kun je het MER rapport downloaden - Ademloos

Uit onderzoek is gebleken dat een toelaatbare maximum temperatuur afhankelijk is van het
zout- en zuurstofgehalte. De temperatuurresistentie neemt bij mariene soorten af bij stress door
dalende saliniteit en zuurstofconcentratie.
Mosselen tolereren kortstondig een watertemperatuur van 35°C (Jenner, 1983). De
temperatuurtolerantie is bij kreeftachtigen nog meer uitgesproken, Evans (1948) meldt letale
temperaturen van 36 tot 46°C.
Wormen die in het sediment van droogvallende platen leven, worden van nature aan grote
temperatuurschommelingen blootgesteld. Het temperatuurverschil bij en eb en vloed op 1 cm
diepte in het sediment is 6 tot 10 graden en op een diepte van 4 cm 3 tot 5 graden.
Borstelwormen vertonen een grote temperatuurtolerantie. Mortaliteit treedt op bij temperaturen
van 35 à 37°C (Hohendorf, 1963).
De slikken worden bij vloed overstroomd met water uit de Schelde. Het geloosde koelwater zal
bij warme zomers in de directe omgeving van de uitlaat tot een temperatuurverhoging van 2,5°C
bij de bodem leiden. Deze maximale temperatuur treedt op bij de kentering van de
warmwaterpluim als het water gedurende een korte periode langs de oever wordt gevoerd. Ter
hoogte van Lillo tot aan de Boudewijnsluis is in de zomer, locaal en alleen gedurende doodtij,
een verhoging berekend van 0,5 to 1,0°C. Bij springtij is de temperatuurverhoging nog minder.
In de winter is het gebied groter, maar de locale temperatuurverhoging lager. Van het
Galgenschoor tot aan de Boudewijnsluis verwacht men aan de bodem (slikken) een verhoging
van de maximale temperatuur tot 1ºC. In de nabije omgeving van de uitwatering bedraagt de
toename van de maximale temperatuur circa 1 tot 1.5ºC tijdens springtij en 0.5 tot 1ºC bij
doodtij.
De effecten van de thermische lozing van E.ON op de slikken en schorren langs de Schelde
wordt als niet significant beoordeeld. De temperatuursverhoging is immers beperkt, terwijl de
organismen in de slikken van nature reeds een hoge tolerantie hebben voor temperatuurschommelingen.
10.1.5.5.7. Eutrofiëring
Methodiek
Met eutrofiëring bedoelen we de natuurlijke en antropogene verhoging van de beschikbaarheid
van nutriënten in bodem, water en lucht. De voedingsstoffen betreffen voornamelijk stikstof,
fosfaat en kalium (Bijlage 4).
Van het voorgenomen project is de eutrofiëring via de atmosferische depositie mogelijk
belangrijk. De discipline lucht berekende de bijdrage van het project aan de jaargemiddelde
atmosferische depositie van stikstof (N) in kg N/ha/jaar. Deze berekening resulteerde in een
atmosferische depositiekaart voor stikstof in de ruimere omgeving van het projectgebied Bijlage
4.
De bijdrage van het project aan de eutrofiëring wordt ter hoogte van de belangrijkste
ecologische receptoren ((erkende) natuurreservaten) getoetst aan kritische depositiewaarden
SGS Belgium NV Juni 2009 Discipline fauna en flora 727
Projectnummer: 07.0309