pasen - The Mill Hill Missionaries

over het algemeen vriendelijk. Dat
heeft zonder twijfel te maken met
de grote invloed van de sufi-islam in
Pakistan. Overal vind je schrijnen van
heilige mannen en vrouwen, graven
die druk bezocht worden. Bij deze
moslims leeft een mystieke islam. Dit
was voor mij als jonge missionaris
een complete verrassing en een ware
verrijking. Zo was ik eens op weg naar
Lahore en zat in een afgeladen bus
met mensen; velen hadden kippen en
geiten bij zich voor de markt. Op een
bepaald moment stapt een lange, oude
man in, en vanwege de drukte bood
ik hem mijn zitplaats aan. Niet lang
daarna kwam er wat ruimte en de oude
man gebaarde mij naast hem te komen
zitten. ‘Je bent een ware moslim’, zei
hij tegen mij. Ik meende dit te moeten
bijstellen en zei hem: ‘Neem mij niet
kwalijk, maar ik ben geen moslim, ik
ben een katholiek priester’. ‘O’, zei hij
lachend, ‘Ik weet wel dat jij een padri
(pastor) bent. Maar jij hebt Allah’s
wil gedaan en mij jouw zitplaats
aangeboden; je bent dus een ware
moslim.’ Deze simpele woorden van
echt geloof hebben mij diep getroffen.
We hebben daarna gewoon vanuit ons
hart kunnen praten over wat gelovig
zijn voor ons betekent. Zijn zegening
is mij altijd bijgebleven.
Geloven in Nederland is complex en
wordt vaak bemoeilijkt door de vele
discussies over geloven. In Pakistan
was geloven spontaner, warmer
en voor de hand liggend. Mensen
spraken gemakkelijker over God,
kerk, moskee. Hadden moslims hun
koran, christenen hadden hun bijbel.
Voor mij was het een hele openbaring
dat katholieke mensen zo vertrouwd
waren met de Schrift. In het internaat
las voor het slapen gaan altijd een
van de jongens op zo’n slaapzaal met
twaalf studenten uit de bijbel en werd
er spontaan gebeden voor familie en
diverse noden. Noch collega broeder
Gerrit Lansink noch ik hebben hen
8
ooit daartoe aangespoord. Het
gebeurde gewoon. En, er werd ook
voor ons gebeden die zo ver weg van
hun familie leefden om hen te komen
helpen. Heel ontroerend.
Ook de liturgische vieringen kwamen
recht uit het hart en er moest dan
ook altijd gezongen worden. Na het
Vaticaans concilie vroegen mensen
al gauw om de communie te mogen
ontvangen onder twee gedaanten
(via indoping). Bisschoppelijke
instemming was er al snel. De grootste
vernieuwing echter kwam met de
voorbede waar de kerkgangers
spontaan aan meededen. Voorbeden
schrijven was niet nodig. En men bad
niet alleen voor de zieken zoals mensen
hier in de kleine kring meestal doen (als
ze het al doen), maar men reflecteerde
in de voorbede op wat voorgelezen
en verkondigd was. Het waren goede
luisteraars én bijbelkenners. Het was
dus opletten geblazen. Heel wat keren
ben ik in de preek onderbroken door
vragen vanuit de goegemeente. En
natuurlijk waren er de vele kinderen
en baby’s. Huilende baby’s werd de
mond gesnoerd, zo leerde ik van mijn
pastoor Louis Prader, met: “Moeder,
geef dat kind de borst”. Het leven was
fysiek en spiritueel heel nabij.
Misschien kwam dat ook door de grote
armoede. De overgrote meerderheid
was in een voortdurende strijd om
te overleven. Je raakt eraan gewend,
aan die armoede. Hier zijn wij zo
druk bezig met ons eigen geluk. De
vraag blijft mij achtervolgen: ‘Kunnen
wij wel gelukkig zijn, sinds wij weet
hebben van die enorme armoede en
ellende?’ De buschauffeur die tijdens
de vastenmaand van de ramadan
roekeloos zijn bus over de weg
laveerde, wist het antwoord op die
vraag, de vraag ook van de passagiers
of wij veilig en gelukkig thuis zouden
komen: Inshalla, als God het wil.
Ben Pex mhm