Lespakket 'Ik ben er voor mijn buurt' voor de derde graad - Ziekenzorg

Een kanarie in mijn hoofd - Ed Franck
Pianoklanken, een regenboog en een sneeuwstorm
Toen Wout Mo’s deur openduwde, zag hij Mo met zijn kin op
zijn borst in de armstoel zitten. Hij sliep, voor het eerst in zes
bezoekjes.
Zo geruisloos mogelijk liep Wout naar hem toe. Mo ademde
zwaar. Er liep wat speeksel uit zijn mondhoek. Wout nam zijn
zakdoek en veegde het voorzichtig weg. Mo’s petje was een
beetje scheefgezakt en hij trok het recht.
Soms kreunde Mo lichtjes, alsof hij droomde. Soms hield
hij even op met ademen en dan durfde Wout haast zelf geen
adem te halen, tot Mo met een snak weer tot leven kwam.
Nee, hij wilde Mo niet wakker schudden, hij had tijd.
Hij ging de kamer uit en keek besluiteloos om zich heen. De
deur aan de overkant stond halfopen en opeens begonnen vioolmuziek
en daarna zachte pianoklanken naar buiten te waaien.
Wout bleef staan, het was een mooie melodie. Zijn vader
luisterde vaak naar klassieke muziek en dan luisterde Wout wel
eens mee. Niet naar dat wilde gedoe van een groot orkest, maar
wel naar een piano of een paar instrumenten die samenspeelden.
Hij herkende al het verschil in klank tussen een klarinet
en een hobo.
Hij zag een vrouw moeizaam door de kamer lopen. Haar
hoofd bibberde, alsof ze voortdurend nee tegen iemand schudde.
Plotseling keek ze op en staarde Wout aan. Haar hoofd
bleef met zachte schokjes beven.
‘Vind je het mooi?’ vroeg ze.
Wout schrok en knikte.
‘Kom maar binnen als je wilt.’
Aarzelend stak Wout de gang over. Hij bleef in de deuropening
staan.
‘Pianoconcert van Mozart’, zei ze. ‘Liefl ijker muziek bestaat
er niet.’
Ze had een moderne geluidsinstallatie, met grote boxen. De
muziek deed Wout denken aan het zijige dekentje waarmee hij
als kleuter jarenlang had rondgezeuld.
Hij keek weer naar de vrouw. Wiegde ze met haar hoofd
mee? Nee toch?
pianoklanken, een regenboog en een sneeuwstorm 1