Kerkdiensten Meditatie - Kerkklok.info

Boekbespreking
Op verzoek van de
doopouders lazen we
tijdens de doopdienst van 5
augustus eens een keer uit
de Statenvertaling. Ik
hoorde toen van een aantal mensen dat vooral
de tien geboden in die vertaling zo mooi en
vertrouwd klonken. Bijzonder is dat, hoe je je
kunt hechten aan bepaalde woorden en
klanken. Oud-hoofdredacteur van Trouw Jan
Greven schreef twee jaar terug een boekje ‘De
bijbel van mijn jeugd’ waarin dat thema ook
terugkomt – toen mede naar aanleiding van de
komst van de Nieuwe Bijbelvertaling. Greven
zelf vindt het jammer dat er over de straf voor
de hebberige knecht van Elisa Gehazi niet
meer staat “en zie, melaats als sneeuw.” Nu
staat er dat “zijn huid schilferig en wit als
sneeuw” is. Dat heeft voor hem niet meer
dezelfde impact. Hij beschrijft hoe hij in de
jaren ’50 vertrouwd raakte met de taal van de
bijbel: door het Bijbellezen aan tafel, de
verjaardagspsalm (de psalm met het nummer
van je leeftijd werd gelezen) en de school met
de bijbel. Woorden die je vaak gehoord hebt,
woorden die je op belangrijke momenten in je
leven gehoord hebt, kunnen een heel speciale
lading krijgen. Dat lijkt mij iets waaraan we
zeker niet voorbij moeten gaan, en aan de
andere kant is het ook goed om de tijd te
nemen om je te hechten aan nieuwe, meer
hedendaagse woorden zoals die van de Nieuwe
Bijbelvertaling. In de rest van ‘De bijbel van
mijn jeugd’ kijkt Greven terug op zijn studie
theologie van destijds. Als gereformeerde
jongen ging hij naar de Vrije Universiteit. Daar
werd hij aan de ene kant opgeleid in de
“traditionele gereformeerde Schriftuitleg”,
terwijl hij aan de andere kant leerde over
historisch onderzoek naar de oorsprong van de
bijbel. Twee kanten die met “gekunstelde
redeneringen” met elkaar in overeenstemming
werden gebracht. Greven beschrijft hoe het
uiteindelijk toch tot een botsing komt en
verbaast zich erover hoe weinig dat hemzelf
eigenlijk allemaal deed. Hij merkte dat hij
steeds veeleer met andere vragen zat. “Het
waren vragen die hoorden bij het menselijk
bestaan. Op die vragen gaf het systeem geen
antwoord. Wel op vragen die ik niet stelde. Zo
is wat mij betreft de relevantie van het
gereformeerde systeem geleidelijk aan
verminderd en heb ik het uiteindelijk
geruisloos verlaten,” schrijft hij. Helaas houdt
het boekje twee bladzijden verder al op, ik had
graag nog wat uitgebreider gehoord over zijn
6
huidige manier van omgaan met levensvragen,
maar het is prettig leesbaar boekje over de
taal van de bijbel en de gereformeerde
theologie.
Jan Greven, De bijbel van mijn jeugd,
Amsterdam: Uitgeverij Bert Bakker, 2005,
ISBN 90 351 2850 8
Damhoekje
De vorige keer heb ik verteld over de notatie
bij dammen. De donkere vakjes waarop je
speelt zijn genummerd: van 1 linksboven bij
zwart tot en met 50 rechtsonder bij wit. Een
dambord moet je trouwens altijd zo
neerleggen dat je helemaal linksonder een
donker vakje hebt. De vorige keer heb ik twee
versies van het beginnerszetje de Haarlemmer
opgegeven. Meteen vanuit de opening komt er
al snel een zetje in. In het toen afgedrukte
diagram ontstond na de zetten 32-28 (18-23)
37-32 – de zetten van zwart staan overigens
altijd tussen haakjes. Zwart kan nu twee
stenen winnen door eerst met (23-29) een
steen weg te geven. Wit moet slaan: of
meteen 34x23; of eerst 33x24, dan slaat zwart
terug met (20x29) en moet wit alsnog 34x23
slaan. Dan geeft zwart nog een steen weg met
(17-22); wit slaat 28x17; en zwart kan er drie
slaan met (19x26). Zwart heeft er nu twee
weggegeven en slaat er drie terug, en de witte
schijf op 17 kan niet weg dus die zal zwart de
volgende keer slaan.
De oplossing van de andere Haarlemmer na de
beginzetten 33-28 (18-22) 39-33 is: (22-27)
[eventueel volgt dan 32x21 (16x27), maar
sowieso zorgt zwart dat wit moet slaan met:]
31x22 (19-23) 28x19 (17x30!) 35x24 en zwart
slaat vervolgens altijd de witte schijven op 19
en 24 die nergens heen kunnen.
Deze keer twee zetjes met wat minder
stenen op bord, een makkelijke en een wat
moeilijkere. Steeds geldt hier: wit speelt en
wint, maar hoe?