thilala_juni2012 - Thila Coloma

Jongverkenners 1
Juni: De Afrekening
Hoewel niemand het wilde toegeven, was dit het moment waar iedereen op wachtte. De ontmoeting
tussen twee zwaargewichten, de ultieme strijd. Een hond blafte, een haan kraaide,
een kat miauwde. Dit was het moment van de waarheid.
De twee mannen (of waren het vrouwen?) die de hoofdrol spelen in dit verhaal waren reeds
vroeg wakker. Niet omdat ze hun wekker hadden gezet, maar van pure spanning. Ze maakten
zich klaar: zadelden hun paard, maakten hun revolvers schoon en dronken een kop koffie. Ze
zouden allebei tot het uiterste gaan om deze dag te overleven en de rust te doen weerkeren.
Want daar draaide het uiteindelijk om: deze dag zou eindelijk verheldering brengen. De inwoners
zouden antwoord krijgen op de vragen die hen reeds lange tijd plaagden in deze maand van
examens, hittegolven en regenbuien.
Franjedas en Tyllukraai, dat waren hun namen. Ze behoorden tot de meest gevreesde mensen
van de streek. Niet omdat ze zo gewelddadig waren, dat niet. Ze waren zo gevreesd, omdat
dit nu eenmaal past in een verhaal als dit.
Niemand had zien aankomen hoe de strijd zou verlopen. Het was, op zijn zachtst uitgedrukt,
hallucinant. Precies om 12 uur ’s middags stonden ze tegenover elkaar in de hoofdstraat van
het dorp. Ze zagen er goed uit, dat mag gezegd worden, hoewel het niet ter zake doet.
Een schot klonk. Iemand viel neer. “Sorry, te vroeg, ” riep Tyllukraai, die het schot gelost had.
“Geeft niks,” riep Franjedas terug, die reeds was opgestaan. “Je hebt me niet geraakt, het
was de schrik die mij deed wankelen.” Als het ijs nog niet gesmolten was, was het nu zeker
gebroken, en de twee helden stapten op elkaar toe. Met revolver in de aanslag versnelden ze
hun pas, totdat ze uiteindelijk op elkaar toe liepen alsof hun leven ervan afhing. Ze hadden de
afstand niet erg goed ingeschat, want pas na een minuut of twee lopen kwamen ze uitgeput
bij elkaar aan.
“Even drinken,” pufte Franjedas, en nam een slok water. Na op adem te zijn gekomen begon
het dan, de afrekening.
Iets van Ennio Morricone klinkt rustig op de achtergrond
De confrontatie waar iedereen op wachtte ging ongeveer als volgt:
- 3 juni?
- Geen vergadering.
- 9 juni?
- Zaterdagavond, iets met papier en pret.
- Aja, en dat is van 18u30 tot 21u zeker. En 16 juni?
- Epische vergadering, ook zaterdagavond.
- Zondag 24 juni?
- Megabangelijke afsluiter, heel de dag (10 uur op de scouts). Info volgt nog.
- Ca va, ik ben blij dat dit geregeld is. Gaan we een glas melk drinken?
- Ok, maar ik moest ook nog zeggen dat je altijd moet verwittigen als je niet kan komen, en
als je wel kan komen, dat moet doen met de fiets en in perfect uniform.
- Goed gezegd, ik ben blij dat je in mijn team zit.
Dit was het dan. Het onmogelijke was gebeurd, de verlichting bereikt. Eindelijk wisten de inwoners
wat ze in juni konden doen op de scouts. Blij met al die duidelijke informatie, organiseerden
ze een groot feest, en iedereen was blij.
Einde van dit spannende verhaal over de informatieve aard van anticlimaxen in cowboyverhalen.