finalVersion - Erasmus University Thesis Repository - Erasmus ...

vraag naar dansmuziek voldoen. Daarmee ontstond ruimte voor beroepsmatige activiteiten voor een
veel grotere groep musici, waaronder amateurs en muziekstudenten. Dat er ook veel amateurs actief
waren, zorgde voor muzikale verrassingen en kwam op termijn professionele musici ten goede. Over
het algemeen kan geconcludeerd worden, dat de meeste muzikanten in het Interbellum geen
gemakkelijke tijd doormaakten; om verschillende redenen. ‘De vrije verspreiding van de jazz werd
aanvankelijk nog belemmerd doordat gemeenten via dansvergunningen beperkingen oplegden aan
bezettingen van orkesten’. 37 Het proefschrift van Lelieveldt, over de positie van muzikanten in het
Interbellum, betreft weliswaar niet specifiek het Rotterdamse verhaal, en beperkt zich ook niet tot
jazzmusici, daarmee past dit boek niet in één van de genoemde hoofdcategorieën. In de historiografie
van het muzikale veld van het Rotterdams Interbellum wordt Lelieveldt besproken, vooral vanuit
haar relevantie voor de stedelijke muziekcultuur. In de volgende paragraaf neem ik de jazz-
historiografie nader onder de loep.
2.3 Historiografie van de jazz
In de afgelopen decennia is in zowel academische als populaire publicaties een min of meer ‘officiële’
jazzgeschiedenis ontstaan, die gepresenteerd wordt als een coherent geheel. Hiermee doen publicisten
het complexe geschiedverhaal van de jazz, met een chaotische diversiteit aan stijlen en met een gecom-
pliceerde sociale oorsprong en politieke gevoeligheid en geladenheid, niet zelden geweld aan. De
geschiedenis van de jazz wordt teruggebracht tot een ‘skillfully contrived and easily comprehended
narrative’. 38 Musicoloog Scott DeVeaux, verbonden aan de University of Virginia, bespreekt die trend
in zijn jazzhistoriografisch artikel, waarin het verhaal van de jazzgeschiedenis als volgt neergezet is:
Na rekenschap afgelegd te hebben tegenover de Afrikaanse roots van de jazz, komt de
Ragtime als voorloper aan bod; daarop volgt een opeenvolging van stijlen en periodes: New Orleans
Jazz in de jaren 1920, in de jaren 1930 de Swing, de Bebop vanaf 1940, daarna de Hardbop en Cool Jazz
in de jaren 1950 en Free Jazz en Fusion in jaren 1960. Vanzelfsprekend verschillen de details en
verschuift de nadruk van tijd tot tijd, van auteur tot auteur; de grote lijn is echter steeds hetzelfde.
Scott DeVeaux meldt over deze consensus van de vertelling en selectie: ‘there is substantive
agreement on the defining features of each style, the pantheon of great innovators, and the canon of
recorded masterpieces’. 39 Dit komt vooral doordat de meeste auteurs zich aansluiten bij eerdere
jazzhistorici en de inzichten van hun voorlopers weinig kritisch overschrijven.
37 Lelieveldt, 221-227.
38 S. DeVeaux, ‘Constructing the Jazz Tradition: Jazz Historiography’, in: Black American Literature Forum, vol.25, no.3 (1991) 525.
39 Ibidem.
27