ZOMERNACHTEN - Helders Kamerorkest

Nuits d’été opus 7
1. Villanelle
Quand viendra la saison nouvelle,
quand auront disparu les froids,
tous les deux nous irons, ma belle,
pour cueillir le muguet aux bois;
sous nos pieds égrenant les perles
que l’on voit au matin trembler,
nous irons écouter les merles,
nous irons écouter les merles siffler.
Le printemps est venu, ma belle.
C’est le mois des amants béni,
Et l’oiseau satinant son aile,
dit des vers au rebord du nid.
Oh! viens donc sur ce banc de mousse
pour parler de nos beaux amours
et dis-moi de ta voix si douce,
et dis-moi de ta voix si douce: ‘Toujours!”
Loin, bien loin, égarant nos courses,
faisant fuir le lapin caché
et le daim au miroir des sources
adminratn son grand bois penché:
puis chez nous, tout herueux, tout aises,
en paniers enlaçant nos doigts,
revenons rapportant des fraises,
revenons rapportant des fraises des bois.
2. Le spectre de la rose
Soulève ta paupière close
qu’effleure un songe virginal,
je suis le spectre d’une rose
que tu portais hier au bal.
Tu me pris encore emperlée
des pleurs d’argent de l’arrosoir,
et parmi la fête étoilée
tu me promenas tout le soir.
Ô toi, qui de ma mort fus cause,
sans que tu puisses le chasser,
toutes les nuits mon spectre rose,
à ton chevet viendra danser.
Mais ne crains rien, je ne réclame
ni messe ni de profundis;
ce léger parfum est mon âme,
et j’arrive du paradis.
8
1. Villanelle
Als het nieuwe seizoen aanbreekt,
als de kou uit de lucht is,
zullen wij beiden, mijn schone,
lelietjes van dalen plukken in de bossen;
met onze voeten rissen we de douwdruppels,
die flonkeren in de ochtend.
We zullen de merels horen,
we zullen de merels horen fluiten.
De lente is gekomen, mijn schone.
Een voor geliefden gezegende maand,
en de vogel zegt op de rand van het nest
versen op, terwijl hij zijn vleugel glad strijkt.
Oh kom mee naar die bemoste bank,
om over onze mooie liefde te spreken,
en zeg me met je o zo zoete stem:‘altijd”
Ver, heel ver zullen wij dwalen,
het verscholen konijn op de vlucht jagen,
en terwijl het hert zijn groot gewei
in de spiegeling van de bronnen bewondert,
keren wij terug, geheel gelukkig en op ons
gemak,
onze vingers ineengevlochten tot manden,
met aardbeien uit het bos.
2. Het spookbeeld van de roos
Verhef je gesloten oogleden,
beroerd door een maagdelijke droom,
ik ben het spookbeeld van een roos,
die je gisteren op het bal droeg.
Je nam mij parelend nog
van de vergoten zilveren tranen,
en tijdens het sterbeschenen feest
droeg je mij de hele avond mee.
Oh jij, die mijn dood veroorzaakte,
zonder dat je het kunt wegjagen,
zal mijn roze spookbeeld elke nacht
komen dansen aan je hoofdkussen.
Maar vrees niet, ik vraag niets,
Geen mis, geen De Profundis;
Dit licht parfum is mijn ziel,
en ik kom uit het paradijs.