Lespakket 'Ik ben er voor mijn buurt' voor de derde graad - Ziekenzorg

Een kanarie in mijn hoofd - Ed Franck
Dooie boel eigenlijk.
‘Dat is alles wat er overblijft van een lang leven’, zei Mo.
Zijn stem klonk opeens dun.
Hij tikte Wout op de knie. ‘Je kwam toch om te praten met
een zielig, eenzaam oudje? Waar zullen we het over hebben?’
‘Eh… Heb je vroeger duiven gehad?’ vroeg Wout.
‘Duiven? Die schijtbeesten? Ben je helemaal betoeterd?’
riep Mo. ‘Ken je toevallig geen schuine moppen?’
‘Wanneer is een mop schuin?’ vroeg Wout.
Mo zuchtte dramatisch. ‘Of pokeren? Kun je pokeren?’
‘Wat is pokeren?’
Mo zuchtte weer. Waarom blonken zijn oogjes zo?
‘Geen schuine moppen. Niet pokeren. Wat moet ik dan met
jou?’ vroeg hij.
‘Dat weet ik ook niet’, zei Wout. ‘We moesten van de juf.
Vandaar.’
Even viel er een stilte, alleen verstoord door het geluid van
een bromvlieg tegen het raam. Achter het raam strekte zich het
park uit, tot bij de muur die de straatkant afzoomde. Wout keek
naar de reusachtige kastanjeboom in het midden van een grasveld.
Het is nog te vroeg voor kastanjes, dacht hij. Jammer.
‘Waarom heb je mijn kamer gekozen?’ hoorde hij Mo vragen.
‘Alle deuren stonden open. Jouw deur was de enige die
dicht was.’
‘En dat vond je geheimzinnig?’
Wout knikte.
‘Je hebt een goeie neus’, zei Mo. ‘Woon je in de buurt?’
‘Op een boogscheut van hier.’ Dat had hij altijd een mooie
uitdrukking gevonden.
De hand van Mo schoot plotseling als een klauw naar voren
en omknelde Wouts bovenarm. ‘Boogschieten? Jij? Met deze
slappe spieren? Als ik nies, val je om! Je pijl raakt niet eens
voorbij de kastanjeboom!’
Nijdig trok Wout zijn arm terug. Hij wist wel dat hij klein en
mager was voor zijn leeftijd, helemaal geen sporttype. Hij was
er vaak genoeg om uitgelachen.
‘Grapje’, zei Mo. ‘Jij lacht te weinig.’
Wout keek naar de scherpe adamsappel van Mo. Ja, hij lachte
Mohikaan, Mozes of Mopperkont 3