Lespakket 'Ik ben er voor mijn buurt' voor de derde graad - Ziekenzorg

Een kanarie in mijn hoofd - Ed Franck
Een sinterklaas met een geheime boodschap
Toen Wout bij de open deur tussen Moedervlek en Mo kwam,
zag hij in de kamer een man achter een tafel. Hij zat over een
boek gebogen, met een vergrootglas voor zijn ogen. Vreemd.
Was hij bijna blind? En nog vreemder: de hele zijmuur was
ingenomen door een groot rek propvol boeken.
De man keek op, alsof hij Wouts blik voelde. Zijn donkere
ogen staken fel af tegen zijn bos zilvergrijs haar. Hij had een
scherpe, gladde haakneus, maar de huid van zijn keel was zo
slap als bij een hagedis.
‘Hou jij ook van boeken?’ vroeg hij met een heldere stem.
Wout knikte.
‘Dan mag je binnenkomen als je zin hebt.’
Wout aarzelde even. Waarom niet, dacht hij toen. Langzaam
liep hij de kamer in. Hij liet zijn ogen over de ruggen van de
boeken glijden. De meeste waren dik, groot en stevig.
‘Had je niet verwacht, hè?’ zei de man. ‘Jij dacht natuurlijk
dat alle ouwe mensen suf zijn.’
‘Nee’, zei Wout. ‘Mo is ook niet suf.’
‘Mo?’
‘In de kamer hiernaast.’
Wout hield zijn hoofd schuin om een paar titels te lezen.
Kathedralen. Pop Art. Moderne architectuur. Van Gogh…
‘Bijna allemaal kunstboeken’, zei de man. ‘Ik was vroeger
prof kunstgeschiedenis.’
Wout keek hem met grote ogen aan. Een heuse professor!
De man wees naar het boek op tafel. ‘Ik was net nog eens
aan het kijken naar schilderijen van onze Vlaamse Primitieven.
Je krijgt er nooit genoeg van.’ Hij nam het vergrootglas weer
in zijn hand.
‘Bent u… Bent u bijna blind?’ vroeg Wout.
De professor schoot in de lach, de huid onder zijn keel bibberde.
‘Nee, hoor, dat is om de details beter te kunnen zien.
Daar zijn die schilders onder andere beroemd door geworden.
Pak die stoel en kom naast me zitten. Zal ik je eens wat laten
zien!’
Wout schoof bij.
een sinterklaas met een geheime boodschap 1