Joost Legtenberg - Twentevisie
Joost Legtenberg - Twentevisie
Joost Legtenberg - Twentevisie
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
maar schreeuwen, zelfs al heeft hij geen<br />
renner meer in koers. Evenals de renners<br />
zijn de Afrikaanse ploegleiders pure<br />
individualisten. De meeste renners<br />
komen na een etappe helemaal uitgewoond<br />
over de streep. Demarreren de<br />
hele dag op de gekste momenten en wanneer<br />
ze maar kunnen. Wij Europeanen<br />
laten ze dan maar razen, halen ze een<br />
paar kilometer voor de finish in en sprinten<br />
dan zelf voor de overwinning. Maar<br />
qua conditie en vechtlust moet je diep<br />
respect voor ze hebben.”<br />
Bernard Hinault<br />
Al vanaf de eerste dag werd <strong>Joost</strong> <strong>Legtenberg</strong><br />
van alle kanten gefêteerd door de<br />
organisatie, maar vooral door de plaatselijke<br />
bevolking en stamhoofden. Een dag<br />
nadat het door financiële zorgen gekwelde<br />
Sabena de Markeloër met één van zijn laatste<br />
vluchten op het vliegveld van Quadadougou<br />
had gedropt, sprintte <strong>Legtenberg</strong><br />
naar de zege in de eerste etappe. “We kwamen<br />
in de slotfase met vijf man los van het<br />
peloton. Twee Afrikanen en drie renners<br />
uit onze Marco Polo-ploeg. Ik win,<br />
Maarten Tjallingi wordt tweede en een<br />
Marokkaan derde. Ja en dan naar het podium<br />
voor de huldiging.” Niemand minder<br />
dan vijfvoudig Tour-winnaar Bernard<br />
Hinault trok <strong>Joost</strong> <strong>Legtenberg</strong> de gele trui<br />
over het hoofd. “Dan sta je toch even te kijken<br />
in zo’n plaatsje. Midden tussen de hutten<br />
van de plaatselijke bevolking hadden<br />
ze een podium in elkaar geprutst, wat<br />
spandoeken van de sponsors er over heen,<br />
ik werd er op gezet, kreeg de gele trui en<br />
wat bloemen van Hinault en toen begon<br />
het feest van zang en dans door de plaatselijke<br />
bevolking. Werkelijk één deinende<br />
massa. En telkens kwamen weer verschillende<br />
stamhoofden of andere hoogwaardigheidsbekleders<br />
in kleurige kleding om<br />
mij te huldigen. Die ceremonie duurde de<br />
eerste dag wel een uur. In de brandende<br />
zon ruim boven de veertig graden.”<br />
Levende kip<br />
Vanaf die eerste dag trok <strong>Joost</strong> <strong>Legtenberg</strong><br />
als een vorst door de jungle van Burkina<br />
Faso. Iedere dag voor de start waren er de<br />
officiële plichtplegingen zoals Afrikanen<br />
dat gewend zijn: met veel zang en dans<br />
en diverse authentieke presentjes uit de<br />
regio. Ieder gebied heeft zijn eigen specialisme<br />
en <strong>Legtenberg</strong> maakte kennis<br />
met bijna alles. “Zelfs met een levende<br />
kip,” volgt de zoveelste anekdote. “Die<br />
mensen hebben daar dus echt niets. Daar<br />
komt nog bij dat een levende kip zo’n<br />
beetje het symbool voor de vruchtbaarheid<br />
is. Zo’n dier vertegenwoordigt een<br />
enorme waarde voor de gewone bevol-<br />
king van Burkina Faso. Afijn, we hebben<br />
weer eens een huldiging in één of ander<br />
dorp, komt er een dorpshoofd aan met<br />
wel tien vrouwen aan zijn zijde. Ik trek<br />
mijn zoveelste gele trui van Bernard<br />
Hinault aan, zwaai met de bloemen naar<br />
de mensen en wordt meteen omringd<br />
door die vrouwen. Ze beginnen te dansen<br />
in een kring rondom mij en in die tussentijd<br />
krijg ik van het dorpshoofd een enorme<br />
levende kip in mijn handen geduwd.<br />
Iedereen juichen, want het was zo’n beetje<br />
het mooiste cadeau dat je van hem kon<br />
krijgen. En ik maar buigen als een knipmes.<br />
Maar ja, wat moet ik met zo’n kip?<br />
Na bijna een dag in de kofferbak gezeten<br />
te hebben, hebben we het beestje maar<br />
weer weggegeven aan de bevolking van<br />
een ander dorp. Dolblij waren ze er mee”.<br />
Marco Polo<br />
Tussen de feestelijkheden en andere exotische<br />
ervaringen door moest <strong>Legtenberg</strong><br />
wel degelijk hard werken om zijn leidende<br />
positie te behouden. Hij had daarbij de<br />
steun van de Marco Polo-ploeg, een gelegenheidsformatie<br />
die door de Stichting<br />
Marco Polo in het leven is geroepen. De<br />
Stichting stelt zich ten doel om de wielersport<br />
over de hele wereld te promoten,<br />
vooral in Azië, Afrika en Zuid-Amerika.<br />
Eerder stond Marco Polo al met teams aan<br />
de start in de ronden van onder meer<br />
China, Afghanistan, Bolivia, Tibet en<br />
Kirgizië. “Het is een vrijwilligersorganisatie,<br />
puur gericht op promotie van het fietsen”,<br />
verklaart <strong>Legtenberg</strong>, die zich bij de<br />
organisatie aanmeldde om zijn afscheidswedstrijd<br />
als profrenner te rijden. “Bij<br />
AXA (de ploeg waar <strong>Legtenberg</strong> de laatste<br />
twee jaar prof in dienst was) had ik het<br />
niet zo erg naar mijn zin. Ik ben gevoelig<br />
voor sfeer en voor een management dat<br />
respect predikt. Bij die ploeg was het allemaal<br />
wat afstandelijk. Dat strookte niet zo<br />
met mijn mentaliteit en ik zit ook niet zo<br />
in elkaar dat ik daarover mijn beklag doe.<br />
Naarmate het seizoen vorderde kreeg ik in<br />
de gaten dat ik ook op termijn geen kans<br />
zou krijgen om wedstrijden te mogen win-<br />
De verzorging vond<br />
plaats in tenten.<br />
Op de grond ligt<br />
<strong>Legtenberg</strong>, een<br />
masseur knielt bij<br />
hem neer om zijn<br />
benen te masseren.<br />
69<br />
De podiumplaats<br />
waar <strong>Legtenberg</strong><br />
keer op keer<br />
gehuldigd werd.<br />
<strong>Twentevisie</strong>. 10/2001