VAN HER EN DER - The Mill Hill Missionaries

Naast zijn betrokkenheid bij de opleiding
van jonge Afrikaanse missionarissen
in Jinja zet Louis Kessels zich
ook in voor verbetering van de levensomstandigheden
van de gewone mens.
Dat gaat niet altijd van een leien dakje,
zoals hij hier vertelt.
Een zuster van de Congregatie van de
Evangelizing Sisters of Mary trok mijn
aandacht naar een groep vrouwen, die
aan de rand van de samenleving woonden
en voor wie niemand veel belangstelling
toonde. Uiteindelijk bleek het
een groep te zijn van tussen de 90 en
100 vrouwen, van wie de meesten al op
leeftijd waren en die allemaal ziek waren.
Ze hadden hiv, maar kregen medicatie
van een zorggroep voor aidspatienten.
Ze kwamen uit alle districten
van Oeganda, maar wel vooral uit het
Noorden, lang geteisterd door de terroristische
groep van het Leger van de
Heer! Hun mannen hadden hen in de
steek gelaten. Die zullen hun ook wel
de ziekte gegeven hebben. Zij dienden
als soldaten in het regeringsleger en
als ze overgeplaatst werden, dan vergaten
ze gemakshalve hun vrouw en
kinderen om op de nieuwe standplaats
weer een nieuw gezin te beginnen. De
soldaten waren natuurlijk niet voor de
wet getrouwd maar woonden samen.
Hun echtgenotes hadden dus geen enkel
recht op ondersteuning van hun
‘mannen’ en het leger.
We hebben lang nagedacht over wat
14
GEBROKEN SAMENLEVING.
we toch wel zouden kunnen organiseren
voor deze alleenstaande vrouwen
die vaak ook zorg droegen voor kinderen,
kleinkinderen of andere aanhang.
Ze wonen in erbarmelijke hutten en leven
van dag tot dag. De A.R.V. medicijnen
die hiv moeten verhinderen zich
tot aids te ontwikkelen, worden zonder
verdere onkosten verstrekt door
klinieken van TASO, maar voor de rest
moeten ze zelf rond zien te komen.
In de loop van de jaren hebben we iets
op touw gezet : twee kippenprojecten
van slachtkippen en legkippen, een
varkensproject, een kralenproject en
een pindamolen. Onze prioriteit was
niet deze vrouwen een inkomen te verschaffen,
maar eerder een bezigheid,
die helend zou werken voor hun eigen
gezondheid en voor de gemeenschap
waarin zij woonden. We dachten dat
de vrouwen elkaar zouden ondersteunen
en helpen door tezamen aan een
aantal projecten te werken, maar helaas
is het zo niet verlopen. Geen enkel
project is een succes geworden.
In al deze projecten kreeg ieder van
een bepaalde groep een taak toegewezen:
voor het kippenproject zorgt er
één voor water, een ander zorgt voor
voer. Een gezamenlijk gedragen verantwoordelijkheid
voor de opbouw
van een samenleving, waar ze elkaar
opbeuren en aanmoedigen en in solidariteit
met elkaar groeien. Maar dat
is theorie, zo werkt de praktijk niet:
gedeelde verantwoordelijkheid wordt
zo gemakkelijk van jezelf afgeschoven.
De kippen krijgen geen water op tijd;
een ander koopt voer van minderwaardige
kwaliteit, weer een ander neemt
een paar kuikens mee naar huis, want
op 150 kuikens mis je er drie of vier
niet zo vlug. De buurt ziet dat het project
redelijk goed draait en helpt zich
als het regent en donker is aan een
aantal kippen. De onkosten komen er