Lespakket 'Ik ben er voor mijn buurt' voor de derde graad - Ziekenzorg

Een kanarie in mijn hoofd - Ed Franck
Praten en zwijgen
Dagenlang had Wout lopen piekeren over Mo. Over zijn rare
manier van praten, helemaal niet als een gewoon mens. Over
zijn rennerspetje en zijn moeder die zo gek was als een draaideur.
Over de granaatscherven in zijn lijf en de pillen in zijn
wc. Over zijn kleine oorlog.
En over de hand van Mo op zijn hand, even maar.
Toen was hij naar zijn ouders gegaan.
‘Wat lief van je dat je zo’n eenzame man nog eens wilt opzoeken’,
had zijn moeder gezegd. ‘Jij hebt een gouden karakter.’
Kus.
‘Jij hebt geen opa meer en dat mis je wel, hè, jongen?’ had
zijn vader gezegd.
Nee, dat was het niet, maar wat dan wel? Mo trok hem aan
als een magneet.
En zo liep Wout op een woensdagmiddag door het park van
het bejaardentehuis. Hij verliet even de asfaltweg die om het
grote grasplein met de reuzenkastanje heen liep, om tussen de
hoge beuken te struinen die aan een zijkant op heuveltjes torenden.
Heuveltje op, heuveltje af, wel honderd meter, en even
niet meer piekeren.
Het gebouw vond hij mooi. Het was het kasteel van een of
andere barones geweest, had de juf verteld. Drie verdiepingen
met hoge ramen, en op de rechterhoek zelfs een heus torentje,
bedekt met leistenen en een hoge windwijzer op de top.
Hij liep naar de ingang, in een aangebouwd modern gedeelte
met een hoge liftkoker. De dubbele glazen deuren gingen
vanzelf open. Wout liep een paar keer naar voren en naar achteren,
hij genoot van het zachte gesuis van de heen en weer
glijdende deuren.
Hij liep de hal in. Op een bankje zat een dikke man met een
geweldige bos wit haar en een even geweldige snor. Hij leunde
op een stok.
‘Halt, jongeman!’ zei hij met een basstem. ‘Ken je het geheime
wachtwoord? En trek je T-shirt omhoog, je draagt toch
geen gordel met handgranaten op je blote lijf?’
‘Karel, laat de bezoekers met rust!’ riep een meisje van-
praten en zwijgen 1