1 April 1985-1995 - 25 Jaar SWAF

10-Jaar
Getapt
1 April 1985-1995

Waarom?
Ondanks de hoge graad van faillissementen en overnames overkomt het nog
steeds veel kroegen dat ze de 10 jaar halen. Dat wil nog niet zeggen dat dat
altijd even stevig gevierd wordt of dat de uitbaters in het zonnetje gezet worden.
Bij SWAF gaat dat echter anders. Als er namelijk één ding naar buiten is
gekomen in die periode vanaf 1 april 1985, dan is het dat Nico en Kees er
in geslaagd zijn een familiegevoel te kweken. Menig Swaffoloog (dixit Karel
Bergen van ”het Luifeltje”) zal kunnen beamen dat er een gevoel van verbondenheid
bestaat onder de vaste en onvaste bezoekers. Is het door de muziek, is
het door het uiterlijk van de gasten, is het door de bartenders? Niemand weet,
niemand weet, maar duidelijk is dat men de naam van zijn stamkroeg te allen
tijde zal verdedigen.
Dat is een verdienste. Hoe tijdelijk het kroeglopen ook mag zijn (sorry Claus),
als je in die tijd een thuisgevoel kent aan de bar is dat lekker, soms uitermate
prijzig en gevaarlijk, maar ook dat is vrije keuze.
Die verbondenheid heeft geleid tot vele ”buitenschoolse” aktiviteiten: SWAF
kent inmiddels twee aan de KNVB-competitie verbonden voetbalteams, een vast
zaalvoetbaluurtje, een jaarlijkse trip naar Terschelling, een jaarlijkse busrit
naar Torhout en Pukkelpop en een jaarlijks zwemuitstapje.
Dat zal voorlopig wel doorgaan,
bloed zal waar nodig worden ververst maar
SWAF zal daar voorlopig zijn vinger in de
pap in houden. Blij toe!
BEGT

Tsien jier Swaf
De fryske koelte is yn Swaf untank it ein fan de bandsjes mei in protte ynfloed
noch hieltyd in bietsje merkber troch my. Sawat seis jier ferlien kaam ik der foar
it earst, oerwaaid ùt Fryslân mei in tuskenstop op Skylge wer’t ik al wat folk
kinnen leart hie. Se hienen it alllegear oer in kafee dat sa aardich wêze soe.
Ik hie der noch nimmen fan heart en it spesjale gefoel dat dat eigenaardiche
kafee opwekke sei my ek hielendal neat.
No bin wy 1995 en swaf bestiet tsien jier. Ik hie net tocht dat de minsken die
dat toen tsjin my sein hà gelyk kriegen. Swaf is foar my in magneet die lûken
bliuwt wurden. By gefal komt it troch de minsken of troch de musyk. Kees
en Nico witte der yn
elts fefal wol faor te
soargjen dat ik kommen
bliuw. It is einliks
in soart ferslaving, at ik
der in skoftsje net west
bin mis ik it.
Al mei al bin ik bliid
dat ik hjir oait in kear
kommen bin en dat ik
jimme op dizze wize
lokwinskje mei mei jim
tsienjierrich bestean.
10 jaar Swaf
De friese bries is
ondanks het einde van
de bandjes met veel
invloed nog een beetje
merkbaar door mij.
Bijna zes jaar geleden
kwam ik er voor het
eerst, overgewaaid uit
Friesland met een tussenstop
op Terschelling
waar ik al wat volk uit
Hoorn leerde kennen.
Ze hadden het allemaal
over een cafeetje dat
zo leuk was. Ik had nog
nooit van Swaf gehoord
en het volgens deze
mensen speciale gevoel
dat dat eigenaardige
cafe op wist te wekken
zei me ook helemaal
niks.
Nu in 1995 bestaat
swaf tien jaar. Ik had niet verwacht dat de mensen die dat toen zeiden gelijk
hadden. Swaf is voor mij een een magneet die blijft trekken geworden.
Misschien komt het door de mensen die er komen of de muziek. In ieder geval
weten Kees en Nico er wel voor te zorgen dat ik blijf komen. Het is eigenlijk
een soort verslaving, als ik er een tijd niet ben mis ik het. Al met al ben ik blij
dat ik hier ooit een keer ben binnengekomen en dat ik jullie met dit verhaaltje
mag feliciteren met jullie tienjarig bestaan.
Klaas

Swaf is geschiedenis
Nog net aan gespaard gebleven uit de puinhopen van de jaren 70 in Hoorn,
leidde SWAF in het begin van de jaren 80 een moeizaam sudderend bestaan.
Voornaamste wetenschap was dat er in SWAF werd gevochten, gedeald en
meer van die door Rome verboden dingen. Althans, dat kon je op elke straathoek
horen. De toenmalige uitbater Fred was er allemaal niet tegen opgewassen
en na een overgangsperiode met de innemende barkeeper Joop Roemer
kwam Kees Ruiter achter de toog. Vanaf 1984 werd hij fysiek ondersteund
door Nico Danenberg. De hits waren ”Los Ninos del parque” en ”Ocean rain”
en men begon aan de zuivering van de naam en de klantenkring. Rekeningen
werden aangezuiverd, de lucht klaarde op en begin 1985 ging de kogel door
de kerk. Ze zouden de boel overkopen. Een groot openingsfeest vond plaats op
1 april: Joop knipte als symbolisch afscheid van het verleden het lint door, vele
anderen volgden hem. Dat Ton Pepers de kroon spande, zullen velen van ons
niet vergeten zijn.
De volgende dag bood men de vaste klantenkring een, inmiddels legendarisch,
uitstapje aan: met de bus naar de Heineken-brouwerij. Jules Otto, die
toen SWAF nog wel eens frequenteerde, en K.C. zelf hadden op hun mondharmonica
het hele repertoire van ”oh Suzanna” tot ”Oh Suzanna” nog eens
doorgenomen. Dat hebben de busreizigers geweten: van de Kerkstraat tot de
Stadhouderskade hoorde je niet anders.
Na de rondleiding werd het officiële gedeelte afgesloten in de Heinekenkantine,
waar K.C. ook de andere groep, een stille club die onmiddelijk werd
gebombardeerd tot COC Veenendaal, op de tafels wist te krijgen. Daar het
pensioen van Alfred H. in gevaar dreigde te komen werd heel SWAF weer in de
bus gehesen om er op het Rembrandtsplein weer uitgebraakt te worden. Het
Hof van Holland werd overstroomd en miste ‘s avonds nog enkele uitgestalde
muziekinstrumenten. SWAF was langs geweest.

Diezelfde zomer beleefden we de geboorte van iets dat een traditie zou worden:
met een door SWAF geregelde bus naar het popfestival in Torhout, België.
Vooraf opgeven aan de bar, zelf toegangskaarten kopen, maar Nico en Kees
zorgen dat er een comfortabele bus van Alpha tours vroeg in de vrijdagmiddag
klaar stond op de Roode Steen. Zij zorgden dan voor een consumptie (hetgeen
de ontwikkeling van chemisch toiletten in zulke touringcars enorm heeft versneld),
kassettebandjes konden door de reizigers bij de chauffeur afgegeven
worden ter vermaak
van allen,
een aantal fanatiekelingenontwikkelde
een geheel op
SWAF en Torhout
geënt cryptogram.
Het weer, de drank
en het festival
deden de rest.
Zonder nostalgisch
te worden mag
gezegd worden
dat die eerste keer
legendarisch gezellig
genoemd mag
worden: de enorme
legertent die
de Wognummers
meenamen en
toen nog moesten
opzetten, de iets minder majestueuze tent van John ”Claus” Ruiter, die ‘s
nachts voor openbaar toilet werd aangezien,
de eerste overrompeling van het motorcafé
en vooral café het Keldertje. Daarbij gevoegd
de ontdekking van het lokale zwembad en
ziedaar alle ingrediënten van een levenswijze
voor drie dolle dagen.
Voornoemde Wognummers waren door hun
stoere gedrag nog debet aan een andere evolutie:
SWAF zaalvoetbalde dat najaar voor het
eerst als kroegteam tegen ”Fort Wognum”. In
de Kers werd op 23-11-95 nipt met 10 tegen
11 verloren, maar de moegestreden kroegtijgers
hadden een nieuw doel ontdekt.
Ooit zouden er wedstrijden, wellicht zelfs toernooien
worden gewonnen. Zoals bekend kent
SWAF inmiddels een vast zaalvoetbalteam,
twee in de competitie ingeschreven veldvoetbalteams
(de Brokkels en de Victorians) en
heeft er zelfs al een door SWAF georganiseerd
veldvoetbaltoernooi plaatsgevonden. Dit verhaal
zal worden vervolgd.
Twee weken daarna teisterden de SWAF-fers
het door feesten toch al zo geplaagde huis van
Ruud Bakker aan de Turfhaven om met vaste
bezoekers een heuse pakjesavond te houden.
Nus de Wijs werd ingehuurd als Zwarte Piet en
na afloop werden zelfs slapstickscenes als taartengooien
niet geschuwd:

Zie het besmeurde trio Ton Gitzels, Frank Laan en Gerard
Danenberg. Wegens overbezetting van de agenda is dit
Sinterklaasavondje met SWAF-fers helaas de enige geweest,
maar een oplettende lezer weet genoeg.
Het hield niet op dat jaar. Of eigenlijk wel, want het was op
1 januari van het volgende kalenderjaar dat Nico en Kees
een nieuwe bijeenkomst op de agenda zetten. Vanaf een
uur of drie ‘s middags houdt men een nieuwjaarsborrel, die
ook in deze dagen nog bekend staat als: altijd druk bezocht,
altijd gezellig, altijd een paar gratis biertjes voor de vaste
klanten. In de loop der jaren kwam er een ritueel bij: de
voedselrestanten van Oudejaarsavond (salades en stokbrood,
oliebollen etc.) werden herschikt en meegenomen om op de
bar nog dienst te doen aan diegene die het aandurfde.
In maart diende zich het volgende evenement al weer aan:
twee vaste bezoekers , Ton Gitzels en Gerard Danenberg,
zouden voor een jaar naar Suriname vertrekken. De SWAFfamilie
kon dat niet over zijn kant laten gaan en er werd
een heuse afscheidsavond in elkaar gedraaid: in zaal de Kers
organiseerde men een zaalvoetbalwedstrijd (de Veni-Vidifoetsie-
wedstrijd), waarbij zelfs verpleegsters, rolstoelen,
coaches en met pruiken voetballende spelers aanwezig waren. Daarna werd er
in het filiaal van SWAF aan de Turfhaven (het huis van Ruud Bakker dus) een
groot feest georganiseerd
met thematische muziek
en als extra een optreden
van the Blue Envelopes,
tot dan de stevig rockende
band van Ton Gitzels.
Dat optreden moet hem
goed bevallen zijn (of hij
kon gewoon SWAF niet
missen) want met drie
weken was Ton weer terug
in Hoorn. Gerard diende
wel de volledige periode
uit in ons voormalig
Rijksdeel overzee.
Die zomer deed SWAF ook
mee aan het Hoorns kroegentoernooi.
Dat was toen
nog een jaarlijks terugkerend evenement, georganiseerd door Harry Gonggrijp
en Henk Jongewaard. Tot grote daden is SWAF daar nooit toe in staat geweest,
wel waren we de eerste met een gemengd team. De grote voetbaljaren kwamen
pas later, toen in 1989 een team namens SWAF in de KNVB-competitie
werd ingeschreven. Dat team (de Brokkels) doet het nog steeds, in het begin
met redelijk succes (een aantal jaren werd in de top-3 meegedraaid) maar met
het klimmen der jaren dalen de prestaties. De hoop is nu gevestigd op een
tweede elftal dat zich in SWAF-shirt hijst, Victoria 7. Daar zit het jonge talent
(Volmer, Wim Potveer, Setha en Ruud Bakker o.a. genieten wekelijks van de
begeleiding van Chicken), daar zal men de komende jaren nog lol aan beleven.
In het voorjaar van 1991 vonden een aantal kloeke geesten het totaal aan
SWAF-rituelen nog niet genoeg: men reserveerde een boerderij op Terschelling
tijdens het OEROL-festival. Zo’n zestig mensen schreven zich in (onder hen
ongeveer vijftig vaste SWAF-fers) om een lang weekend het culturele met het

aangename te verenigen. Die jaarlijkse trip naar de Wierschuur beleeft dit jaar
zijn lustrum: in SWAF zelf een rustig weekendje, voor de Midsland-uitbaters iets
bedrijviger.
Jaars daarop kregen we nòg een aanvulling: in een ludieke woordspeling ontpopte
zich de organisatie van SWIMMING SWAF. Een uitstapje met de kroeggangers
naar een zwembad naar keuze, alsof men in SWAF niet nat genoeg
kon worden. Daaraan gekoppeld een etentje in een op stelten te zetten restaurant:
een kind kan de was doen.
Ook dit geheel wordt jaarlijks herhaald.
Resumerend is het duidelijk dat men in SWAF in is voor een verzetje. Als het
niet in de kroeg te vinden is, dan gaan we toch met zijn allen er op uit. Het
bindmiddel in deze moge duidelijk zijn: het enthousiasme van Kees en Nico om
de organisatie te steunen.

De bandjes
Een vast gegeven in SWAF is de muziek. Volgens velen is het
dè muziekkroeg van Noord-Holland, anderen vinden het weleens
te stevig of te eigenwijs, maar men blijft komen.
Hoogtepunt van de muzikale omlijsting zijn de zondagmiddag-concerten.
Om een uur of vier is de verbouwing van
de zaak klaar en wordt het poppenpodium gebruikt om
de shoarma in Les Paul even automatisch los te trillen. Vele
lokale, maar ook nationale en internationale bands hebben
er gestaan. Sommigen hebben er voor eeuwig hun speelplezier
aan ontleend, anderen vonden dat je moest stoppen op
je hoogtepunt.
Namen? Vernon Walters, Oxo, Mister Baby, Knolcyperus, de
Kift, de Avonden, de Kees Kaag Experience, Birddogs, the
Ex, Keith Richards (ja, die ook) en grotere of kleinere namen.
Soms oorverdovend, soms heerlijk melodieus, maar immer
gezellig.

Het interieur
in de loop der jaren is het interieur nooit erg veranderd. Never change a winning
toog, zullen ze denken. Er zijn wel wat posters van het plafond verdwenen,
wanden werden weer
aangevuld. De bovenrandjes
, waarop je vroeger nog glazen
en af en toe een schoen
vond, zijn verdwenen maar
het immense meubel waar de
enorme CD-kollektie, de door
muizen aangevreten LP’S, de
haperende CD-spelers, de tostimachine,
de fooienpot, de geldkist
en nog meer kroegvaria in
zitten; dat
meubel
staat er
nog steeds.
Mag ook
nooit weg,
anders kun je
wel Memphis
gaan heten.
Het enige wat
regelmatig verandert
zijn de WC’s. Of Nico en Kees het nou zelf doen of dat
een kunstenaar als Jos of Nielsch er zijn vaardigheid op los laat,
er is altijd genoeg te zien. Brokkel-sjablonen, aftandse graffiti,
prikkeldraad-brillen en doorlopende spoelbakken: een SWAF-toilet

De spelletjes
Een kroeg is geen kroeg als er geen spelletjes worden gespeeld. SWAF is daarop
geen uitzondering, nee, eerder een bevestiging. Mexicaantje doen ze in elke
plek met een tap, maar waar elders worden op zaterdagmiddag zoveel koppen
bij elkaar gestoken boven een cryptogram? Waar is er nog een café waar het
schaakbord alvast op het tafeltje getekend is? Waar wordt het schaakbord nog
meer als dienblad gebruikt? Waar kent men de term ”omgekeerd Trivianten”
nog meer? (wie dat niks zegt: je noemt een antwoord en de ander moet
bedenken wat de vraag daarbij is).
Waar wordt nog meer zo diep in de buidel getast als bij het scrabble’en in
SWAF?
En ”Vier op een Rij”? In SWAF moet je er acht.
Gegarandeerd dus dat de vrijdag- en zaterdagmiddag gezellig zijn: wedden dat
iemand met een van bovengenoemde aktiviteiten begint?
De rituelen
Te veel om op te noemen uiteraard, maar een poging willen we zeker wagen:
het automatisch bijvullen van de koffiekopjes, de uitvallende verlichting bij
overaktiviteit van de ijsmachine, de slagerij die komt klagen, de eeuwig omkletterende
krukken die voor geen meter zitten, de volgetekende notitieblokjes,
de ontblote bovenlijven van de Swaffendales (een groep mannen die allen een
relatie hebben met Sally MacLennane), de in- en uitlopende taxichauffeurs, de
om 2 voor 2 binnenspurtende Paulus Molenaar, de voetbaltassen rondom de
kapstok, de aan de bar slapende
gasten, de hanekammetjes, te laat
open op Lappendag, het zomerterras
van 1 tegel breed, Herman aan
de fruitautomaat,de zaterdagse
dozen met boodschappen (die er
vroeg in de avond vaak nog staan),
de kleurige fietsenstalling buiten,
de duistere gedragingen achterin bij
de toiletten, de van het trappetje
afkletterende bezoekers,
de dagsluiting om een uur of
zes ‘s ochtends, te laat dicht op
Lappendag, de uitnodigingen en
oproepen op de deur bij de voorraadkast,
Claus aan de fruitautomaat,
helemaal niet open op
Lappendag, de fotocollages, ”Wil
je dit even opschrijven?”, Vader
Theo die op zaterdagmiddag even
zijn portemonnaie komt legen, de
afzakkers die om vijf over twee
in SWAF worden beklonken, reisbureau
de Lucht, het gerinkel van
bierglazen en -vazen, de chaos op
Lappendag, idem maar dan buiten,
de T-shirts die verkocht worden, de
(bijna)vechtpartijen, het bosje bloemen,
de gniffel van Nico, de nieuwste
CD 10 keer die dag, Hans aan
de fruitautomaat, de kinderen die
op de middagen worden meegenomen,
de klanten die na jaren
opeens niet meer komen, de rest.

SWAFFABET
A De A is van Ach, wat een heugelijk feit
10 jaar SWAF, dat is al een lange tijd
B De B is van Barkruk, en John ving hem op
helaas wat onhandig, het kostte hem zijn kop
C De C is van Cryptogrammen, uit de zaterdagkrant
maar ook die in de Torhoutbus ging van hand tot hand
D De D is van Dinsdagavond, de schaakclub was paraat
Er kwam weinig van schaken, er werd meer gepraat
E De E is van Exposities, de laatste is van Jos
die liet zijn kunsten in de konteplaassies los
F De F is van Flipperen, maar ook van de fruitkast,
menig bezoeker plakte zich eraan vast
G De G is van Glazen, variaties van groot tot klein
zacht en hard plastic, maar vooral Kitty vond ze fijn.
H De H is van Honkbalknuppel, de hele bar lag in een deuk
Het klinkt als een ”Spel”, maar het is helemaal niet leuk
I De I is van Image, van buitenaf nog wel eens negatief
maar wat blijken die punkertjes toch zachtaardig en lief
J De J is van Joost, die mag het weten
Wie van de drie, dat ben ik vergeten
K De K is van Kezenfeest, dat was poepie-sjiek
ook op de achtergrond speelde klassiek
L De L is van Lappendagfotoboek, daarin vond iedereen zich terug
Erg makkelijk nadien, want de dag zelf gaat vaak te vlug
M De M is van Muziek, onbetwist fantastisch mooi
vele liefhebbers vielen daardoor aan SWAF ten prooi
N De N is van Nieuwjaarsborrel, voor een gezellige toost
Oliebollen, zoenen, daar ga je, .... proost
O De O is van Opstapje, pas op, anders ga je onderuit
zeker met een borrel op is dat een centje van een fluit
P De P is van Portiekje, je ontkomt er niet aan
al met twee personen kun je er klem komen te staan
Q De Q is van Quasi, van hen die zeggen maar eventjes te komen
Om dan met de hele meute na sluitingstijd de deur uit te stromen
R De R is van Rekeningen, soms heel wat tikkeltjes te hoog opgelopen
Kees en Nico moeten het iets te vaak bekopen
S De S is van Sally, zelden blijft ze droog
De shirts moeten uit en het bier spat omhoog
T De T is van Teketel en die ander daar nog bij
deze Foster Parents-kinderen zijn met SWAF ook heel blij

U De U is van Uitstapjes, dat zijn er zeer veel
en elkeen op zich smeerde ook nog de keel
V De V is van Voetbal en Veni-Vidi-Foetsie
lees dit nog eens om te controleren of je ‘t goed zie
W De W is van W.C.’s, die van kleur kunnen verschieten
door al wat die viezerds er zonder pardon achterlieten
X De X is van X.T.C., te trendy voor SWAF
een Swaffer die danst wordt gewóón bekaf
IJ De IJ is van Ijsmachine, welke het zo ver schopt
dat het licht erdoor uitvalt en de muziek stopt
Z De Z is van Zondag, gesierd door de bandjes
Die waarden van SWAF zijn géén gierige krentjes.
ANNEMARIE

Ik was een aantal weken niet in SWAF geweest.
Dat gebeurt wel vaker, maar dit keer
had mijn afwezigheid blijkbaar erg lang geduurd. Op een vrijdagavond weer
in SWAF tikte Nico me op mijn schouder, keek samenzweerderig en vroeg
bezorgd:
”Heb jij een tijdje vastgezeten of zo?”
RICK BLOM
Dat ik nu in Indonesië zit, zegt al genoeg: Ik heb in SWAF
mijn tropenjaren gehad!
SETHA

SWAF
Het café met stempel
en hoge drempel
van 1980, mijn eerste keer, en de vrijdagmiddag punk
tot de hedendaagse kunst
maar altijd de vrolijke overheersende meute daartussen
die zorgden voor minder minnen als plussen
vele uren en vele pilsen schepten een hechte band
en ik mag mezelf rekenen tot het vaste interieur zo onderhand
helaas schonk het café mij ook een geheugen vol gaten
van mij dus geen vrolijke anekdote
maar denk maar niet dat ik niet heb genoten
proficiat,
de werknemervereniging

HET SWAF-gevoel van Ko &
Mireille
SWAF is voor ons de plaats waar onze liefde zo’n 7 jaar geleden voor het eerst
begon.
Op het bankje, achterin, was het liefde op het eerste gezicht. Sindsdien zijn we
nog steeds bij elkaar.
Ook nu komen we nog regelmatig in SWAF. Het is namelijk het enige café waar
je jezelf echt thuis kan voelen en waar je komt voor de gezelligheid. Dat komt
uiteraard mede door Nico en kees. Bedankt voor alle gezellige uren tot nu toe
en ga zo nog een hele tijd door.
Groeten,
Ko & Mireille

SWAF
Vrijdagmiddagen, donderdagavonden, hele weekenden, maandagavond, de
zaterdag en zelfs hele weken niet naar SWAF. Wat een geld zou ik dan nog
over gehad hebben. Wat een aspirine’s zou ik dan nog over gehad hebben.
Wat een zoot hersencellen zou ik dan nog over
gehad hebben.
Maar ja, daarentegen zou ik minder meegemaakt
hebben. Zou ik minder gedronken
hebben. Zou ik veel meer over soaps hebben
kunnen meelullen. Zou ik veel minder foto’s
gemaakt hebben. Zou ik minder herinneringen
hebben (discutabel!).
SWAF is mooi aan de bar hangen in het hoekie
met een potje bier; af en toe een
woord wisselen met het barpersoneel,
af en toe opzij om een vat door te
laten.
SWAF is: zondag voetballen met de jongens,
daarna bij Jan Laan in de Blokkerskantine
flink bieren en dan om een
uur of zeven SWAF binnenrollen voor
een toetje toe. Je voornemen om al
weer vroeg af te taaien en dan plotsklaps
(en dus tot je verbazing) de gordijnen
dichtgeschoven zien worden:
het is weer zo laat.
SWAF is: viltjes bekladden met meligheid
SWAF is: Torhout, Terschelling, Lappendag,
Koninginnedag, Nieuwjaarsborrel
SWAF is: spelletjes doen aan de bar, bloedserieus
schaken, cryptogrammen op de
zaterdagmiddag.
SWAF is: Kees en Nico
SWAF is: 10 jaar!
HENK

Swaf ervaringen ener (ex?)
kroegtijger.
Swaf ervaringen ener (ex?) kroegtijger.
Mijn allereerste keer bij Swaf stond er een oude bekende van mij
aan de bar,
namelijk iemand op wiens zus ik jaren heimelijk verliefd was.
De eerste indrukken waren dat deze jongen dit vak niet lang vol
zou houden.
De gemiddelde intaptijd per biertje was namelijk ongeveer een
half uur, waarna hij zei:
”Kees, deze is van mij”. Maar er bleek nog iemand te werken.
Nu blijkt dus dat deze mannen het toch erg lang vol heb gehouden.
Ik heb ongeveer 10 jaar aan de bar mogen zitten en kan mij er
bij elkaar misschien nog 5 van herinneren.
Al met al heeft het mij ongeveer
10 tassen voetbalspullen gekost, maar
het leverde ook weer zeer aparte avondjes
op als ik doordeweeks weer eens een tas op
mocht halen.
Legendarisch vond ik persoonlijk de danszondagavonden.
Onder leiding van Jolanda Koomen werd er
klokslag 10 uur fijn uit de bol gegaan.
Mijn zangcarriëre is hier begonnen en onmiddelijk
weer geeindigd.
Wel vind ik het bijzonder spijtig dat ik nooit
lid mocht worden van een Swaf-voetbalteam
Nu moest ik wel lid blijven van VVW en kwam
zodoende weleens ietwat tipsy in Swaf aan.
Ik heb (met name) aan Swaf ook ontzettend
veel uitjes te danken,
o.a: Voetballen in Engeland, diverse
Torhouden, Terschellingen, met een bus naar
Paradiso en als je al niet met Swaf weg was
kwam je overal Swaffers tegen.
En laast but not liest koester ik de Kezen Gala
Avond.
Verder raad ik iedereen aan mijn huis
over te nemen, mocht ik verhuizen, want
elke taxichauffeur in Hoorn weet exact
hoe laat ik heen en terug wil en waar ik
heen moet.
Groeten ,
Kees

10 jaar SWAF , ik heb er mooie herinneringen aan
ik heb er namelijk nog een rekening staan
AAD
SWAF is niet meer wat het geweest is, sinds
de opening eigenlijk al. Het moment dat ik
het lint doorknipte (voel de symboliek met de
navelstreng) betekende dat SWAF het voortaan
zonder mijn hulp moest doen en dat hebben
ze geweten.
Kijk, Nico en Kees zijn natuurlijk aardige
jongens, ze kunnen ook een aardig potje
wegtappen, maar de gouden tijd van dronken
achter de bar staan en de volgende dag verbaasd
wezen dat er toch nog geld in de kassa
zit, die tijd hebben zij niet meegemaakt.
Ik heb SWAF daarna nog wel vaak bezocht,
dus ach, een felicitatie kan er wel van af.
JOOP

10 TROPEN
JAREN SWAF!
Het begon zo een 11 jaar geleden en natuurlijk met een meisje.
Onze vaste kroeg was toentertijd afwisselend ‘T Kroegie en
Bruintje. Maar op zoek naar dat ene meisje kwamen we toch in
Swaf terecht. Erg druk was het er toen nog niet, als er op
zaterdagavond een man of 5 waren was dat een topavond.
Samen met Slurf sloop ik stilletjes uit Bruintje vandaan want
een avond zonder dat meisje was niet compleet (onze toenmalige
vriendinnen natuurlijk achterlatend).
Janis! Janis! schreeuwde we als we binnen kwamen en even later
zongen we mee met Mercedes Benz.
Het begon dus met muziek en dat is wat samen met de barkeepers
SWAF altijd onderscheiden heeft van andere kroegen.
Achter in de kroeg hing vroeger een Dartbord. Voor de
dames(wc), dat is nu moeilijk voor te stellen.
De topavonden van 5 man waren al snel over toen, eerst Joep
en
Piet, en later Nico en Kees achter de bar kwamen. De muziek
werd steeds beter ‘ook dankzij de gasten’ en het dartbord
verdween (te gevaarlijk?).
We zijn nu 10 jaar verder (snel hé) en er is erg veel gebeurd
in die tijd (daar kan je een boek over schrijven!).
Er is wel het 1 en ander veranderd in de tussentijd, nu komen
we ongeveer 1 keer per week in SWAF en toen 1 keer per
week
niet (maandags gesloten wat een rot avonden).
Toen hingen we aan de bar en zopen we veel, nu doen we in
(swafverband) mee aan veld- en zaalvoetbal en zuipen we veel.
We hebben huizen gekocht en kinderen gebaard en relaties aan
en uit zien gaan. Ook al kunnen we nu niet elke dag meer naar
SWAF, toch blijft het altijd een beetje onze huiskamer. Het is
een goed gevoel dat er een plek is waar je altijd het gevoel
hebt dat je welkom bent, waar je alleen kunt binnengaan en
waar altijd wel bekenden zijn (al is dat op zaterdag vaak de
barkeeper).
Nico , K.C., Sethstra, Case, Joost en Joost en alle andere
barkeepers bedankt voor de vele bieren, het vele thuisbrengen,
het vele krediet, het vele luisteren, de gezelligheid en het
vele gebruikmaken van dé WC (ik kan er niet omheen het is dé
WC die ik
waarschijnlijk
het meest
gebruiken zal
in mijn
leven).
8+

Vrouwenleed
Bij een gezellig avondje uit in Swaf hou je je met een aantal dingen bezig. Hoe
bemachtig ik een kruk, het liefst zo dicht mogelijk bij de bar.
Hoe krijg ik de aandacht van Kees en of
Nico om even een biertje te bestellen. Hoe
krijg ik het voor elkaar om zo dicht mogelijk
te gaan staan bij degene met wie ik aan
het praten ben om te kunnen verstaan wat
diegene zegt.
Maar het allerbelangrijkste voor ons dames
(vooral op een drukke avond) is het op
tijd naar het toilet gaan. Het houdt je zo’n
avond bezig want wat erin gaat moet er
ook weer uit.
Je gaat heel berekenend te werk. Voel ik
al een bepaalde aandrang, hoe lang doe ik
erover om er te komen. Staan er bekenden
onderweg, die me op zullen houden. Hoe
groot is de rij als ik daar uiteindelijk ben
aangeland.
Je moet dus een aardige tijdsplanning
maken om droog over te komen.
Een maal aangeland begint de ellende pas.
Er staat een vreselijke rij en die is altijd groter
dan je had verwacht. Je ziet alle dames
met verbeten gezichten en gekruiste benen
in een keurige rij staan. Want en dat moet
gezegd worden wij dames gaan keurig op
het rijtje af.
Heel af en toe maak je wel eens mee dat
er een mans persoon in de dames rij staat.
Dit vaak tot groot ongenoegen. Wij dames
kunnen heel goed begrijpen dat de heren
met een grote boodschap het moeilijk hebben.
Het herentoilet in SWAF gaat er niet
vanuit dat er ook wel eens een boodschap
gedaan moet worden die een beetje privacy,
een goede WC bril en toiletpapier vereist. Maar wij dames zitten er toch maar
mooi mee. Je moet nog langer wachten en de kans dat het toiletpapier net op
is wordt ook groter. Om maar niet te spreken over de luchtvervuiling.
Ik heb dan ook menigmaal meegemaakt dat de heer in kwestie er zonder pardon
wordt uitgegooid en z’n heil ergens anders moet zoeken. “Ga maar naar
de shoarmatent” wordt hem nog nageroepen.
Als je dan uiteindelijk aankomt op de plaats van bestemming is er een oase
van rust. Achter de deur hoor je het geroezemoes en de muziek. Maar jij zit
daar hevig opgelucht even tot jezelf te komen. de rust is echter van korte duur
want er staan nog meer dames te wachten en je weet tenslotte wat het is om
aan de andere kant van de deur te staan.
Nico, Kees heel hartelijk bedankt voor alle gezellige avondjes (ondanks al het
vrouwenleed) en op naar de volgende tien jaar.
Liefs en groetjes
Angélique

“Herenleed !”
Op zondag 25 augustus ‘85 ging ik na m’n werk nog even een “pakkie zwere
shag” halen in café Swaf.
Eenmaal binnen, loop ik Achmed tegen het lijf, bestel een boossie en maak een
praatje. hij vertelde dat hij ‘s middags woorden had gehad met een paar jongens
welke aan de andere kant van ‘t café stonden. mijn reactie was van: “nou
zo te zien valt het allemaal wel mee, geen blauwe ogen of bloedneuzen”.
Ik heb dit net gezegd en zit inmiddels aan m’n tweede boossie, komt er een
meissie ‘t café binnen stormen en begint op één van die gasten in te beuken.
Zijn “maatje” roept :”Dat pik ik niet” en beukt weer op haar in. Grote verwarring,
mensen springen ertussen, klappen vallen. en dan is het rustig en zie ik
Tony op de grond liggen.
Dus, samen met Clara, Tony maar omhoog geholpen. Begint opeens één van
die gasten te schreeuwen :”m’n kroeg uit, m’n kroeg uit!”. Ik staar hem ongelovig
aan en denk: “jouw kroeg? jouw kroeg? nix jouw kroeg!. En alsof ze m’n
gedachten konden lezen, storten ze zich met z’n drieën op me.
Als een ping pong bal stuiterde ik tussen 3 paar vuisten, voeten, barkrukken
gebruikt als knuppels richting deur, welke ik op handen en voeten, hevig bloedend
uit kroop.
Niet veel later wordt ik op een brancard (wel een luxe natuurlijk maar een beetje
ongemakkelijk om zo vast gesnoerd te zitten met een paar gebroken ribben)
met Tony naast me afgevoerd.
Op de eerste hulp van het ziekenhuis worden we geholpen en bekeken. Wordt
er opeens een verpleegster heel zenuwachtig en roept: “ze hebben toch niet
tegen elkaar g.........”.
Oplossing: Scheidingswand
tussen ons in.
Conversatie tussen Tony en
verpleegster: “Zuster, zuster
mag ik wat drinken, ik heb
zo’n dorst. Nee je hebt al
genoeg gehad. Zuster, zuster
mag ik een spuugbakje, ik
voel me niet zo lekker. zuster,
zuster mag ik wat drinken, ik
heb zo’n dorst. Zuster ik voel
me niet zo lekker, zuster mag
ik wat drinken?”.
Deze nacht mag ik “uitrusten”
op intensive care.
De volgende morgen wordt
ik gewekt en gewassen door
een echte ouderwetse zuster.
Eentje “van dik hout zaagt
men planken.
Dat wormvormig aanhangseltje
moet eraf kunnen, wij hebben
er ook geen een”. Later
op de dag komt m’n beste
vriend met een opbeurend
kadootje, Hoe verdedig ik
mezelf met “Ju-jitsu”.
Hierbij wil ik alle mensen nog
bedanken voor alle aandacht
die ik toen gekregen heb. De
kamer was vaak te klein op
het bezoekuur.
Groetend: Claus xxx

SWAF, een kroegie in de Kerkstraat
SWAF, wat nu al 10 jaar lang bestaat
SWAF, een kroegie waar iedereen je kent
SWAF, waar je kunt wezen wie je bent
SWAF, een kroegie dat kent geen tijd
SWAF, daar ga je heen voor de gezelligheid
SWAF, een kroegie, voor het gewone volk, een beetje raar
SWAF, met Nico en Kees als eigenaar
SWAF, een kroegie waar ik eerst aan moest wennen
SWAF, waar ik me beste vriendin leerde kennen
SWAF, een kroegie waar ik graag mag zijn
SWAF, met een goed glas bier of een glaasie wijn
SWAF, een kroegie in de Kerkstraat
SWAF, wat hoop ik nog lang bestaat!
AREND

Ode aan SWAF!
De bloei van m’n leven
hebben jullie gegeven.
Inclusief de afbraak
want tenslotte dronk ik (en nog steeds)
er heel vaak.
Duizenden hersencellen zijn daar door weggespoeld.
Maar dat hebben jullie waarschijnlijk niet zo bedoeld.
Zelfs m’n potentie vermogen ligt op een laag pitje.
Dat merkte ik bij m’n laatste ritje.
Verder vind ik dat jullie zo vooral door moeten gaan.
Het is een tent met een goede naam.
Er hangt een sfeer van goede wil
zonder overdreven gegil.
Ook al kan ik m’n ei er nooit en te nimmer meer kwijt.
Dan alsnog bedankt voor die mooie tijd.
(Words and Music by Dennis Fijnheer)
extra inspiration by Erna Meester.

Dan loop je op een zondagavond in februari nietsvermoedend even naar achteren
in Swaf en word je toch wel overvallen met de vraag of je “iets” : een verhaaltje,
limerick of “maakt niet uit wat” op wilt schrijven over Swaf, want op 1
april bestaan ze 10 jaar
en is het de bedoeling
ter gelegenheid daarvan
een boekwerkje uit te
brengen.
Natuurlijk zeg je ja, want
je vindt het een leuk
idee en wilt er graag
aan meewerken om ter
gelegenheid van bovenstaand
heuglijk feit een
schriftelijke bijdrage te
leveren.
Nadat je op het hart
is gedrukt dat Kees en
Nico er niets van mogen
weten denk je er nog
even over na en denkt
dan: morgen maar eens
wat verzinnen. Dan is
het plotseling maandag.
Daar zit je dan op maandagavond
en zie je tot je
eigen verbazing, en ook
wel een beetje opluchting
dat je met “niets”
toch al ruim een half
blaadje vol hebt geschreven, dus dat gaat goed.
Maar het schijnt toch wel de bedoeling te zijn dat je iets over Swaf neerschrijft
en dan schieten je eigenlijk gelijk een paar dingen te binnen:
- Het jaarlijkse tripje naar Torhout in min of meer Swafverband
(Kees en Nico bedankt voor de organisatie).
- het feit dat je toch eigenlijk vooral op zondag naar Swaf
gaat omdat dit toch meestal weer zeer gezellig is, al dan
niet omdat er dan ook vaak een live-bandje te bewonderen
viel (valt), en het meestal in het begin van de avond nog
aanwezige goede voornemen: ik ga om ..-.. uur weg, dat
naarmate dit tijdstip dichterbij komt al makkelijker vergeten
wordt hoewel het af en toe nog wel door je hoofd schiet:
hier heb ik morgen weer spijt van maar ach wat kan het mij
ook ..........
wat me ook nog wel eens overkomt als bekenden of zo horen dat je, in hun
ogen alweer, naar Swaf gaat ze zich afvragen: wordt dat nou nooit ‘ns saai na
al die jaren en dan heb je ook nog b.v. vrienden/-innen van bekenden die voor
geen goud Swaf in gaan vanwege/omdat ......
Als je hier toch wel even over nadenkt dan denk je: zolang ik ga zal ik het wel
leuk vinden en waarom???
Dat zal wel komen vanwege de mensen (voor en achter de bar) en dat is
genoeg.
Tot, ietwat abrupt slot,: “Swaf” gefeliciteerd met de 10 jaar en hopelijk wordt
ik over 10 jaar weer overvallen met het verzoek om iets........
Gr. HARRY

Effe Swaffe
Na de film een koppie doen
Maar de hardrock erbij klinkt snert
Even een verzoekje doen
En jawel
Het wordt een koffieconcert
Helemaal te maf
Dat kan alleen in SWAF
kom je binnen zie je niks meer
Bril beslagen, blind persoon
Maar vanachter de bar reikt reeds een doekje
En de brilleglazen zijn weer schoon
Van wie blijft iedereen af
juist ja, die van SWAF
Tis echt vreselijk, tis de sfeer
Blijft nooit bij eentje, altijd meer
De beste voornemens ten spijt
Tis toetje-toe
Keer op keer
Véél te laat taaien we af
Het was weer veel te leuk in SWAF
Jeannet Schilder
In welke kroeg vraag ik me af
Ja natuurlijk, ik ben in SWAF
Last van vakantiesentimenten
Lust naar juist net die likeur
Da’s geheid de volgende keer in
voorraad
Maar dan drink ik weer een
andere kleur
En zo meer van dat gezeur
En waarheen gaan we op een
draf
Ja warempel weer naar SWAF
De eigenaars zijn mooie mannen
Met ieder een sublieme stijl
Je raakt niet op ze uitgekeken
En gaat verkikkerd onder zeil

Versie 2
Zelfs nu ik al 6 jaar
in Amsterdam woon,
kan ik nog steeds niet
zonder het SWAFgevoel.
Dan bedoel ik
vooral de zondagmiddag,
als iedereen z’n
kater van de vorige
avond weg komt drinken
onder het genot
ven een flinke bos
herrie. Naast een hoop
lol, maak je af en toe
ook hartverwarmende
dingen mee.
Nico, die je na een
drukke tijd van weinig
SWAF, “welkom
thuis” heet, En Kees,
die me zelfs een keer
gevolgd is om er zeker van te zijn dat ik wel veilig thuis kwam. Er hing die
avond namelijk een nogal vaag typje om me heen, die vlak na mij SWAF verliet.
Kees zag dat allemaal gebeuren en vertrouwde het niet zo, dus trou ook hij z’n
jas aan en volgde ons op veilige afstand om een oogje in het zeil te houden.
Zoiets maak je niet mee in Amsterdam, daarvoor moet je echt naar SWAF!
Sandra

Schuin tegenover “Het huis Verloren”
Ligt “SWAF” dat mij doet bekoren.
Qua leeftijd hoor je hier niet thuis
Nee, SWAF is zeker geen bejaardenhuis!
Voor standen en rangen is hier geen plaats
Dan kan je beter gaan buitengaats
In deze herberg kom je goed aan de weet
Hier is altijd plaats voor lief en leed
Nico en Kees, tien jaren is de moeite waard
Bedankt en van “harte gefeliciteerd”
Onderlinge saamhorigheid is Swafs geheimpje
Dat dit blijft is m’n wens en ‘t end van dit rijmpje
Vader Theo

“Kort”
Swaf
Waar soms iedereen en soms niemand
ooit is geweest.................
Waar het (de) mensen een rotzorg zal zijn of
een schaakbord................
Waar zelfs beestachtig volk welkom is..........
Waar de liefde als (de) muziek in de lucht hangt;
heftig maar subtiel.........
Waar bier over de bar gaat
alsof het niks is...........
Waar de blik van een (!) barman meer kan doden
dan een biervlieg..........
Dáár tikt ook mí´jn klokje
Kees en Nico, gefeliciteerd en ga zo door !!!

In Den
Belgischen
Bolus.....
Een verhaal met een luchtje
Leuk hé, wat SWAF allemaal verzint. Oja, weet je bijvoorbeeld nog,
dat we in ‘85 naar Torhout gingen? Ze propten een zootje vaste
Swaflappers in een bus en dirigeerden die naar het zuiden. Een bende
Bakkers, en paar leipe Lanen en wat exemplaren dappere Danenberg,
Ruiter, Boon, San en noem alle aanverwante artikelen maar op, ze hadden
lol. Het weer in Torhout was prachtig en er was een leuk veldje.
Daar konden de tenten mooi staan. Juist ja, over die tenten willen we
het nou juist hebben.
John (zeg maar Claus) had ook een prachtexemplaar mee, een grote
blauwe. Een mooi onderdak voor een aantal dakloze Swaffers. En een
prachtplee, zo had iemand anders bedacht. In de nacht van zaterdag op
zondag hing er namelijk een bordje “WC” op. Het dampende gevolg
vond Anita zondagochtend: een verse bolus, precies op de plek waar zij
haar bedje had bedacht. Afijn toen moest zij maar ergens anders maffen. Frank
(tenslotte ook de beroerste niet) had nog wel plek over in zijn tentje. Al kozen
alle potentiële slapers het hazepad, John zelf bleef dapper ronkend zijn tent
verdedigen.
Er volgde nog een gedenkwaardige middag. De bus kwam maar niet opdagen
maar vonden wij dat erg, daar op dat terras? Op de terugtocht door
Limburg lieten de borden (Grathem, Roosteren, Susteren) zich lezen als een
culinaire route. Oké, de kortste route naar Hoorn was uiteindelijk niet via Zuid-
Scharwoude (en zeker niet als Joop steeds moet pissen) maar die chauffeur
deed toch ook zijn best? Hij wist zelfs op een gegeven moment de bus de Rode
Steen weer op te draaien.
De moraal van dit smeuïge verhaal: Die drol bracht ons samen...
Frank en Anita.

Voor de twee “Jubie’s”
Vel 308, 2e schrijfblok.
HH’waard: week 6-7-8 1995
dd 30-2 + 31-2
+ 1 t/m 10-3-95
Hoi, héé, hallo, allemaal. tja ik werd ook opgebeld, met de vraag of ik een stuk
wou schrijven voor het boek. Voor het speciale boek. Speciaal zal het zeker zijn
omdat niet de auteurs maar speciaal om de reden “waarom” dit boek is uit en
weg geven. Waarom!! Geinig maar omdat het eindelijk zover is dat SWAF van
Kees en Nico 10 jaar bestaat. Daar moest natuurlijk wel aandacht aangegeven
worden vond men.
Maar ja een stukje schrijven, wat zal ik op papier zetten.
Ik kom er al zo’n jaartje of 7, 8 of 6 dat weet ik niet precies. Ik weet wel altijd
hoe laat ik binnen kom maar meestal als ik weg ga weet ik niet veel meer! De
tijd vliegt altijd in SWAF vooral als er een nieuwe batterij inzit.
Wat vind ik van SWAF? Tjah ‘eh een leuk café waar gewoon leuke mensen
komen, lekker sfeertje, ongedwongen waar niets gek is kortom ‘n een kroeg
wat iedereen lekker zich zelf kan wezen. Maar ik bekijk niet alles van één kant,
daarom help ik ook wel eens tappen (in hoge nood). dan zie ik het ook weer
eens van de andere kant. Het tappen vind ik mooi om te doen want ik kan
slecht stilzitten. Stom hé. De mooiste dagen zijn lappendag en Koningday c/q
Joost day, lekker een gekkenhuis, veel oude bekenden en nieuwe natuurlijk.
‘S nachts na tweeën even vegen en een Sopje door de tent nog even nazitten
lekker even teuten, lachen, discuzeuren, neutje toe en neutje na want gezelligheid
kent geen tijd.
Als ik alles op zou moeten
of willen schrijven wat ik
heb beleefd in SWAF dan
wordt het boek zeker een
omnibus!!
En dat was niet de bedoeling
schijnt zo. Want ik zeg
maar met Nico en Kees heb
je altijd pret maar steevast
altijd te laat naar bed!!!
O.ja door SWAF ben ik
zelfs aan sport gaan doen.
Ik ben samen met Nico lid
geworden van een Pony
en Paardenclub. We zijn al
zo’n 1_ jaar lid en op les.
En we hopen dat we van
de zomer mee mogen op
ponykamp. Nu moeten we
nog een verzorgpony om te
oefenen want die we hadden
zijn helaas overleden
(grapje).
Goed ik stop ermee
allemaal de groeten en tot
SWAFFS
Paul Degreef

AL
Het Café had voor mij een aantrekkingskracht en
SWAF in het bijzonder.
Van regelmatig komende klant, werd ik barkeeper
en trok heel West-Friesland aan. Maar ook
vanwege het inhoudelijke en vooral innemende
karakter, waar het om bekend staat.
Daar is in de loop van de jaren niets van veranderd.
SWAF heeft de aantrekkingskracht van de beste
muziek cafés waar ook ter wereld.
Tenslotte is muziek universeel en dat maakt de
bepalende sfeer wat een mens goed doet.
Pita.

10 coupletten
10 jaar Swaf
Jaren lang elk weekend
van donderdag t/m zondag
Elke avond was ‘t weer raak
Op naar SWAF
Biertjes van de tap
wijn voor een knaak
Onbeperkt koffie voor twee gulden
Dat is SWAF
Joy division, Pixies en de Cult
Bendjes elke zondag
het past allemaal maar net
Dat is SWAF
Elk jaar met lappendag
Steeds een volle bak
Foto’s worden gemaakt door Henkie
Die hangen nu in SWAF
Een potje scrabble of vier op een rij
schaken bij het raam
Kaarten trucjes aan de bar
Dat kan allemaal in SWAF
Uitstapjes naar concerten
Nog elk jaar naar Oeral
Terwijl dat al jaren is afgelast
Dat kan met SWAF
‘S Winters met zijn alle binnen
Zomers op de stoep
De muziek kan dan wat harder
Dat is voor mij SWAF
Hoge nood, een kleine behoefte
trekken voor een vrijpartij
Steeds een ander uitzicht
Dat is de wc van SWAF
Punkers aan de bar Hippies ernaast
Jezus zonder hoofd
We worden allemaal gezegend
Dat gebeurt in SWAF
Dit is SWAF vroeger en nu
Oude gasten nieuwe klanten
nog steeds een eigen stijl
Ga zo door SWAF
Betra Vermey

Mammie is dansen
Dit word waarschijnlijk
het
kortste stukje
want van de
heugelijke
gebeurtenis
zelf kan ik mij
zo goed als
niets meer herinneren.
14.00 uur: opening
in SWAF
dat weet ik
nog. Ook dat ik
veel consumptie
bonnen
kreeg van Nico
ter ere van de
overname.
Ook weet ik
zeker dat het
veel te gezellig
was want vanaf
een uur of vier
weet ik alleen
wat anderen
mij met graagte
onder mijn
neus gewreven
hebben en bij gelegenheid nu tien jaar na dato
nog niet te beroerd zijn om m’n geheugen op te
frissen.
Ik ben bijvoorbeeld geen zoenerig type maar in ruil
voor wat consumptie bonnen was ook deze barrière
te overwinnen.
Ik kan bijvoorbeeld wel goed ruzie maken maar
dat beperkt zich over het algemeen tot de verbale
variant, kiften en klieren is leuk en het plaatsen
van absolute kut opmerkingen zat ooit in m’n vakkenpakket.
Zo niet deze avond volgens zeggen
heb ik iemand een klap voor zijn bek willen geven.
MOI, ik ben toch zeker geen ordinaire vechters
type zelfs niet in m’n onderbewustzijn. En mensenkennis
en inschattingsvermogen behoren tot mijn
beste kwaliteiten. ROT OP OF IK SLA D’R OP of iets
van die strekking bralde ik tegen een vent die net
zo breed was als ik lang ben. Gelukkig waren er
nog wat goede vrienden die niet zover heen waren
als ikzelf, die mij op wonderbaarlijke wijze uit de
benarde situatie bevrijd hebben. Thanks guys.
Maar desalniettemin een avond om nooit te vergeten
(de kater is maar net weg).
Ik heb het nog wel goed gemaakt tegenover Kees
en Nico door aan het eind van de avond de hele
vloer aan te dweilen, met mezelf wel te verstaan.
De stoep heb ik toen meteen ook maar even meegenomen,
als je toch bezig bent doe je het goed
nietwaar!
Baby huil maar niet om je moeder huil maar niet
mammie heeft haar dagelijkse pretje
pappie lief zit bij je bedje
en die zal wel liedjes zingen
voor z’n kleine zoon
Mammie houdt meer van
de banjo en de saxofoon.
Zong ik op de weg naar
huis, tja ‘t was laat en je
drinkt er een paar.
Gefeliciteerd jongens op
naar de volgende tien.
Groetjes van Tara Boom

Het nuchtere
volk van SWAF

New Musical Express
22nd July, 1989
The Vernon Walters

1 April 1985-1995

well done:
nico
k.c.
koopmans’ drukkerij
alle inzenders
henk
bert
andré
joost
burgemeester janssens
slagerij wognum
alle bezoekers
alle swaffologen
alle ouders
alle kinderen
heineken
kurt cobain
alle banken
alle bandjes
eerste hulp
alle taxi’s
alle voormalige barkeepers
alle glazenophalers
Les Paul voor het gebruik van de WC
Les Paul voor de geur
sociale dienst
en toch nog vele anderen