Bekijk de catalogus. - Plantin Genootschap

Prentenkabinet
Leo Marfurt
van 1930, meer bepaald voor de sectie Koloniën, Zeevaart en Vlaamse Kunst [37.3].
Deze affiche stond in sterk contrast met de tweede affiche, die hierna ontworpen
werd voor de sectie Land- en Tuinbouw [38.5].
A.H. Cornette, de toenmalige conservator van het Antwerpse Koninklijk
Museum voor Schone Kunsten, vroeg hem om voor dit museum een merkbeeld
te ontwerpen. Het wagenspan van de architecturale beeldengroep op het museum
werd in gestileerde vorm weergegeven [40]. Ook de stilering en de hertekening van
het Antwerpse stadswapen [41], enkele markante ontwerpen waaronder de kaart
voor de ‘Kunst van Heden’(1929) [42], de nieuwjaarskaart voor Chrysler (1929)
[43], en de menukaart voor Alfred en François Vander Elst (1930) [44] zijn merkwaardig
genoeg van dezelfde hand. Door de krachtige stijl, de directe en eenvoudige
typografie en het heldere kleuren palet passen zijn ontwerpen in de drang naar
een nieuwe en moderne reclame.
De affiche voor de Belgische Spoorwegen geeft door de toepassing van geometrische
volumes en de pose van onbekende figuren een dynamiek weer van een
gehaaste menigte, uitgevoerd in een rijk en afgewogen kleurenpalet. Ook in andere
affiches wordt de techniek van diagonalen toegepast, bijvoorbeeld in ‘Sauvons
l’Enfant du Taudis’ [38.3].
Het ontwerpen van kernachtige boodschappen en het terugbrengen tot de essentie
zijn terug te vinden in de affiches voor de automerken Chrysler en Minerva
(1925–1930), en voor de schrijfmachinefabrikant Remington. Met de affiche ‘lner
Harwich’ [39.2] uit 1930 ging Marfurt in zijn stilering tot het uiterste door een
kubistische uitwerking.
Marfurt was ook een getalenteerd tekenaar en illustrator. Zijn contacten met de
uitgever De Bock (Uitgeverij De Sikkel) resulteerden in verschillende boeken. In zijn
memoires bestempelde Eugène De Bock de illustrator Marfurt als ‘een vriend van het
bedrijf’. Voor Substrata (1926) [45] van Karel van de Woestijne kalligrafeerde hij eigenhandig
de teksten en verzorgde hij de illustraties. Hij illustreerde ook kinderboeken,
zoals Arlekijntje (1924) en Van de beer die reizen wou (1925), geschreven door Jan Peeters.
In 1965 werd bij Tabacoffina een nieuwe ontwerpstudio opgericht onder de
naam ‘Marwell’. Joris Wellens (afgestudeerde aan het Plantin Genootschap) werd
er zijn medewerker en opvolger. In 1973 verliet Leo Marfurt de studio om zich te
wijden aan zijn eerste roeping, de schilder- en tekenkunst, die hij steeds met liefde
was blijven beoefenen.
Marfurt was een uitstekend lesgever. Jammer genoeg kon hij door het behoud
van de Zwitserse nationaliteit niet doceren aan officiële instellingen. Door de toenmalige
wetgeving was lesgeven uitsluitend voorbehouden aan landgenoten. Des
te belangrijker was zijn docentschap aan het Plantin Genootschap (1951–1972). Hij
heeft er heel wat jongeren die nog aan hun carrière moesten beginnen, weten te
inspireren. hb
126