Melaan

ijke abstractie, een dans van penseeltoetsen die zich nu sterker naar voren werkt.
Meer dan ooit wordt met wisselspanningen gewerkt die behoorlijk verraderlijk kunnen zijn:
het is figuratief en abstract, klassiek en eigentijds, ongedwongen en ietwat verwrongen, rustig
en opgeladen met donkergetinte onderstromen. Via een schijnbaar onschuldig portret wordt
de essentie van het bestaan uit de verf getrokken. Luc Dondeyne spreekt van ‘het uitkleden
van het onderwerp’. Hij kleedt het al schilderend uit, of zet het op zijn minst in zijn onderlijfje.
Dat werkt de eenvoud in de hand. Desondanks is de broeierigheid niet verdwenen. Alleen
wordt ze niet langer veroorzaakt door vreemde situaties of handelingen, maar eerder door het
kleurgebruik en de lichtinval. In dezelfde beweging lost het narratieve en het anekdotische op.
Ten voordele van vlottende betekenissen.
Christine Vuegen, September 2009
7