Lespakket 'Ik ben er voor mijn buurt' voor de derde graad - Ziekenzorg

Een kanarie in mijn hoofd - Ed Franck
De Bietenstraat was niet moeilijk te vinden, van op de
dorpsweg zag je de twee eenzame huizen staan.
Wout zette zijn fi ets tegen de heg en keek rond. Hij zag de
perzikboom en het berkenbosje. Maar waar volgens de foto de
volière moest staan, stond nu een tuinhuisje, met een schommel
en een glijbaan ernaast.
Wout beet op zijn onderlip.
Hij belde aan. Er kwam een jonge vrouw opendoen, met een
kleuter achter haar rok.
‘Ik kom van Mo’, zei Wout.
‘Mo? De vorige eigenaar?’
Wout knikte. ‘Hij heeft heimwee naar zijn bosanemoontjes.’
De vrouw knipperde met haar ogen en bleef hem verwonderd
aankijken.
‘De bosanemonen onder de berken. Hij heeft ze zelf geplant.
Ze zijn er toch nog?’
‘Ja… Ja…’ zei de vrouw. ‘Wat is de bedoeling eigenlijk?’
Wout legde uit wat hij van plan was.
‘Mijn man is wel niet hier… Ach, het is oké, hoor. Wacht, je
hebt een en ander nodig.’ Ze liep naar het tuinhuisje en kwam
terug met een schopje en een kleine plastic zak. De kleuter
week niet van haar zij en keek Wout argwanend aan.
‘En de kanaries?’ vroeg Wout.
‘Mijn man vond dat hun verzorging te veel tijd in beslag
nam. We hebben ze stuk voor stuk weggegeven, tot de volière
leeg was. Jammer eigenlijk, achteraf gezien. Sommige fl oten
ontzettend mooi. De tuin is een beetje doodser sinds ze weg
zijn.’
Was dan niet zo lui geweest, dacht Wout. Wat moest hij nu
tegen Mo zeggen?
Samen met de vrouw liep hij over het tuinpad naar het berkenbosje,
tussen slakroppen en wortelloof en preistengels door.
Hij keek naar het witte tapijt van bloeiende anemonen en
naar de bank, met het geruis van bladeren boven zijn hoofd.
Mo heeft niet overdreven, dacht hij.
‘Graaf je aan de rand?’ vroeg de vrouw. ‘Anders krijg je
open plekken.’
Wout knikte en knielde neer. ‘Drie kluitjes, goed?’ vroeg
hij.
Bosanemoontjes en een bedpan 4