jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 22
De kleren van de… boer. Een Uilenspiegelverhaal
Savatte en Peegie zijn twee gezellen die me soms aan de kompanen Isegrim en
Reynaert doen denken. Een Isegrim die het plan smeedt om samen een vette
kluif binnen te halen en een Reynaert die handig meespeelt maar er heimelijk
voor zorgt dat hij er zijn profijt aan heeft. Het verschil zit hem wel hierin dat
Savatte niet de echte pineut wordt zoals het Isegrim al te dikwijls overkomt.
Beide wapenbroeders zullen ergens in het Leuvense hun laatste 100 meter
lijnwaad proberen te verkopen aan twee naijverige boeren die in elkaars buurt
wonen. Marieke, een meisje uit het café waar ze hebben gelogeerd, wordt als
hulpje ingeschakeld. Het wordt een truc waarbij de slachtoffers à la Bruin of
Tibeert listig worden ingepakt. Savatte trekt bij de ene boer binnen, Peegie bij
de andere. Marieke zit ergens tussen de twee boerderijen te wachten tot haar
moment gekomen is. Ze zal een collier krijgen en tien frank drinkgeld als het
plan lukt. Peegie speelt zijn ‘blink’-rol en hangt de sukkelaar uit. Hij krijgt een
bord pap en van het ene onderwerp komt het andere. Of ze dat ook gelezen
hebben in de ‘gazet’, die brand ‘in Wijnendales fabrieke’? En Peegie vertelt tot
in de kleinste details hoe wreed dat was en hoe hij geholpen heeft bij het blussen.
Het magazijn zat proppensvol lijnwaad. Zij hebben zoveel weggesleept als
ze konden. De baas riep na de brand al die helpers samen in café Kinshasa en
ze konden dat geredde lijnwaad kopen voor de helft van de prijs (precies zoals
ik het zelf meebeleefd had in Proven, zie hierboven). En nu biedt Peegie die
schone geredde stof aan voor 25 frank de meter, madam. Maar madam heeft
al lijnwaad genoeg. Langs zijn neus weg laat hij zich ontglippen dat hij bij boer
Vanthuyne vijftig meter heeft verkocht en dat de boer had gezegd: ‘Spijtig mijn
vrouw is nu niet thuis, maar kom over een uurtje eens terug, wellicht koopt ze
die andere vijftig meter ook nog’. En dan vliegt de deur open en komt Marieke
binnengestoven. ‘Menhier Pee, boer Vanthuyne vraagt dat ge d’andere vijftig meter
ook zoudt willen dragen, ge kunt ze nu seffens brengen, hij zal ze ook kopen.’
Peegie legt zijn ‘pakkleed’ op de vloer om het lijnwaad in te pakken maar de boerin…
‘Wacht efkens, ge zijt zo haastig, menhier, ’k en hebbe nog niet gezeid da ‘k
het niet ging kopen.’ Peegie doet alsof hij niet terugkrabbelt. ‘Zaken zijn zaken,’
zegt hij ‘en Vanthuyne heeft de eerste keure (kans)’. Dat wil de boerin haar buur
niet gunnen en ze komt met een borrel voor de dag. Kortom Peegie geeft toe,
hij moet dan dat lijnwaad zo ver niet meer meeslepen. Hij probeert nog eerst
30 frank de meter te krijgen, maar zo dom is de boerin niet. Eens buiten steekt
hij 1000 frank opzij voor Savatte en die andere 250 belandt in zijn eigen zak
~ 134 ~