Lespakket 'Ik ben er voor mijn buurt' voor de derde graad - Ziekenzorg

Een kanarie in mijn hoofd - Ed Franck
glimlach over zijn gezicht.
‘Waar denk je aan?’ vroeg Wout.
‘Kijk eens in de rechterbovenhoek, helemaal in het puntje.
Wat zie je daar?’
Wout gleed van het bed om beter te kunnen kijken. Achter
de heg stond een boompje, meer niet. ‘Ik zie een boompje, Mo.
Een fruitboompje?’
‘Een perzikboom om precies te zijn. Daar heb ik mijn vrouw
ontmoet…’ Hij wachtte.
Hij doet het expres, dacht Wout. ‘Vertellen, Mo.’
‘Op zeker ogenblik vertrokken onze buren naar hun nieuwbouw
en toen kwamen er andere huurders, midden in de zomer.
Met een dochter van mijn leeftijd. Op een dag zag ik haar
onder hun perzikboom staan. Ik ernaartoe natuurlijk, om een
perzik af te bedelen. Het waren van die sappige, geen gespoten
rotzooi zoals nu. Nou, van het een kwam het ander. We hebben
samen die hele boom leeggegeten, soms zelfs bij maanlicht. Ze
kuste als een perzik, ze had een huid als een perzik. Ze heette
Roza, maar dacht je dat ik haar Roosje noemde? Niks, hoor, ik
noemde haar altijd Perzikje.’
Wout glimlachte.
‘Wat sta je daar zo dom te grijnzen?’
‘Jij in het maanlicht, met verliefde ogen en perziksap om
je mond… En je stamelt: “O, mijn Perzikje…” Geef toe, Mo.’
Mo grinnikte. ‘Doe maar niet zo stoer. Hoe zit het trouwens
tussen jou en de meisjes? Nog altijd geen meisje aan de horizon
te bekennen? Zit je nog in de fase dat je ze allemaal giecheltrutten
vindt?’
‘Mmm…’ zei Wout.
Hij kon toch niet zeggen dat hij nog altijd niet wist hoe hij
zich tegenover die vreemde wezens moest gedragen?
Oef, Mo ging er niet over door.
Wout keek naar de foto van Mo’s vrouw. Ze zag er fris uit.
Perzikje. Als hij thuis een perzik at, draaide hij die eerst een
paar keer in zijn handen om en om, zo’n heerlijk gevoel was
het.
‘Een fi jne vrouw, dat was ze’, ging Mo verder. ‘Altijd goedgemutst.
Een vrolijk mens. Weet je wat ze deed als ik weer
eens liep te sakkeren op alles wat er verkeerd liep in de wereld?
Bosanemoontjes en een bedpan 2