De strijd om het geboorterecht – bereastudies.nl 1

Het was binnen het plan van God noodzakelijk dat Jezus Christus gekruisigd zou worden
en dat Hij als een Offer voor eens en altijd voor de zonde zou sterven. Maar zowel het
volk als de priesters moesten echter iets met het bloed van elk offer doen. In het geval
van Jezus moesten zij Zijn bloed voor hun rechtvaardiging op figuurlijke wijze op het
altaar van hun hart sprenkelen. Dit deden zij niet, met uitzondering van de priesters die
Hem als Messias aannamen en Hem begonnen te zien als hét Offer voor de zonde. Zij die
Hem aannamen bleven aan de Koninkrijksvijgenboom, die goede vruchten voor God
voortbracht, zitten.
WIE IS EEN “JOOD”?
De kerk en Juda zijn dezelfde entiteit. De kerk is het “geroepen” lichaam uit het volk,
geroepen uit de slechte vijgenboom van het judaïsme om in de goede vijgenboom van
Jezus Christus geënt te worden. Hoewel er niet-Judeeërs bestaan die in die Juda kerk
geënt zijn, is de kerk zelf de juridische stam van Juda. De apostel Paulus is in Rom. 2:28,
29 hier heel duidelijk in,
28 Want niet híj is Jood die het in het openbaar is, en niet dát is besnijdenis die
in het openbaar in het vlees plaatsvindt, 29 maar híj is Jood die het in het
verborgene is, en dát is besnijdenis, die van het hart is, naar de geest, niet naar
de letter. Zijn lof is niet uit mensen maar uit God.
Dit is Paulus’ definitie van een Jood en hij benadrukt dit zowel positief als negatief. Hij
zegt ons dat er twee groepen mensen zijn die beide claimen Jood (Judeeër) te zijn. De
slechte vijgen zijn de “gemanifesteerde, ofwel uiterlijke” Joden, want zij worden door de
mens als Joden bestempeld.
De goede vijgen waren de ware Joden, hoewel hun identiteit verborgen was, zij stonden
namelijk als zodanig niet bij het grote publiek bekend. De uiterlijke Joden waren degenen
die in die tijd het judaïsme volgden. De verborgen Joden waren degenen wiens hart met
God overeenstemde. De uiterlijke Joden legden een claim op hun stamstatus en
verbondstatus met God op grond van fysieke besnijdenis. De verborgen Joden legden
een claim op hun stamstatus en verbondstatus met God op grond van hun
hartbesnijdenis.
Met andere woorden, alleen omdat ongelovige Joden in staat waren om de naam Juda (in
haar verkorte vorm “Jood”) te verkrijgen, betekende dit niet dat zij in wezen echte Joden
waren. Vanuit de opvatting van de christenen (inclusief Paulus) waren de ongelovigen
Joden van hun volk afgesneden en bezaten zij niet langer het recht om zichzelf voor God
Joden te noemen. Alleen die Judeeërs die de Middelaar van het Nieuwe Verbond, de
Koning van Juda, de Bewaarder van de stamnaam, aannamen waren in staat om in
juridisch opzicht zichzelf Judeeërs (d.w.z. Joden) te noemen.
Het “stamschap” behoorde bij de leider (prins) van een stam. Als een lid van een stam
besloot om naar een ander deel van de wereld te gaan en daar zijn eigen stam of volk te
vestigen, kon hij niet claimen een juridisch vertegenwoordiger van de stam waaruit hij
kwam te zijn. En was op gelijke wijze een man uit bijvoorbeeld de stam van Juda van zijn
volk afgesneden, of verbannen vanwege een ernstige overtreding van de wet, dan kon hij
niet claimen een juridisch vertegenwoordiger van de stam van Juda te zijn.
Zo was Jezus de Koning van Juda, dit niet alleen krachtens zijn afstamming, maar ook
krachtens Zijn daden. Daarom ging de stamnaam over op Jezus en zij die Hem volgden.
De stamnaam bleef niet bij degenen die tegen Hem in opstand kwamen en Hem doodden
om zo Zijn erfdeel in bezit te nemen. De overgrote meerderheid van het volk, geleidt
door de hogepriesters, die tegen hem in opstand kwamen verloren dus binnen de stam
van Juda hun status. Maar omdat zij Zijn troon hadden toegeëigend waren zij in staat om
de wereld te overtuigen dat zij nog steeds de “ware Joden” waren. Daarom wordt de
De strijd om het geboorterecht – bereastudies.nl 67