Bekijk de catalogus. - Plantin Genootschap

31 Twee werelden
Olyff getuigt, vooral in de begintijd, van een onmiskenbare kunstenaarsmentaliteit.
Dat geldt bijvoorbeeld voor de affiches die hij tussen 1951 en 1963 tekende voor
de wekelijkse filmvertoningen van de Koninklijke Cinematheek in het Paleis voor
Schone Kunsten. Tot de andere medewerkers aan deze affichereeks behoorden,
naast Hannoset, kunstenaars van wereldfaam als René Magritte (die trouwens lang
als reclametekenaar zijn brood verdiende) en Paul Delvaux.
In de jaren ’50 was het werk van Michel Olyff nog illustratief en figuratief, en
maakte hij veel gebruik van traditionele technieken als linosnede en lithografie.
Later evolueerde hij net zoals zijn Nederlandse generatiegenoten naar een geabstraheerde
beeldtaal met elementen uit de ‘hard-edge’ schilderkunst en de Zwitserse
typografie, en met gebruikmaking van geometrisch geconstrueerde vormen.
Kenmerkend voor die aanpak was de reeks programma’s en affichettes die hij
ontwierp voor het Design Centre, een in 1964 door Josine de Cressonières opgerichte
instelling voor designpromotie. Vanaf ca. 1960 creëerde Olyff in diezelfde
reductieve stijl logo’s voor enkele van de belangrijkste organisaties in België, van
het Gemeentekrediet tot de Franstalige omroep rtb. Zijn wijdst verbreide beeldmerk
is ongetwijfeld dat van het Werelderfgoed voor de Unesco. Michel Olyff
ontpopte zich gaandeweg tot een echte functionalist en deed zelfs een degelijk
voorstel voor een nieuwe bewegwijzering voor de Belgische autowegen, inclusief
nieuw ontworpen lettertype; dat voorstel werd door de Belgische autoriteiten niet
serieus genomen.
Corneille Hannoset, afkomstig uit dezelfde Brusselse kringen als Olyff, volgde
een gelijkaardig parcours. Ook hij evolueerde naar een rationeel modernisme, tekende
geometrisch-abstracte logo’s en vervaardigde bladen en brochures in een
heldere functionalistische typografie. Naast grafisch en beeldend werk ontwierp
Hannoset ook tapijten; en zijn klapstoel voor het interieur van het Filmmuseum
ontving de prestigieuze Compasso d’Oro. Ook in Brussel manifesteerde Jacques
Richez zich als een ontwerper met een groot beeldend talent, die gaandeweg
evolueerde naar een strakkere, uitgepuurde stijl. In 1958 – hij was toen veertig
– maakte hij het figuratieve beeldmerk en de affiches voor de Brusselse Wereldtentoonstelling;
voor de muziekafdeling van het Nederlandse Philips tekende
hij in dezelfde tijd flamboyante platenhoezen. Vanaf begin jaren ’60 ontwikkelde
hij huisstijlen voor diverse commerciële bedrijven, en maakte daarnaast culturele
affiches. Richez was een onvermoeibaar voorvechter van het grafisch ontwerpen;
hij schreef meerdere pamfletten en was initiefnemer van een nieuwe Belgische
ontwerpersvereniging.
In het Antwerpse waren onder meer Rob Buytaert, Piet Serneels en Luk
Mestdagh in de ban van het functionalisme naar Zwitsers model. Buytaert en
Antoon De Vylder richtten samen met de binnenhuisarchitect Rudy Verelst in
1970 Designteam op. Later vervoegt Mestdagh het trio, omschreven als ‘wellicht