jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

Kwaku Ananse zette de kist van zijn rug en zei: ‘Mijn vader is dood en
ik ga hem begraven. Zal ik de kist openmaken, zodat je hem kunt zien?’
‘O nee, Kwaku, we geloven je, laat die kist dicht!’
En ze gaven geld aan Kwaku voor de begrafenis.
Toen hij thuiskwam opende hij de kist, die vol zat met groente en
fruit, en de hele familie kon dagenlang eten.
Toen het voedsel op was, ging Kwaku weer met de doodskist naar de
tuinen in het bos en terug door het dorp. Nu was zogenaamd zijn moeder
gestorven. En daarna zijn vrouw en zijn kinde ren, één voor één.
Kwaku Ananse zong maar. En kreeg geld. En smul de.
Tenslotte ging hij naar een tuin waar lekkere yams groeiden. Maar dit
keer kregen de dorpelingen argwaan: ‘Kwaku, wie is er nu weer dood?
Je hele familie ligt al begraven! Maak open die kist!’ Kwaku Ananse zei:
‘Tja, dat kan ik nu wel doen, maar wie er ook in die kist zit, zodra ik
hem openmaak verandert hij onmiddellijk in een stapel yams, dus dan
zie je nóg niet wie het is.’ En hij wilde de kist eerst niet openmaken.
Tenslotte moest hij wel. En daar zagen de dorpelingen inder daad niets
dan yams. ‘Wat zei ik je?’ riep Kwaku Ananse triom fantelijk. De dorpelingen
waren zo kwaad dat ze de yams in stukken hakten en alle kanten
op gooiden. En zo is het gekomen dat de yams over het hele Ashantiland
verspreid zijn.’
~ 103 ~
Tiecelijn 22
Bij een nóg oudere blinde man, van over de honderd, lukte het niet meer. Hij
begon in het Twi, maar toen hem gezegd werd dat er buitenlanders voor hem
zaten, trachtte hij in het Engels verder te gaan: ‘In den beginne was God zelf
geestig. Hij schiep Kwaku Ananse naar zijn evenbeeld...’ Daarna werd zijn verhaal
onsamenhangend. Hij perste zijn blinde ogen tot tranen toe dicht om zich
te concentreren, maar het verle den bleef mistig. Toch had ook hij in die twee
zinnetjes duidelijk gemaakt dat Kwaku Ananse in contact staat met God.
In een dorp bij Kumasi was het de hulppriester die ons bij het dorpshoofd introduceerde
en ‘s avonds na afloop van de vertel sessie, die gepaard ging met spontaan
spelen, dansen, zingen en drummen, voorging in gebed en God onder een warme
sterren hemel dankte dat Hij via de cultuur mensen uit drie werelddelen samengebracht
had.
Een verklaring dat het christendom zo is aangeslagen bij de Akanvolkeren in
Ghana (waartoe behalve de Ashanti bijvoor beeld ook de Fanti en Ewe behoren)
is dat die volkeren zelf al monotheïstisch waren en een godsbeeld hadden dat
sterke overeenkomst vertoonde met het christelijke godsbeeld, wat het makke-