Joost Legtenberg - Twentevisie

De triomftocht door Burkina Faso
Joost Legtenberg:
van koelie tot wielerkoning
Joost Legtenberg wilde nog één keer aan een mooie ronde meedoen alvorens
afscheid te nemen van het professionele wielerpeloton. Tot dan toe
had de 26-jarige Markeloër tamelijk naamloos tussen de grote ridders van
het stalen ros meegefietst. Altijd moest Legtenberg zich als knecht opofferen,
terwijl hij over de capaciteiten beschikte om zélf te winnen. Daarom
besloot de immer zwijgzame Twent zich niet langer door collega’s te laten
koeioneren tussen de dunne wieltjes. Met een opleiding als bedrijfseconoom
kiest hij voor een andere toekomst. Maar eerst nog die ene mooie
afscheidsronde: Le Tour de Burkina Faso. Ofwel: een glorieuze triomftocht
in verzengende hitte, over stoffige weggetjes, door dorpen van lemen hutten
met door armoe geteisterde mensen en exotische dieren .
“Ik heb daar dingen gezien en meegemaakt
die ik niet kan beschrijven, gewoon
omdat ze nauwelijks te bevatten
zijn.” Elke dag gingen de beelden van
barre etappes, primitieve omstandigheden
voor renners en publiek en exotisch
randgebeuren over de hele wereld. Een
actie van de Societé du Tour de France,
de organisator van de Tour de France die
sinds drie jaar ook de Tour du Faso in
zijn armen heeft gesloten. En indien
heren als Jean Marie Leblanc, Bernard
Hinault en Bernard Thevenet zich ergens
in wielerland mee bemoeien staan ook de
media meteen stram in het gareel. In het
kielzog van de Grande Messieurs du
Societé toog het hele circus derhalve
subiet richting Quadadougou om te registeren
hoe een in principe naamloos evenement
werd verheven tot een heus,
internationaal aansprekend spektakel. De
Internationale Wieler Unie (UCI) plakt er
een aantrekkelijk aantal bonuspunten aan
vast en dat alles samen is voldoende om
zelfs de meest kritische journalist te overtuigen
van het feit dat de Ronde van
Burkina Faso binnen no time is gepromoveerd
tot één van de grootste koersen ter
wereld.
Schitterend evenement
“De ronde wordt nu ook door de wat grotere
ploegen in Europa gezien als hét
wielerevenement van Afrika,” zegt Joost
Legtenberg. “Dat is aantrekkelijk voor de
publiciteit, temeer omdat met de grotere
sponsors en met de verbeterde organisatie
ook de betere renners aan het vertrek
komen. Vanaf dat moment is de cirkel
(door Gerhard Nijboer)
rond: betere organisatie, meer punten,
meer en betere renners, grotere sponsors
en meer media. Voeg daar dan ook nog
eens die specifieke armoedige Afrikaanse
toestanden bij en je hebt een schitterend
evenement voor zowel de Afrikaanse
als de Europese markt.”
Geen enkel zichzelf respecterend Afrikaans
land haalt het nu nog in zijn hoofd
om geen ploeg te laten starten in de
Ronde van Burkina Faso. Dat zou immers
een blamage voor het land zijn. De veelal
niet bijster democratische leiders zouden
dat niet alleen als een sportieve nederlaag
ervaren, maar ook als een klap in het
gezicht van de ‘hoge heren van de UCI en
de Tour de France’. En dus sturen zij een
ploeg van zes renners, die nauwelijks
voorzien zijn van materiaal, laat staan dat
er een volwaardig begeleidingsteam ter
beschikking is. De standaarduitrusting
van een Afrikaanse wielrenner bestaat
vaak dan ook uit niet meer dan een summier
EHBO-trommeltje, een blikken
doosje met wat sleutels en tangen en een
pakketje met niet meer dan twee reservebanden.
Van medische begeleiding hebben
ze nog nooit gehoord en het gebeurt
regelmatig dat een Afrikaanse renner met
pech in de koers langdurig langs de weg
moet wachten omdat zijn ploegleider
geen reservemateriaal voorhanden heeft
of, erger, hem gewoon over het hoofd ziet
in de stofwolken van voortrazende auto’s.
Individualisten
De aanwezigheid van landenploegen van
Senegal, Mali, Kongo, Marokko, Tunesië
en natuurlijk het gastland levert derhal-
ve met regelmaat grote hilariteit in het
peloton op. “Het is toch ongelooflijk hoe
die jongens met dergelijk materiaal en
die matige begeleiding redelijk meekomen
tussen de Europese collega’s. Ik heb
meerdere dagen gehad dat ik met mijn
ploeg tot het uiterste moest gaan om de
koers te kunnen controleren. En ik had
meer last van de Afrikaanse renners dan
van de Europeanen. Die lokale coureurs
zijn gewend aan de hitte, de slechte voeding
en de onhygiënische omstandigheden.
Die gaan dus maar door, want een
etappeoverwinning is voor hen het
hoogst bereikbare in hun carrière. Dan
zijn ze ook meteen een held in heel
Afrika. Alleen het tactische vermogen
om een koers naar hun hand te zetten
missen die jongens. En van samenwerking
in een ploeg hebben ze ook nog
nooit gehoord. Een ploegleider kan daar
niets aan doen, dat is daar niet meer dan
een veredelde mecanicien. Rijdt achter
het peloton in een rammelend busje dat
van narigheid bijna uit elkaar valt. En
67
Langs het parcours
boden
vrouwen versnaperingen
aan aan de
renners op de
traditionele
manier: op
hun hoofd!
Twentevisie. 10/2001