Bekijk de catalogus. - Plantin Genootschap

I
n de Antwerpse cultuurwereld gold Frank van den Wijngaert als een
vooraanstaande figuur. Hij was niet alleen een fijngevoelige literator
maar tevens een gedegen kunstcriticus en kunsthistoricus.
Toen hij amper zestien was, debuteerde hij met enkele verzen in het
tijdschrift Vlaamsch leven. Na de Eerste Wereldoorlog werd hij opgenomen
in de kring van Lumière. Aanvankelijk trad hij in dienst van de stad Antwerpen.
Administratie en kantoorwerk spraken maar weinig tot zijn verbeelding. Geen
wonder dat hij na de kantooruren afwisseling zocht in een geestelijk en cultureel
leven. Als estheet wilde hij zijn literaire werken in een nieuw kleedje steken. Hiervoor
vond hij gehoor bij tijdgenoten zoals Joris Minne, Henri Van Straten, Hans
Orlowski en Antoon Herkenrath, die zijn proza en dichtwerken opluisterden met
hun houtsneden. De uitdrukkingsmogelijkheden en de kracht van de wit-zwartwereld
bevielen Van den Wijngaert uitermate. De belangstelling voor die kunstuiting
groeide met de dag.
Het jaar 1936 vormt een keerpunt in zijn leven. Hij treedt in dienst van het Antwerps
Stedelijk Prentenkabinet en op 1 januari 1937 wordt hij bevorderd tot adjunct-conservator.
Gedurende zijn verdere loopbaan verschijnen belangwekkende
studies en essays in boekvorm of in tijdschriften. Door zijn dagelijkse omgang met
de schatten van het Prentenkabinet en het Museum Plantin-Moretus kan hij zich
naar hartenlust verdiepen in de Vlaamse meesters met een faam ver buiten de landsgrenzen.
Er ontstaan gestoffeerde verhandelingen over Rubens en Van Dyck, over
de graveurs rond Plantin en de Moretussen en de glansperiode van de Zuidelijke
Nederlanden in de 16de en 17de eeuw.
In 1951 werd hij benoemd als docent aan het Plantin Genootschap. Met vriendelijke
welwillendheid, goedhartigheid en aan de hand van talrijke voorbeelden uit
de rijke verzamelingen van het Museum Plantin-Moretus en het Prentenkabinet,
ontrolde Frank Van den Wijngaert de geschiedenis van de illustratie, beginnend
bij de rotstekeningen, over alle stijlperiodes heen tot het ex libris toe. Hiervoor had
hij een grote belangstelling; jarenlang was hij voorzitter geweest van de Antwerpse
Ex-libriskring. lvde
Bronnen
Ger Schmook, ‘Frank Van den Wijgaert. Hulde aan een gezamelijk oeuvre’
in Noordgouw, 1961.
Léon Voet, ‘In memoriam Frank van de Wijngaert’
in De gulden passer, 41, 1963, pp. 1–11.
Frank van den Wijngaert, ‘Het Antwerpsch Prentenkabinet’
in De gulden passer,14, 1936, pp. 138–144.
Frank van den Wijngaert, ‘Antoon Van Dyck en het Plantijnsche huis’,
in De gulden passer, 24, 1946, pp. 33–40.
Frank van den Wijngaert, ‘De Moretussen en de boekillustratie’
in De gulden passer, 25, 1947, pp. 186–240; 26, 1948, pp. 150–205.