Dossier 2007 - Observatoire de la Santé et du Social de Bruxelles ...

44 Voor zover zij geïnformeerd en
opgeleid zijn.
Het behoud van een gepersonaliseerde benadering van de vrouwen is belangrijk
Hier heerst er echt ongerustheid dat er een normatieve geneeskunde zou worden
ingevoerd, bestaande uit verticale programma’s, waarbij het onmogelijk is de patiënt in zijn
geheel en continu op te volgen. De artsen eisen een individueel contact met hun patiëntes
en met de radioloog, wat voor hen garant staat voor kwaliteit. Sommigen menen dan ook
dat de georganiseerde screening een massascreening is zonder de mogelijkheid van een
gepersonaliseerde benadering.
Anderen vrezen voor een geneeskunde met twee snelheden, waarbij een individuele
screening toegankelijk is voor vrouwen uit de hogere sociale kringen en waarbij de
massascreening voorbehouden is aan de bestaansonzekere bevolking; één arts vermeldt
dat dit al de realiteit is, zowel voor de toegang tot de (al dan niet gratis) screening als wat
de toegang tot bepaalde behandelingen betreft (borstamputatie frequenter in kansarme
milieus).
In dit kader wordt hun mening versterkt door het soms oppervlakkige onthaal, de
afwezigheid van een klinisch onderzoek, de onmogelijkheid om dadelijk nader te
diagnostiseren naargelang de gevallen (en daardoor volgens hen het ontkennen
van de competentie van de radioloog) en de afwezigheid van een contact tussen de
voorschrijvende arts en een welbepaalde radioloog. Dit zijn factoren die volgens de
radiologen stress en angst opwekken bij de vrouwen en die moeilijk vanop afstand door de
artsen beheerd kunnen worden.
De standaardisering van de radiologische verslagen is voor sommigen een verarming, die
leidt tot een verlies van vertrouwen in de radioloog.
De individuele relatie wordt dan ook naar voren geschoven als kwaliteitscriterium en speelt
een grotere rol dan de technische kwaliteit bij het kiezen van de screeningsmethode.
Samenwerking tussen de verschillende zorgverleners is variabel: elk zijn rol?
Voor sommige huisartsen is de perceptie van het georganiseerde programma paradoxaal:
het feit dat dit programma georganiseerd wordt, wordt ervaren als een devaluatie van de
huisartsgeneeskunde («de huisartsen kunnen dit niet alleen…»), maar toch hebben zij
tegelijkertijd het gevoel dat ze alles moeten doen (klinisch onderzoek, nadere diagnose,
mededeling van de uitslag, follow-up) terwijl bij het senologisch onderzoek de radioloog de
hele diagnostische procedure op zich nam.
Ook al voelen de meeste artsen zich bevestigd in hun eerstelijnsrol [44] , is dit vooral
als toegangspoort voor preventie, doorverwijzer, beschikbaar stellen van informatie,
verzamelpunt voor het patiëntendossier, zorgcoördinator, maar niet inzake specifieke
klinische handeling (behalve bij oude vrouwen, waar zij het recht krijgen om de borsten te
palperen, want vrouwen uit deze leeftijdsgroep gaan doorgaans niet naar een gynaecoloog).
Toch is het moeilijk voor de huisarts om preventie ter sprake te brengen: aangezien de
bezoeken door klachten worden gemotiveerd blijft er hiervoor op de raadpleging weinig
tijd over, temeer daar de patiënt op dat moment niet echt openstaat voor deze boodschap.
Een bepaald aantal huisartsen vertrouwen de gynaecologische follow-up van hun patiëntes
toe aan een gynaecoloog (hetzij door eigen keuze, hetzij door keuze van hun patiëntes)
en hebben in dit geval niet het gevoel dat zij het recht hebben om zich eventueel te
verzetten tegen een beslissing genomen door de gynaecoloog omtrent de keuze van de
opsporingsmethode. Sommigen hebben ook het gevoel dat de gynaecologen vinden dat
de huisartsen zich op hun terrein begeven.
32 GEORGANISEERDE SCREENINGSPROGRAMMA VOOR BORSTKANKER IN HET BRUSSELS GEWEST
5. Wat vinden de artsen en de vrouwen ervan?