Femke werkte 4 jaar aan een docu over lupus Stolling en ... - Nvle

In 2007 schreef ze de eerste woor-
den. Op papier. Een filmscript over
haar worsteling met lupus. Ervaring
met films maken had ze niet. Wel beschikte
ze over een grote dosis doorzettingsvermogen
en een fantastisch
en begripvol team filmmakers om
haar heen. Vorige maand werd de
laatste hand gelegd aan de documentaire
van 30 minuten. Eind september
gaat de film in première en
kunnen wij eindelijk zien waar Femke
Kramer al die jaren zo hard aan heeft
gewerkt en geregeld verslag van
heeft gedaan in NVLE Venster.
Een kans
“Theatercollega Joke Menssink daagde
me in de zomer van 2007 uit mijn verhaal
te vertellen en te gebruiken in mijn werk.
Ze vroeg waarom ik er geen film over
ging maken. Ik weet nog dat ik toen boos
en verdrietig zei dat het dan alleen kon
met het verhaal van de mens achter de
ziekte, en niet alleen een medische opsomming
van symptomen en prognose.
Dat was nu juist wat me vaak frustreerde,
dat we vaak met zijn allen niet verder komen
dan oppervlakkige gesprekken over
waar de afkorting SLE voor staat en de
constatering dat het rot is en dat je ervan
af moet. Het gesprek met Joke bleef die
zomer maar spelen in mijn achterhoofd.
Ik had het idee dat ik een kans had om
wél met dat verhaal buiten te komen.
Het was aan mij om de uitdaging aan te
gaan; de impact van lupus op je leven
invoelbaar te maken. En dat gold niet alleen
voor SLE, maar het kon werken als
een universeel verhaal.”
28
NVLE Venster september 2012
Klaar voor Dr. Phil
Femke werkte vier jaar aan een documentaire over lupus
door Janet Bouwmeester
Het voorwerk
Zonder ervaring met het film maken besloot
Femke te beginnen met het schrijven
van een soort dagboek met alle ups
en downs van de ziekte. Ook schreef ze
haar manieren van omgaan met lupus
op en haar overlevingsmechanismen. Al
gauw zag ze dat ze dingen deed die ze
zich nooit eerder had gerealiseerd maar
die wel heel grappig waren en ook goed
verfilmbaar. Op basis van dat eerste dagboek
werd een subsidieplan geschreven
voor een bijdrage om het script te kunnen
ontwikkelen. Die subsidie werd bin-
‘Het was aan mij om de uitdaging
aan te gaan; de impact
van lupus op je leven invoelbaar
te maken'
nengehaald en in India - een land waar
Femke destijds jaarlijks heenreisde voor
alternatieve behandelingen - werd gestart
met de film. Een realiseringssubsidie
op basis van het script werd daarna afgewezen.
Men zag de potentie wel, maar
ook de onervarenheid. Femke zocht naar
geldschieters en een producent, richtte
een stichting op, herschreef het script
enkele malen. “Dit was een ontzettend
lange en frustrerende fase”, vertelt ze. In
2009 werd gestart met filmen.
“Veel verhaallijnen ontstonden gaandeweg.
Scènes zijn veranderd. Mijn actuele
ziekteverloop werd meegenomen, we
speelden in op alles wat zich voordeed in
mijn leven. Dat heeft ook scènes opgeleverd
die niet gepland waren. Bovendien
maakte ik als mens ook een ontwikkeling
door. Dingen die eerst belangrijk voor me
waren zijn naar de achtergrond verdwenen.
Daarmee zijn dus ook scènes ver-
dwenen. Een voorbeeld is het hele Indiaverhaal.
Dat zit uiteindelijk niet in de film.
De ontwikkeling als persoon werd beïnvloed
door het maken van de film en het
in kaart brengen van alle aspecten van
het ziek zijn. Daarnaast woedde er in mijn
privéleven ook een grote storm. Er waren
grote krachten aan de gang die het proces
beïnvloedden.”
Een groeiproces
Femke had geen verwachtingen van het
proces: “Ik had immers geen ervaring
met het maken van een professionele
film. Ik heb tijdens mijn studie en in de
jaren erna weleens wat met film gedaan,
maar ik deed een theateropleiding en
geen filmopleiding. Ik heb alles stap voor
stap in de praktijk ondervonden, ervaren,
geleerd en ontdekt. Dat heeft me veel
extra tijd gekost. Dit vergde ook geduld
van mijn filmteam met professionals. Zij
moesten me vaak de logische stappen
uitleggen, en het waarom daarvan. Maar
ik ben ongeduldig en eigenwijs … Het
was wel eens frustrerend.
Ik mocht dingen meemaken en doen die
niet zomaar dagelijks gebeuren. Door
alle contacten met zoveel partijen die
ik moest uitleggen wat de ziekte is en
waarom ik wilde filmen leerde ik mijn omgaan
met de ziekte, en leerde ik mezelf
veel beter kennen. Ik heb vaak het gevoel
gehad: als de film straks klaar is ben ik
genezen. In ieder geval mentaal.”
De inhoud
“De film geeft in korte, niet altijd logische,
of chronologische scènes, onderdelen en
dagdelen uit mijn leven weer, waar ik tegenaan
loop met mijn lupus. Tegelijkertijd
hoor je op verschillende manieren hoe ik
daarmee omga en welk commentaar ik