nummer 74 - Max Euwe Centrum

Tijdens de oorlog was mijn vader één van de
directeuren van het levensmiddelen bedrijf
“Van Amerongen”. In het laatste oorlogsjaar
was de hongersnood groot. Hij had de mogelijkheid
af en toe wat extra eten mee naar huis
te brengen. Het werd een gewoonte op donderdagavond
een aantal mensen, die niet veel
te eten hadden, uit te nodigen voor een flinke
maaltijd. We zaten dan soms met ons twintigen
aan tafel. Vrijdag was de dag waarop mijn vader
met een vrachtauto van Van Amerongen vol met
kinderen naar Friesland reed, die daar mochten
blijven. Vol met levensmiddelen reed de vrachtwagen
weer naar Amsterdam. Gelukkig was er
een “goede Duitser” die meereed, zodat niet al
het eten in de buurt van Amsterdam geconfisqueerd
werd.
Mijn vader ging altijd op de fiets naar zijn werk.
We wisten ongeveer wanneer hij weer thuis
kwam, en wachtten hem dan al op. Zijn fiets
moest namelijk naar binnen, en wel de trap op
gedragen, want zelfs een kwartier buiten laten,
was riskant. Een van ons nam dat karweitje op
zich, wij waren er handiger in dan hij.
Bij ons thuis waren bepaalde mores. Wij aten
altijd, in stilte, stipt om 8 uur, 1 uur en 6 uur.
Dit om door de nieuwsberichten op de hoogte
te blijven. En zondagmiddag, na het nieuws,
mr. G.B.J. Hilterman. Ook hierbij mocht niet
worden gepraat, ik veronderstel dat meer mensen
dit van thuis zullen herkennen.
De vakanties werden door mijn ouders samen
geregeld. Bijvoorbeeld de vakantie in Morgin,
Zwitserland. Mijn vaders’ zuster was weduwe
geworden en moest worden opgevangen.
Voor haar huurde mijn vader 2 maanden in de
zomervakantie een groot chalet waar iedereen
van de familie kon komen logeren, zodat ze in
die dagen niet alleen zou zijn. Typisch mijn
8
papa Max komt thuis
vader, altijd aan anderen denken. Overigens
is hij er zelf maar korte tijd geweest, hij had
elders een schaaktoernooi, zoals zo vaak tijdens
de vakantie. Later mocht ik vaak met hem
mee. Naar Gijon, Moskou, verschillende keren
naar Zurich, en naar Engeland. Mijn vader had
dan een vaste dagindeling, waar wij niet in
pasten. We zagen hem alleen tijdens het eten.
Mijn zusje Caroline is als secretaresse ook mee
geweest naar Moskou en heeft daar in haar
eentje rondgelopen met een camera op zak. De
mooie foto’s van de stad waren alom bekend. Zij
fotografeerde vooral armoedige straten buiten
het centrum. Dit werd niet toegestaan door de
politie, ze werd meegenomen naar het bureau,