VAN HER EN DER - The Mill Hill Missionaries

More documents

Recommendations

Info

Naast zijn betrokkenheid bij de opleiding van jonge Afrikaanse missionarissen in Jinja zet Louis Kessels zich ook in voor verbetering van de levensomstandigheden van de gewone mens. Dat gaat niet altijd van een leien dakje, zoals hij hier vertelt. Een zuster van de Congregatie van de Evangelizing Sisters of Mary trok mijn aandacht naar een groep vrouwen, die aan de rand van de samenleving woonden en voor wie niemand veel belangstelling toonde. Uiteindelijk bleek het een groep te zijn van tussen de 90 en 100 vrouwen, van wie de meesten al op leeftijd waren en die allemaal ziek waren. Ze hadden hiv, maar kregen medicatie van een zorggroep voor aidspatienten. Ze kwamen uit alle districten van Oeganda, maar wel vooral uit het Noorden, lang geteisterd door de terroristische groep van het Leger van de Heer! Hun mannen hadden hen in de steek gelaten. Die zullen hun ook wel de ziekte gegeven hebben. Zij dienden als soldaten in het regeringsleger en als ze overgeplaatst werden, dan vergaten ze gemakshalve hun vrouw en kinderen om op de nieuwe standplaats weer een nieuw gezin te beginnen. De soldaten waren natuurlijk niet voor de wet getrouwd maar woonden samen. Hun echtgenotes hadden dus geen enkel recht op ondersteuning van hun ‘mannen’ en het leger. We hebben lang nagedacht over wat 14 GEBROK<strong>EN</strong> SAM<strong>EN</strong>LEVING. we toch wel zouden kunnen organiseren voor deze alleenstaande vrouwen die vaak ook zorg droegen voor kinderen, kleinkinderen of andere aanhang. Ze wonen in erbarmelijke hutten en leven van dag tot dag. De A.R.V. medicijnen die hiv moeten verhinderen zich tot aids te ontwikkelen, worden zonder verdere onkosten verstrekt door klinieken van TASO, maar voor de rest moeten ze zelf rond zien te komen. In de loop van de jaren hebben we iets op touw gezet : twee kippenprojecten van slachtkippen en legkippen, een varkensproject, een kralenproject en een pindamolen. Onze prioriteit was niet deze vrouwen een inkomen te verschaffen, maar eerder een bezigheid, die helend zou werken voor hun eigen gezondheid en voor de gemeenschap waarin zij woonden. We dachten dat de vrouwen elkaar zouden ondersteunen en helpen door tezamen aan een aantal projecten te werken, maar helaas is het zo niet verlopen. Geen enkel project is een succes geworden. In al deze projecten kreeg ieder van een bepaalde groep een taak toegewezen: voor het kippenproject zorgt er één voor water, een ander zorgt voor voer. Een gezamenlijk gedragen verantwoordelijkheid voor de opbouw van een samenleving, waar ze elkaar opbeuren en aanmoedigen en in solidariteit met elkaar groeien. Maar dat is theorie, zo werkt de praktijk niet: gedeelde verantwoordelijkheid wordt zo gemakkelijk van jezelf afgeschoven. De kippen krijgen geen water op tijd; een ander koopt voer van minderwaardige kwaliteit, weer een ander neemt een paar kuikens mee naar huis, want op 150 kuikens mis je er drie of vier niet zo vlug. De buurt ziet dat het project redelijk goed draait en helpt zich als het regent en donker is aan een aantal kippen. De onkosten komen er
nooit uit en er wordt verlies geleden. Zo kunnen we toch niet doorgaan. Een man, wiens vrouw ook bij de beweging hoort, bood land aan voor het varkensproject. Hij deed heel royaal en varkensstallen werden gebouwd op zijn perceel. Toen de varkens opgroeiden en biggen wierpen, eiste hij zijn aandeel op, maar de vrouwen weigerden: dat was nooit zo de bedoeling geweest. Hij nam wraak: hij stal een aantal biggetjes en hakte hun poten af. Ja, toen moesten ze wel weg. Onderlinge verdeeldheid en jaloersheid van buren maken het erg moeilijk. De leidster van het kralenproject steekt inkomen in eigen zak. De vrouw van het pindaproject maalt de pinda’s voor haar buurt gratis. En zo kunnen we wel doorgaan. Hoe kunnen we dit verklaren? Oorspronkelijk was ik erg idealistisch en dacht ik dat deze projecten een positieve impuls zouden geven aan de onderlinge samenwerking en saamhorigheid en dus een helend effect zouden hebben op deze vaak gebroken samenleving. Maar deze mensen zijn zo vaak bedrogen, dat ze nauwelijks nog geloven in de goede wil van anderen. ‘Ieder voor zich’ lijkt het devies. Eerlijkheidshalve moet ik daar wel aan toevoegen dat van mijn kant het toezicht en de begeleiding ook niet optimaal zijn geweest. Ik blijf leren. We kunnen deze vrouwen niet in de steek laten, dat is duidelijk. Daarom gaan we door. Mentaliteitsverandering is een onderneming van lange adem. Zal het uiteindelijk lukken? Louis Kessels mhm 15
Page 2 and 3: De ogen van straatkinderen Het was
Page 4 and 5: 4 GEMEENSCHAPSBELEVING VERGELEKEN.
Page 6 and 7: voor de gezelligheid bij elkaar kom
Page 8 and 9: sterk gemotiveerd in mijn werk met
Page 10 and 11: Afrikaanse, Fillipijnse en Indiase
Page 12 and 13: Die zijn gebouwd door de eerste gro
Page 16 and 17: Piet Korse introduceert Prof. Yvon
Page 18 and 19: Samen met de nabestaanden gedenken
Page 20 and 21: Op 9 juli 2011 heeft Zuid-Sudan zic
Page 22 and 23: EEN STERKE PERSOONLIJKHEID Anton Ja
Page 24: Retouradres: Johannahoeve 4 6861 WJ

VAN HER EN DER - The Mill Hill Missionaries

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?