ZOMERNACHTEN - Helders Kamerorkest

Ô sort amer! ô dure absence!
Ô grands désirs inapaisés!
Reviens, reviens, ma bien aimée, etc
D’ici là-bas, que de campagnes,
que de villes et de hameaux,
que de vallons et de montagnes,
à lasser le pied des chevaux!
Reviens, reviens, ma bien aimée, etc
5. Au cimetière
Connaissez-vous la blanche tombe
où flotte avec un son plaintif
l’ombre d’un if?
Sur l’if une pâle colombe,
triste et seule au soleil couchant,
chante son chant:
Un air maladivement tendre,
à la fois charmant et fatal,
qui vous fait mal,
et qu’on voudrait toujours entendre;
un air, comme en soupire aux vieux
l’ange amoureux.
On dirait que l’âme éveillée
pleure sous terre à l’unison
de la chanson,
et du malheur d’être oubliée
se plaint dans un roucoulement,
bien doucement.
Sur les ailes de la musique
on sent lentement revenir
un souvenir;
une ombre, une forme angélique
passe dans un rayon tremblant,
en voile blanc.
Les belles de nuit, demi closes,
jettent leur parfum faible et doux
autour de vous,
et le fantôme aux molles poses
murmure en vous tendant les bras:
‘Tu reviendras!”
Oh! jamais plus près de la tombe
je n’irai, quand descend le soir
au manteau noir,
10
Oh bitter lot, oh wreed gemis!
Hoe groot het onbevredigd verlangen!.
Kom terug, terug mijn liefste! enz.
Van hier naar daar, wat veel velden,
wat veel steden, gehuchten,
wat veel valleien en gebergten,
zeer vermoeiend voor paardenhoeven.
Kom terug, terug mijn liefste! enz.
5. Op het kerkhof
Kent u het witte graf,
waar de klagelijke schaduw
van een taxus overheen golft?
Op de taxus zingt een bleke duif
droef en eenzaam zijn lied
in de ondergaande zon;
Een ziekelijk gevoelig refrein
tegelijk charmant en noodlottig,
dat pijn doet,
dat je altijd zou willen blijven horen.
Een refrein dat een smachtend verliefde
engel in de hemel zou zingen.
Men zou kunnen zeggen dat de gewekte ziel
onder de grond met dit lied meezingt
en zacht koerend zich beklaagt
vergeten te zijn.
Op de vleugels van het gezang
komen langzaam herinneringen boven:
een schaduw, een engelachtige gestalte
passeert een trillende lichtstraal
gehuld in een witte sluier.
Nachtelijk geurende bloesem, half open
verspreidt haar zwak en zoet
parfum om u heen,
en de verschijning fluistert, terwijl
het met trage beweging de armen naar u
uitstrekt:
‘Kom je terug?”
Oh, nooit meer kom ik in de buurt van dat graf,
wanneer de zwarte nacht als een wade om je
heen valt,
om het klagelijk lied te horen van die bleke duif
op de top van die taxus!