
mate.
De boerin betaalde de som en Savatte nam afscheid.
– ’k Moet nog vier klanten doen vandage, man, de tijd is gemeten, ’k
zou anders nog ’n bitjie (beetje) blijven.
– Doe maar op, zei de boer, elk zijn werk.
– Vaneigens, zei Savatte, en ge zijt bedankt. Peegie, als ge hier gedaan
hebt, komt naar Vanneste, ginder in den Oosten… en hij wees door
‘t venster.
– All right, zei Peegie, trok zijn lintmeter uit zijn broekzak, hing ‘n
kussentje spelden aan zijn giletknoop (vestknoop), lei een hoop krijtjes
op een stoel en vroeg een gazet of twee.