Melaan

die eerder seksueel van
aard is.
Zo worden de vrouwenlichamen
in ‘The Transient
Body’ objecten
van de begeerte. Toen
de schilder een jongedame
ontmoette die
trots haar tatoeages liet
zien, aarzelde hij niet.
Ze had zich getransformeerd
in ‘Le Violon
d’Ingres’ van Man Ray,
de overbekende foto
van een vrouwenrug
waarop de kunstenaar
twee f-vormige klankgaten
tekende. Luc
Dondeyne vond de rug
kant-en-klaar. Wie dat
niet weet, kan denken
dat het toch wel gedurfd
is om zo’n kanjer
van een cliché op te
pikken. Daar speelt hij
graag mee. “Het is een soort val die ik span voor de toeschouwer”, zegt hij fijntjes. De
trivialiteit van het lichaam wordt doorbroken door de tatoeages die op hun beurt de
trivialiteit van de kunstgeschiedenis binnenbrengen.
Hij schilderde het model twee keer, telkens op een keukentafel. Als hij het ‘Who Will
Save Me’ noemt, drentelt de wanhoop binnen van de mens in het doordeweekse leven
waarin hij schippert tussen individu en nummer. Het roze tafelkleed en de groene
tegels zijn een beetje groezelig. Dikwijls vertoont het kleurgebruik een frisheid waar
een zekere grauwheid doorschemert, alsof de droesem van de maatschappij wordt
bovengeroerd.
Hoe dan ook, er is altijd een andere kant. ‘The Shadow of the Sleeping Beautie’ is ingegeven
door de opera naar het boek ‘The Sleeping Beauties’ van Yasunari Kawabata.
Het is een verhaal van liefde en dood waarin een oude man een bordeel bezoekt met
vrouwen in een diepe, kunstmatige slaap. Zij voeren hem terug in de tijd. Het schilderij,
een fragment van een vrouwenlichaam in vogelperspectief, balanceert eveneens tussen
leven en dood. Echt sexy zijn de kniekousen niet en rond de pubis zwerven enkele
accenten van rode verf. Verschuivingen doen zich voor in de schilderijen en tussen de
schilderijen onderling. De mens is meermaals in een leegte voorgesteld of hij is geïsoleerd
door de uitsnijding.
‘Breathing Man’ is dan een vluchtende man die de kortste weg kiest of zichzelf als individu
wil manifesteren door op een olievat te klimmen.
In het geheel kan je ten slotte de levenscyclus herkennen. Er is een jongen, een moeder,
een oudere man. Hij snijdt in ‘Our Daily Bread’ een broodje door. Het is een alledaags
motief waarbij de kunstenaar bijna automatisch dacht aan het brood van het Laatste
Avondmaal dat verandert in het lichaam van Christus. Het gewemel van de patronen
op het hemd lijkt over te lopen in het broodje. Als je dichterbij komt, opent zich een
6