kun je het MER rapport downloaden - Ademloos

NO2 wordt op natuurlijke wijze gevormd door bacteriële activiteit, in vulkanen en bij
bliksemontladingen.
Jaargemiddelde NO2-concentraties in stedelijke gebieden over de ganse wereld bedragen
doorgaans 20 tot 90 μg/m 3 (0,01 tot 0,05 ppm), terwijl het uurgemiddelde varieert van 240 tot
850 μg/m 3 (0,13 tot 0,45 ppm). Stedelijke luchtconcentraties van NO2 variëren tijdens de dag en
worden eveneens beïnvloed door de seizoenen en door meteorologische factoren. Gewoonlijk
is er een lage achtergrondconcentratie aan NO2 aanwezig, met daarop gesuperponeerd
dagelijks één of twee concentratiepieken tengevolge van de periodieke verkeersdrukte.
Langetermijn monitoring gedurende de twee laatste decennia toont een concentratiestijging van
stikstofoxiden in stedelijke gebieden aan.
Een mogelijke belangrijke bron voor de opname van NO2 is de concentratie die binnenshuis
voorkomt. Voornamelijk open vlammen zoals gasvuren veroorzaken verhoogde concentraties.
Ook in tabaksrook komen verschillende vormen van stikstofoxiden voor.
Stikstofdioxide is een wateroplosbaar oxidant dat de long als belangrijkste doelorgaan heeft.
Tijdens inhalatie kan 80 tot 90% van het NO2 worden geabsorbeerd. Een significant deel van de
geïnhaleerde NO2 wordt opgenomen in de nasofarynx (neus-keelholte): ongeveer 40% bij
honden en konijnen. Een maximale NO2 dosis in het menselijke lichaam wordt verkregen in het
weefsel ter hoogte van de overgang van de luchtwegen naar de gasuitwisselingsregio van de
longen (longblaasjes).
Experimentele studies hebben aangetoond dat NO2 en de chemische afgeleiden ervan
gedurende langere perioden in de longen kunnen achterblijven. De aanwezigheid van
salpeterzuur en salpeterigzuur of hun zouten wordt vastgesteld in het bloed en de urine na
blootstelling aan NO2.
Korte termijn blootstelling (10-15 minuten) aan een hoge NO2-concentratie van 3 000 tot
9 400 μg/m 3 veroorzaakt duidelijk veranderingen in de longfunctie van gezonde personen.
Klachten werden geformuleerd bij NO2-concentraties vanaf 1 880 μg/m 3 . Diverse onderzoeken
tonen verschillende en elkaar tegensprekende resultaten bij lagere concentraties. Het laagste,
in meer dan één studie vastgestelde niveau dat de ademhalingsfunctie beïnvloedt, is een
blootstelling gedurende 30 minuten, met intermitterende inspanningen, aan een NO2concentratie
van 560 μg/m 3 . De laagste vermelde concentraties met effecten liggen bij 200 à
300 μg/m 3 , doch deze resultaten zijn betwijfelbaar.
Het blijkt dat bronchitis-patiënten niet gevoeliger zijn voor NO2 dan gezonde personen. CARApatiënten
vertonen wel een grotere gevoeligheid. Vergeleken met gezonde mensen komen
dezelfde effecten voor bij gehalveerde concentraties.
Studies met proefdieren hebben duidelijk aangetoond dat blootstelling aan NO2-concentraties
van minder dan 1.800 μg/m 3 gedurende meerdere weken of maanden aanleiding geeft tot
meerdere effecten, hoofdzakelijk in de longen doch ook in andere organen, zoals bloed, lever
en milt. Zowel reversibele als irreversibele longeffecten werden geobserveerd. Structurele
wijzigingen variëren van een verandering in celtypen in de luchtwegen en de longen tot
emfyseemachtige effecten. Een NO2-concentratie van 940 μg/m 3 verhoogt reeds de
gevoeligheid voor bacteriële longinfecties.
SGS Belgium NV Juni 2009 Discipline Mens 638
Projectnummer: 07.0309