Editie 02 van 2012 - t Periodiekske

Moonlight Serenade - Roland Bergeys
deel 1
-Het oor is de weg naar het hart. (Madeleine de Scudéry, Frans
schrijfster 1607-1701)- voor Amon Kaiser-
EDWARD VAN ROOY nipte aan zijn thee aan een tafeltje in de
Badense Trinkhalle. Overdag hing er een koele sfeer die eigen is
aan monumentale gebouwen, maar in het avondlicht zoals nu,
kregen de kuipzetels en de Jugendstiltafels een huiselijkheid waar
hij en zijn vrouw Emilie van hielden. Emilie zat over hem. Vroeger
was ze een blonde schoonheid die hem had doen bruisen en op
dat stille jubelen, dat jongensachtige in hem, was zij ooit smoor
geworden. Ze hadden samen heel Antwerpen afgeschuimd, in die
tijd kenden ze de restaurants, clubs en theaters als geen ander, en
de stad kende hen - zij, het meisje van de boekenwinkel en hij, de
violist die voor haar persoonlijk Du schwarze Zigeuner had gespeeld
- de tranen stonden haar nog in de ogen wanneer ze eraan dacht.
Emilie: ze had hier en daar een rimpeltje, wat plooien en welvingen,
maar haar trekken waren onveranderlijk aristocratisch. Zijn
blik ging naar haar hand die op de zijne lag - fijne landkaart-
lijntjes op zijn knobbelige vingers. Dat hij daar ooit harten mee had
veroverd … al na twee noten op zijn Stradivarius vielen de monden
open! En elke bloem na elk concert was voor haar. Lang geleden
was dat, twintig jaar, dan had zijn gehoor het laten afweten. Van
dag op dag werden klanken samengeknepen alsof ze door een
trechtertje zijn hoofd binnenkwamen, stemmen klonken als verre
telefoonverbindingen, en zelfs met hoortoestellen werd een symfonie
herleid tot een banaal deuntje, terwijl het onophoudend suizen
in zijn oren hem bijna gek maakte. Het lawaai was net dat van
een stofzuiger, het vervormde alle andere klanken en creëerde een
ware hel in zijn hoofd. Alles wat iets of wat oorarts was, had hem
binnenstebuiten gekeerd. Eerst had Edward furieus gereageerd op
zijn kwaal: hij zou treurliederen spelen op autokerkhoven, verval
confronteren met verval, of polka’s brengen op de foor om zijn lot
met zwier te ontlopen, tot het tot hem doordrong dat, hoe virtuoos
hij ook musiceerde, hij slechts gesnerp uit zijn viool zou horen
komen. Dan had hij zijn handen op Emilie haar schouders gelegd
en gevraagd: “Voel je mijn vingers? Hoe hun trillingen doorseinen
wat ik voel? ... Ik stop met muziek.”
Ik. Stop. Met. Muziek … Ze had zich niet van haar stuk laten brengen,
ze wist wat hij doormaakte en ze zag hem er te graag voor
ook: “We kunnen nog zo veel doen, Edward.”
“Ik wil vluchten. Die herrie in mijn hoofd zal wel nooit verdwijnen,
maar ik wil weg van de plek waar mijn muziek zo mooi klonk.”
“Naar waar dan wel?”
“Da’s eender, als we maar samen zijn.”
“Juist: dat we samen zijn, is het belangrijkste!”
Ze hadden besloten om niet naar een metropool te trekken, waar
ze in de drukte zouden verzinken, maar naar een kleine stad met
toch wat grandeur, liefst in een land dat een beetje op dat van
hen geleek. Het had niet lang geduurd om hun keuze te maken:
het Duitse Baden-Baden dweepte met zijn verleden van geliefde
componisten Brahms, Berlioz, Schumann en Offenbach, de negentiende
eeuw floreerde er nog, en ze zouden er genieten van de
architectuur en van de rust van het Zwarte Woud er rondom.
“En muziek kan ik ook in mijn hoofd horen, dan dansen de noten
voor mijn ogen.” “We kunnen er restaurantjes doen, naar toneel
gaan.” “En Valentijn vieren.”
Elke dag dan. Want elke dag was houden van. Al twintig jaar lang
deden ze dat daar nu - omdat hun liefde sterker was dan eender
welke kwaal. Een spinnetje kroop van op de tafel naar zijn mouw.
Edward keek naar buiten. Het sneeuwde. Hij spiegelde zich in de
ruit, en maakte een grimas. Vroeger, toen hij dat als kind deed,
15
riep zijn moeder: “Pas op, straks blijft je gezicht zo staan!”
Ze zou hem nu moeten zien, alles aan hem was oud: zijn huid, zijn
handen, zijn gelaat - veel zou er niet meer aan veranderen. Zijn
Stradivarius lag op hun appartementje in een koffer onder bed, en
als het weer te vochtig was, moest hij met een wandelstok lopen.
Ach, er waren ergere dingen - niet oud worden bijvoorbeeld, zoals
Marie, de celliste die onder een auto was gelopen, of Toon, de
paukenist, die voor altijd was stilgevallen in het midden van de
Bolero. Edward was content dat ze ondertussen tachtig waren en
voor de rest gezond.
De maan kwam op, hij mijmerde in haar licht, het had hem altijd
al geïnspireerd. Hij nam een cupidootje van de tafel, gaf het een
zoen, knipoogde naar zijn vrouw, zette het terug, en begon met
zijn vinger een hartje op de ruit te tekenen. Emilie giechelde: “Hou
op, ze kijken nu al naar ons.”
Alsof het zo moest zijn, viel een sneeuwvlok middenin de tekening
op de ruit en lekte van het glas. Edward begon te neuriën, en
volgde daarbij de diepste tonen die in zijn hoofd klonken zodat
hun geluid verzonk in dat van de melodie. Het vermengen van
werkelijkheden: dat hielp hem soms. Hij tikte ritmisch op zijn dij.
De spin kroop uit zijn mouw, liet zich zakken naar de tafelpoot,
en repte zich weer naar boven. Hij volgde hoe ze over het gelakte
hout kroop. In het tegenlicht van buiten zag hij nog slechts haar
omtrek, alsof ze een figuurtje uit een tekenfilm was. “Weet je:
spinnen brengen geluk, en dat hebben we nodig,” zei hij een tikje
mysterieus. Ze keek naar het diertje, en schoof ongemakkelijk over
haar stoel. Ze wist goed wat hij wou zeggen. Twee weken geleden
had ze gelezen dat een Badense dokter gehoorproblemen met
lasertherapie behandelde. Het was een nieuwe techniek.
Het vervolg kan je lezen in editie 3!