Lespakket 'Ik ben er voor mijn buurt' voor de derde graad - Ziekenzorg

Een kanarie in mijn hoofd - Ed Franck
Mo keek hem nadenkend aan en knikte toen.
Wout stond op, liep naar het raam en keek naar buiten.
‘Mooi weertje’, zei hij. ‘Lekker warm buiten.’
Mo kuchte. ‘Wat, eh… Wat zou je zeggen van een wandeling
in het park?’
Wout keek verrast om. Hij had Mo nog niet zien lopen, hij
leek wel vastgevroren aan zijn stoel.
‘Tot de lift raak ik nog wel’, zei Mo. ‘Maar beneden moeten
we een rolstoel nemen. Wat denk je?’
Wout knikte.
Mo hees zich uit zijn stoel en schuifelde naar de deur, met
heel kleine pasjes. In de gang hield hij zich aan de leuning vast.
Halverwege bleef hij even staan om op adem te komen. Toen
ze in de lift stapten, zag Wout hoe Moedervlek hen verwonderd
nastaarde.
‘Dat is mijn rolstoel’, wees Mo beneden. Hij stond in een
open zithoek met nog meer rolstoelen. ‘Mijn kamer is te klein
om hem bij mij te parkeren.’
Hij liet er zich in zakken en Wout begon te duwen.
Karel zat nog altijd bij de uitgang. ‘Ik zal mijn stok maar
niet in je wielen steken’, zei hij tegen Mo.
‘Tenzij je een klap met je eigen stok wilt krijgen’, zei Mo.
Weer die bulderlach van Karel.
Buiten keek Mo met een goedkeurende knik rond. ‘We hebben
het rijk voor ons alleen, geen rolstoel te bekennen’, zei hij
tevreden. ‘Oude mensen veranderen langzaam in mollen, ze
schuwen de buitenlucht.’
‘Maar jij niet’, zei Wout.
‘Nee, ik wil geen mol worden. Dom dier, een mol, met zijn
eeuwige gegraaf. Net zo dom als die raaf daar, die kan niet eens
besluiten waar hij wil gaan neerstrijken.’ Hij wees naar een
grote, zwarte vogel die over het grasveld klapwiekte.
‘Een raaf is niet dom, Mo. Als je een deksel op het pasgevulde
etensbakje van een hond legt, blijft die er dwaas voor
staan en weet hij niet wat hij moet doen. Maar een raaf? Die
trippelt er even omheen, bekijkt het probleem en begint dan
aan het deksel te sleuren.’
‘Echt?’
‘Vogels zijn slimmer dan men denkt, Mo. Weet je hoe een
praten en zwijgen 7