Lespakket 'Ik ben er voor mijn buurt' voor de derde graad - Ziekenzorg

Een kanarie in mijn hoofd - Ed Franck
Mo bleek het spel niet te kennen, maar luisterde aandachtig
naar de spelregels.
‘Een makkie’, zei hij. ‘Ik hak je in de pan.’
Maar hij verloor. Twee keer, drie keer, vier keer. Hij werd
er rotzenuwachtig van. Zijn rimpels kwamen steeds dichter bij
elkaar te liggen en zijn rennerspetje kwam steeds schever te
staan. Toen hij weer eens in de gaten kreeg dat Wout een val
voor hem had opgezet, keilde hij zijn schijfje door de kamer
en vloekte.
Hij speelt niet om het spel, hij speelt om te winnen, dacht
Wout. Hij zal vast niet zoals mijn papa vrijwillig verliezen om
mij een plezier te doen. Gek, hij gedraagt zich als een nukkig
kind dat niet tegen zijn verlies kan.
‘Soms ben je nog een kind, Mo.’
‘Ik soms, maar jij nog jaren!’ zei Mo nors. ‘Vooruit, nog een
spelletje.’
Hoe meer Mo zich opwond, hoe meer Wout zich moest inhouden
om het niet uit te proesten. Hij kreeg er zowaar de hik
van.
‘Ik geef het op’, zei Mo na de zoveelste verliesbeurt. ‘Blijf
jij hikken?’
‘Ik kan er – hik – niets aan doen, Mo.’
Mo ruimde het spel op. ‘Ik had vroeger een haantje dat soms
de hik kreeg’, zei hij. ‘Dan moest ik het aan het schrikken brengen,
alleen dan ging het over.’
‘Wat deed je – hik – dan?’
‘Keffen als een vos. Dan kukelde hij van pure paniek van
zijn stok. Weg hik. Maar ik was er dan ook goed in, in dat keffen.
Ik was speciaal naar de dierentuin geweest om het van de
vossen daar te leren.’
Oef, hij is niet meer nijdig, dacht Wout. En zijn hik was
over.
De deur ging open en een bejaardenhelpster kwam binnen
met een vol dienblad. ‘Schuif je de beentjes onder tafel?’ riep
ze opgeruimd. ‘En goed eten, hoor je? Allemaal vitamientjes!’
‘Mens, praat normaal tegen me, ik ben niet kinds’, zei Mo
kribbig.
De helpster zuchtte en beende weg.
‘Als ze zo betuttelend doen, ga ik vloeken’, zei Mo. ‘Desnoods
in zeven talen. Donnerwetter! Madre mia! Caramba!
Vier-op-een-rij met friet 5