finalVersion - Erasmus University Thesis Repository - Erasmus ...

Afb. 4.5: ‘Le Black-Bottom’, door A. Vallée, in ‘Le Rire’,
13 nov. 1926 (Collectie University of Virginia Library).
De hierboven afgebeelde ‘Blackbottom’ was een modedans uit 1925, dus na 1927 was deze nog weinig
actueel te noemen. De moderne dansen waren voordurend in beweging: trends vervingen elkaar
vliegensvlug, soms retourneerden zij en nieuwe bewegingen en danspassen werden toegevoegd. In de
naamgeving en in de afbeelding komt de etnisch-raciale spot met negers duidelijk naar voren.
4.4 Deelconclusie
De koloniën maakten tijdens het Interbellum een belangrijk deel uit van het internationale verkeer;
voor Nederland waren Batavia en Suriname ook bronnen van talent. Muzikanten in Nederlands-Indië
verzorgden de dansmuziek naar Amerikaans model; ook hier waren muzikale families een gangbaar
verschijnsel. De lijn van de VS via Manilla naar Batavia, van Batavia naar Nederland bleek op enkele
momenten korter dan de rechtstreekse lijn van de VS naar Rotterdam. De kolonie was daarmee zeer
‘bij de tijd’. Er was voor de Surinaamse muzikanten een bijzondere rol weggelegd in de vooroorlogse
Nederlandse jazz. Zij hadden immers de voor jazz vereiste huidskleur. Daarbij gebruikten zij
Amerikaans klinkende artiestennamen, zoals Kid Dynamite (Arthus Parisius) of Teddy Cotton
(Theodoor Kantoor). Negermuzikanten waren zeer geliefd bij het publiek, omdat zij meer dan hun
blanke collega’s voor ‘authentieke jazzmusici’ doorgingen. Surinaamse musici konden als negers
makkelijk werk vinden als entertainers. Tegelijkertijd werkte deze etnische kwestie de opkomst en
verspreiding van de jazzmuziek tegen: uit angst voor de ‘andere mens’ (lees: de neger) en voor deze
nieuwe cultuur, en negatieve uitwerking op de jeugd en de zeden. Er werden maatregelen genomen.
Kortom, het overzeese netwerk was gunstig voor het vermengen en verbreiden van cultuur.
De culturen en mensen bleken echter verre van gelijkwaardig, waardoor een evenwichtig en gezond
samengaan niet mogelijk bleek. Discriminatie en spot vormden schaduwzijden van de ‘zwarte jazz’.
72