F i P ^ r

^a^ff
■;-**".
M -^flfffjvf
" T»

^^ 1^ i^ I |\i ß!^Jj^ i Diruci ICH
l\ 1^.1 i 1.1.1
L. C. Barnstljn-film.
Regie: Rowland V. Lee.
Rolverdeeling:
Kardinaal Richelieu George Arliss
Vader Joseph... Halliwell Hobbes
Lode wijk XIII ... Edward Arnold
Koningin Marie ... Violet Cooper
Koningin Anne
Kathryn Alexander
Lenore ... Maureen O'Sullivan
André De Pons ... Cesar Romero
Baradas Douglas Dumbrllle
Prins Gaston ... Francis Lister.
We zijii in het Frankrijk van de eerste helft der zeventiende eeuw, toen
Lodewyk XIII koning was, doch kardinaal Richelieu, een der grootste
staatslieden die Frankrijk gehad heeft, er de macht uitoefende.
Het is dan ook op bevel van Richelieu dat Lodewijk XIII een decreet uit-
vaardigt, waarbij de landgoederen van verscheidene ryke edelen geconfisqueerd
worden. De edelen verzetten zich hiertegen en een van'hen, de sluwe Baradas,
weet de koningin en de koningin-moeder te bewegen den koning tegen Richelieu
op te zetten. Doch juist als de koning op het punt is een decreet te teekenen,
waarin de maatregel herroepen wordt, verschijnt de kardinaal ten tooneele en
verhindert de uitvaardiging van het staatsstuk.
Bij een bezoek, dat de koning Richelieu in zijn paleis brengt, ontmoet hij
daar de pupil van den kardinaal, Lenore. Hy besluit onmiddellijk het bekoorlijke
meisje tot zijn gunstelinge te maken, en daarom deelt hij Richelieu mede, dat z«
trouwen moet met een van de leden van zijn hofhouding. Van Lenore hoort
\ Richelieu echter, dat zij houdt van André de Pons, een van de edelen, die tegen
hem samengezworen heeft. Richelieu, die de voornemens van den koning wel
vermoedt, weet De "Pons op
zyn hand te krijgen, en trouwt
dan het jonge paar zoo snel
mogelijk, om op deze manier
de plannen van den koning te
verijdelen.
Prins Gaston, de broer van
den koning, wil zichzelf op
Frankrijks troon verheffen en
verzekert zich daartoe van den
steun der gedupeerde edelen en
van eenige Europeesche mo-
gendheden, vijanden van Ri-
chelieu, die een inval in Frank-
rijk willen doen, Lodewijk
verjagen en Gaston op den
troon verheffen.
Richelieu doorziet het com-
plot echter en stuurt het Fran-
sche leger uit om de Spaansche
strijdkrachten te verslaan.
Lodewijk, die zich Lenore
ontnomen ziet, heeft van woede
De Pons gearresteerd. Deze
krijgt nu bezoek van Baradas,
die hem vertelt, dat het huwe-
lijk slechts tactiek van Riche-
lieu is geweest en dat Lenore
al lang in het koninklijk paleis
vertoeft.
Hierover is De Pons zóó
woedend, dat hü aan Baradas'
booze inblazing gehoor geeft en besluit Richelieu te vermoorden. In het
kasteel van den kardinaal gekomen, bewyst deze echter, dat alles gelogen
is en dat Lenore nog onder zijn veilig dak vertoeft.
Als dan Baradas met zijn mannen komt, houdt Richelieu zich dood
en zegt De Pons, dat hij hem gewurgd heeft, waarop Baradas naar
den koning terugkeert. Van De Pons verneemt Richelieu, dat de
beide koninginnen op weg zijn naar Spanje, met een geheim ver-
drag, waarbij Gaston op den troon verbeven wordt. Richelieu weet
de dames in een herberg te achterhalen en hen te bewegen het
verdrag aan hem af te staan.
Daarna keert hy naar Parys terug, waar hy den koning in
een conferentie met Baradas en diens trawanten vindt,
die hem wijsmaken, dat Richelieu een geheim verdrag
tegen Lodewijk afgesloten heeft en hen tot ministers
heeft gemaakt. Richelieu's komst brengt echter aan het
licht, wie de ware samenzweerders zyn. Lodewijk XIII
blyft nu op zyn troon, doch is nog meer dan vroe-
ger de speelbal van kardinaal Richelieu.
■*■
1. Cesar Romero en Maureen O'Sullivan
2. George Arliss en Maureen O'Sullivan.
3. Douglas Dumbrille.
**

IV
Be lang verwach
film van Ghar
Chaplin, „Mode
Times", waaraan hijtw
en een half jaar het
gewerkt en die nog gro
tendeels door een wa
van geheimzinnighe
wordt omgeven, zal bi
nenkort door Loet
Barnstijn in ons lai
worden uitgebracht.
Charlie stelt in de
rolprent een fabriek
arbeider voor, die jare
lang aan den loopendc
band hetzelfde geestdoi
dende werk moet ve
richten. Ten slotte hou
hij het niet langer mee
uit en loopt weg. Ma;
de gewoonte-arbeid
hem zóó in het bloec
■
PAULETTE GODDARD, DE ECHTGENOOTE EN PARTNER VAN CHARLEY CHAPLIN,
. IN ZIJN NIEUWE FILM «MODERN TIMES"
^"

XIV
&é lOl^JTE
UIT H€T 6nG€UCH VflD
(S/ot)
„Je hebt me als Drayton gezien en ik
was indiscreet grenoeg- om mijn identiteit
met Manning te onthullen. Dat zijn van die
confidenties, die je aan een dochter doet!
Je moet zweren dat je het nooit zult na-
vertellen, nooit tegen me zult getuigen,
nooit een beschrijving zult geven van de'
gedaante, waarin je me nü gezien hebt."
• Marian liet het hoofd tegen den muur
rusten. Als ze het beloofde, zou hij dan
weggaan? Was het goed een dergelijke be-
lofte te geven? Zou het goed zijn tegen
haar eigen vader te getuigen? Ze voelde
zich ellendig-slap en verbijsterd en in het
nauw gedreven door den overheerschenden
wil van dezen man.
Opeens hoorde ze een zwak geluid in de
hal. Het was het omdraaien van een sleutel
in het slot.
Marian schrok op. De buitendeur van de
flat ging open. Dat moest Poole zijn die
terugkwam.
Met twee stappen was Drayton 'naast
haar; zijn lippen tegen haar oor.
„Als je me verraadt, schiet ik!" siste hij.
Toen volgde het dichtslaan van de deur^
en het roepen van Lindsay Trevors stem:
„Poole!"
De filmster Nelson Eddy heeft met zijn paard. „Beauty" een ritje gemaakt
Een afschuwelijke grijns van kwaadaarzijde
gevormd door een rij kleine pilaren,
digheid deed Draytons effen trekken veranop
korten afstand van elkaar aangebracht.
deren. Het dierlijk-wreede masker dat hij
Door deze openingen zou Drayton precies
het zien was huiveringwekkend Het waarkunnen
zien wat ze ging doen.
schuwde, beval, dreigde. Terwijl Marian ineenkromp,
ging hij van haar weg,
Ze had zich tegen den muur gedrukt en
wist nu wat er gebeuren ging. Lin zou de
Aan den zijwand van de kamer, naast de
kamer binnenkomen en Drayton zou
deur die nu ieder moment kon opengaan,
schieten.
stond een antieke eiken linnenkast. Drayton
liep er heen, opende de deur en ver-
Dit flitste in één afgrijselijk moment
door haar geest. Maar tegelijk besefte ze,
dween in de donkerer ruimte. Marian kreeg
dat, als ze den moed had naar de deur te
een glimp van golfstokken te zien en vroeg
rennen — nu, dadelijk — er een kans was
zich half-bewust af, of die kletterend zouden
omvallen.
om Lin te redden.
Ze sprong naar voren. Maar ze was te
Maar er was niet het minste geluid.
waarwording alsof ze zich van den muur
Drayton had onhoorbaar gemanoeuvreerd.
wegsléépte. Drayton zou op haar schietenf
De deur van de linnenkast ging zachtjes
Schemerig dook de vraag in haar op, of het
achter hem dicht. Even, vóór hij haar sloot,
hard zou klinken in de kleine ruimte. Maar
werd er een hand door den kier gestoken.
Die hand hield een revolver vast.
misschien zou ze het niet hooren. Ze dacht
er eenvoudig niet aan, dat hij zou kunnen
Ze stond roerloos en durfde ternauwermissen.
nood ademhalen.
Drayton wist niet, dat Elsie in de flat
Al deze pijlsnelle overleggingen duurden
was. Anders had hij dat wel laten blijken.
nog geen onderdeel van een seconde.
Wist Elsie van z ij n aanwezigheid? Zou ze
Ze sprong naar voren. Maar ze was te
Lm kunnen waarschuwen?
laat; de deur werd opengeworpen en Lind-
Wat zou er nu verder gebeuren?
say bereikte haar halverwege de kamer.
Tot schouderhoogte bestond de linnen-
"Lieveling! Wat doe je hier?" riep hij,
terwijl hij haar in zijn armen opving.
kast uit stevige eikenhouten paneelen,
maar het bovengedeelte werd aan de voor-
Het was Marian te moede, alsof ze tusschen
twee machtige golven van ontroering
geklemd werd. De eene, wilde, emotie
van angst, de soort angst die een mensch
van alle moed, zelfbeheersching en denkvermogen
berooft — de andere een redelooze
vreugde en opluchting omdat Lin er
was. Ze greep zich aan hem vast, alsof
hij nü voor haar uit den dood hérrezen
was, en terwijl ze hem omvat hield, trachtte
zij zichzelf tusschen hem en de linnenkast
te stellen.
Zijn linkerhand legde zich beschermend
om haar middel; zijn rechterhand pakte
hhhr met een kalm, waarschuwend drukje.
Zijn rug was naar de kast gekeerd — zijn
lichaam beschutte haar.
Op dat oogenblik drong het tot haar
door, dat Elsie hem op de hoogte gebracht
moest hebben. Hij wist dat Drayton hier
was en dekte haar als een schild.
Ze waren op het oogenblik buiten het
schootsveld van Draytons schuilplaats in
de kast. Waarom had hij niet gevuurd, toen
Lin was voorbijgerend? Was het te vlug in
zijn werk gegaan, of broedde deze duivel
op boozer plannen? Ze kon het niet zeggen
en durfde niet denken aan wat zich verder
zou afspelen.
„Waar is Poole?" vroeg Lin.
En meteen hoorden zij Poole's sleutel in
het slot.
Op het eerste geluid draaide Lindsay
Marian vliegensvlug om en duwde haar met
alle kracht voort zoodat zij door de open
ruimte tusschen hem en de open kamerdeur
schoof.
Poole, bij de buitendeur van de flat, zag
haar met uitgestrekte handen aankomen,
toen struikelen en vallen. Als een blok
kwam ze voor zijn voeten neer, op hetzelf-
de moment dat het schot knalde.
Elsie Manning, half in, half buiten de
slaapkamer, gilde.
Een tweede schot klonk, een schreeuw
en gesplinter van hout,
Poole hielp in het voorbijgaan Miss Ray-
ne overeind en ijlde de zitkamer binnen. De
deuren van de linnenkast stonden open.
Een deinende chaos van armen, beenen en
golfstokken, openbaarde zich aan zijn blik.
Hij herkende Mr. Trevors beenen In een
vreemde broek en Mr. Trevors stem, die
z ij n naam riep. De rest van de kast scheen
geheel gevuld met een grooten, krachtigen
man, die als een waanzinnige stond te
trappen.
Poole kreeg tweemaal een veeg uit de
pan en tusschen die twee senoppen door
viel er opnieuw een schot, dat leen venster
verbrijzelde. Er klonk gerinkel van glas,
toen een geluid alsof iets met een krak af-
knapte, daarop een gehuil van woede en
pijn.
Ten slotte Lindsay Trevors stem:
„Ziezoo! Ik heb zijn arm gebroken. Je
hebt nu zeker wel genoeg, Drayton? Smijt
de revolver in de kamer! Ik heb hem zóó,
dat ik je anderen arm ook zal breken, als
je nog wat probeert."
Woest protesteerend haalden ze hem uit
de kast. Toen was hij opeens stil en scheen
hij totaal futloos.
Lindsay riep door de open deur,
„Marian, is het goed met je?"
„Ja," klonk het terug, wat zwakjes.
Hij ving een glimp van haar op, met
Elsie's arm om haar heen. Ze zag doods-
bleek.
„Een van jullie moet telefoneeren." Hij
noemde een nummer, „Zeg, dat we hem
hebben en dat ze een dokter meebrengen,
omdat zijn arm gebroken is."
De man, die zichzelf Drayton genoemd
had, keerde zich om in den stoel, waarin
ze hem hadden neergezet.
„Mijn eigen dochters, notabene!" ont-
snapte hem op een toon van onbeschrijfe-
lijke bitterheid.
Lindsay zag dat Marians gezicht nog wit-
ter werd.
„Je weet heel goed, dat het je dochters
niét zijn, dat je ze met je doortrapte, ge-
meene leugens hebt geterroriseerd en dat
Lee Abinger hun vader was!"
„Lin — is dat waar?" hijgde Marian.
„Absoluut. De papieren waaruit dat on-
weerlegbaar blijkt, zaten in dat schilderij
van jou, Elsie. Daarom heeft je moederden
achterkant dichtgeplakt — je zei immers,
dat dat het laatste was, wat ze gedaan heeft.
Nu, het verlost jullie van de nachtmerrie,
dat jullie kinderen zouden zijn 'van dit in-
dividu. Zooals ik al zei, jullie vader heette
Lee Abinger, een veelbelovend, helaas jong
gestorven Amerikaansch kunstschilder. Jul-
lie arme moeder moet na zijn dood een van
de vele slachtoffers van dezen onmensch
geworden zijn. Zeg Elsie, wil je nu alsje-
blieft dat nummer draaien? Vraag naar
kolonel Garratt — zeg dat het heel drin-
gend is."
De telefoon bevond zich in de hal. Ter-
wijl Elsie haar boodschap herhaalde, hoer-
de ze door de open deur achter zich, Lind-
say óp gedempten toon iets tegen Poole
S:^.,?V ■ O-H"
De Warner Bros-acteur Leslie Howard thuis.
zeggen, maar ze kon niet verstaan wat het
was.
„Ja, ik moet kolonel Garratt spreken,"
vervolgde ze, „Het is dringend — heel
dringend."
Naast haar kwam Marians zenuwachtige,
gejaagde stem:
„O, hij is flauwgevallen!"
Elsie wendde het hoofd om. Ze kon Poo-
le's geen-spier-vertrekkend gezicht zien en
iets van Lindsays schouder en tusschen hen
Drayton, voorovergevallen en in elkaar ge-
zakt.
Toen kwam Garratts snijdende stem van
den anderen kant van de lijn.
„Ja? Wat is er? Wat is er?"
Elsie draaide haar hoofd weer om en
vertelde wat haar gezegd was.
„Ik telefoneer van Lindsay Trevors flat —
ik heb een mededeeling van hèm voor u.
Drayton is hier — ze hébben hem. Zijn
arm is gebroken. Lindsay vraagt of u een
dokter meebrengt."
Ze hoorde nog net Garratts scherpe
vraag: „Waarom belt hij niet zelf op? Zeg
hem, dat hij aan de telefoon komt!" Toen
brak er in de kamer een soort heksenketel
los; de bons van een vallenden stoel, een
uitroep van Lindsay, en een sinister schor
gebrul.
Ze liet den hoorn vallen en zag Drayton,
een hocge gestalte, met verwilderde haren
en ontredderde kleeren, met de revolver —
waarvan hij zich blijkbaar in een onbewaakt
oogenblik weer meester had kunnen ma-
ken — in de linkerhand. Marian stond in de
deuropening en gilde. De volgende secon-
de stond zijzelf daar ook en keek de
kamer in.
De stoel waarin Drayton gezeten had,
was omgesmeten. Poole lag op handen en
knieën, een eigenaardige uitdrukking van
verbazing op zijn houten gezicht. Lindsay
maakte zich in gebukte houding tot een
aanval gereed.
Drayton stond bij het verbrijzelde ven-
ster, de revolver zwaaiend in zijn hand. Hij
vuurde op Lindsay en miste. Even bleef
hij in zijn oude, gebogen houding staan,
alsof hij zijn laatste krachten inspande om
zijn tegenstander te bespringen en daarop,
vóór Lindsay hem bereiken kon, draaide
hij zich om en dook met luid gekletter en
gerinkel van verder brekend glas door de
kapotte ruit.
Er was een seconde stilte — van druk-
kende, beklemmende stilte — waarin flauw
Garratts stem krassend uit de verlaten
telefoon klonk.
Met een schok vermande Lindsay zich
en kwam in beweging. Hij snelde naar het
kapotte verwoeste venster, keek behoed-
zaam omlaag, doch deinsde met een ge-
smoorden kreet van ontzetting achteruit.
De „Gier", die een laatste wanhoopspo-
ging had gewaagd om aan den vergelden-
den arm der gerechtigheid te ontkomen,
werd in zijn haastigen tocht langs de goot-
pijp omlaag, belemmerd door pijn en de
onbruikbaarheid van zijn éénen arm. Hij
greep mis en met een gil, die niets men-
schelijks meer had, stortte hij naar bene-
den, op het trottoir, waar hij als 'n vorme-
looze massa bleef liggen,
Lindsay liep de kamer door en ging op
Marian toe. Hij legde zacht zijn arm om
haar heen en terwijl ze zich aan hem vast-
klemde, stroomden de tranen over haar
wangen.
Nog met den arm om haar schouder,
voerde hij Kaar mee de hal in en nam den
hoorn op...
EINDE
,
XV

»Ill - ■'■'■■^»•^■■^»■■i«^*
l-hnk
J 1
9: e 5
:^
i
t-
MENSCH 1 EMGEtó JE NIETI Muziek van AUklAAN NUGTEREN
i )_
f ^ & m*^$i
Het le ven is met al - ti)d e - ven roos-kleu rig, de
Wan - neer je op itraat in ge - peins loopt ver-zon-ken, een
Wan - neer soms je schoonmoeder komt op vi - si - te die
±.
f } I
i t- ± { Ivi i ^ tmM
—r
0
ï** ^
t Mwê I l^iïiM EEÏ Ö
-* -é-'-évreuj
Je w i)kt 3üm;i voüt een
au - to-ped
pietS-,e chagrin dan is het de kunst, niet den moed te ver lie zen, dan is het de kunst, toch nog
vlieji met een Va d r e aa
. , f °P ' . "' bestuurd door een peuter, die t ding niet kan houden, je dreigt met een vaart op de
ie met haat woordenvloed
rijk ii)k bedeelt, wanneer soms je buurman, juist als )e moet werken, je u - ren lang met zijn pi-
»ia.
idil
u
tt
Eis
ét -Jtl i
A:
j jT^t-ï: i^^l^mMjß
vrool.ik te z.jn. Wat helpt je dan p.ekren en moppren en klagen? Je zult heusch ,e te-genslau zelf moeten draaen ' En
a növlrll'; metd - dl " kdan --zen en schelden en kij. ven. je moet heusch niet boos op zLn klemer!," Sn ' G^
a no verveelt, wanneer soms, ,ulst als .e een dag wilt naar buiten, een druil'-rt - ge re-gen kletst te-gen ,? ruMen! gaat
'/' M 4 «
—j- —
7
0 »fel * t ?
tens breekt de zon dwoi het
waart vróe - ger, juist als zoon
ie mand, waarvan ]e nog
.' ' a II. ■f I
%
M
neev hg verschiet
klei - ne ' of niet :'
geld krijgt failliet !
i
Wanneer je tulleg..',, |C vrienden met blijken,
doordat |e dour hen m i geniep wordt bepraat
mensch, eiger ]c mei 1 laut ze roddien en kletsen,
bedenk, dat het dikv.ijis in 't leven zoo gaat
Nog steeds hebben menschen elkander bedrogen
Gebeurt het met U? Hou dan altijd voor oogen
het opschrift, dat prijkt aan het hoofd van dit lleJ
Mensch, erger je met
-X.
?*
I
MensLh,
Mensch,
Mensch,
ï E*^^4
ii
er
er
er
ger
ger
ger
je
ie
je
- t
it
met
niet
niet
t
Mensch.
Mensch,
Mensch.
er
er
er
ger
ger
ger
je
je
je
niet i i
niet I !
niet I I
äi. -M
Mensch, ergei ;e met! 1317' gemaakt tot uw leuze
het zal u besparen, verdriet en chagrijn,
bedenk voor ge t oordeel van andren gaat vellen
ge eerst en vooral ZELF een voorbeeld moe-t zijn!
Heeft ieder van ons niet zijn eigen gebreken?'
WaariJm dan maar altijd naar andren gekeken ?
Daarom, wat het leven U allen ook biedt:
Mensch, erger je niet! !
MAISON ODIOT ^ LAGE DE L.A MADELEINE. PARIJ«
Fabriek van
Artistiek ,
Zilverwerk
Gevestigd
in
1690
"koolb KBUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT
RCU en Adm. üalgewater 22. Lelden. Tel. 760. Postrekenlnfl 41880
Specialiteit
voor
geschenken
in zilvet
en verzilverd
metaal
ELKE STIJLPERIODE
VerschUnt wekeHJKs - Pr^Js per kwartaal f. 1.95