De Noordpool als energiebron, ecosysteem ... - Sen Foundation

Het zeerecht
Op dit moment is de Noordpool van niemand en in de toekomst zal het ook niet geheel van iemand kunnen
worden. Althans, zoveel wordt duidelijk uit het internationaal zeerecht verdrag, de United Nations Covention
on the Law of the Sea (UNCLOS). Dit verdrag regelt tot hoever buiten de kust staten bepaalde bevoegdheden
hebben.
Via dit verdrag kan aanspraak gemaakt worden op een gebied buiten de exclusief economische zone.
Het gebied waar het dan om gaat, verder dan 200 zeemijl, is het verlengde van de continentale plat. Hier kan
een staat dan bepaalde rechten krijgen op de grondstoffen die zich aldaar op en in de bodem bevinden. Maar,
een land heeft dan geen bevoegdheden over het water en wie er zich in beweegt. Het land kan dus niet het
(internationale) vaarverkeer belemmeren.
Het verlengde van de continentale plat is een relevant onderwerp wanneer het aankomt op de
noorpoolcasus. Rusland, Canada en Groenland proberen ieder aanspraak te maken op een gedeelte dat elkaar
overlapt (figuur 2). Volgens de procedure moet elk van de landen die aanspraak willen maken op een verlengde
van de continentale plat, een claim indienen bij de commissie die hiervoor in het leven is geroepen:
Commission on the Limits of the Continental Shelf (CLCS). Hieraan moet wetenschappelijk bewijs toegevoegd
worden dat het stuk oceaanbodem een verlengde van het eigen continentale plat van dat land is. Daarop doet
de commissie een uitspraak die pas bindend wordt op het moment dat een land haar grenzen naar de uitspraak
aanpast. Als een land vervolgens de uitspraak niet accepteert moet binnen een redelijke tijd een nieuwe claim
ingediend worden.
In geval van een overlappende claim, zoals in de Noordpoolkwestie, doet de CLCS geen uitspraak. Dan
moeten de staten er onderling binnen een redelijke termijn – die niet verder is gespecificeerd - uitkomen.
Gebeurt dit niet, dan wordt de zaak voorgelegd aan het Internationaal Gerechtshof. Echter, hierop is een opt-
out clausule van toepassing.
Hoewel het verdrag enige houvast biedt, laat het voldoende ruimte over voor onduidelijkheden. Deze
onduidelijkheden kunnen leiden tot toenemende spanning tussen staten. Dit komt omdat een onduidelijk
verdrag en procedure voor de landen verschillende interpretaties en uitkomsten met zich mee kan brengen. Zo
zijn bepaalde geologische definities niet duidelijk genoeg. Dit houdt in de Noordpoolkwestie in dat de
verschillende staten ander bewijs aanvoeren die hun claim ondersteunen. Zo behoort de Lomonosovrug, en
daarmee het verlengde van het continentale plat, volgens de Russen aan hen toe. Tegelijkertijd claimen de
Canadezen en Groenlanders overlappende delen. De VS zeggen juist dat deze rug tot de oceaanbodem behoort
en dus niemand het verlengde van het continentale plat kan claimen.
De uitspraken en aanbevelingen van de CLCS, die niet publiek worden vrijgegeven dragen bij aan
spanningen(Proells & Müller 2008, 673, voetnoot 84), omdat staten bij het indienen van een claim niet kunnen
afleiden hoe de CLCS de definities van geologische afzettingen definieert. Daarnaast besluit de commissie per
casus de invulling van de verschillende definities (Matz-Lück 2009, 246).
Het verdrag biedt in dit geval enige houvast, maar laat voldoende ruimte voor onduidelijkheden en
verschillende interpretaties en is daarmee een bron van spanningen tussen staten. De landen kunnen dan ieder
16