Melaan

GALRIE TRANSIT
zandpoortvest 10
be 2800 mechelen
t +32 15 336 336
m (b) +32 478 811 441
m (d) +32 475 477 478
www.transit.be
18.10 - 29.11
‘The Transient Body’,
Luc Dondeyne:
Jongleren met wisselspanningen
Toen de Belgische cargo van de schilderkunst in de jaren 1990 uitvoer
op internationale wateren, was Luc Dondeyne druk bezig een eigen
koers uit te zetten in zijn eigen sloep. Oplaverend tegen de mainstream.
Nadat hij grafiek studeerde, sloot hij rond 1985 een pact met
de schilderkunst. Verf en penseel waren in die tijd weinig ‘artistiek
correct’, laat staan zijn impressionistische toetsen of de bredere borstelstreken
van het Brabants fauvisme à la Rik Wouters. Vervolgens exploreerde hij de
abstractie om dan opnieuw de mogelijkheden van de figuratie af te tasten. In 2004 was
de eerste solotentoonstelling in Galerie Transit een kleine revelatie. Broeierige schilderijen,
vaak in donkerbruine tonen, zwengelden de vervreemding aan door een eigenaardig
pose, abrupte afsnijdingen of subtiele ontregelingen. Inspiratie haalde hij uit zelfgemaakte
foto’s, theatervoorstellingen, films, de complete kunstgeschiedenis. Sindsdien
blijft het werk evolueren, zonder scherpe bochten te nemen. Keer op keer steekt een
vorm van impressionisme de kop op, alsof dat een hedendaagse en hoogstpersoonlijke
eenmansbeweging wordt.
Gedurig zijn er verschuivingen, in de evolutie en binnen het schilderij dat een transpositie
is van zelfgemaakte foto’s. Het is een accumulatie van tijd waarin verschuivingen
aan de gang zijn van betekenissen, ervaringen, emoties, psychische toonaarden.
Vandaar ‘The Transient Body’, de titel van het nieuwe ensemble. Opvallend is de grote
eenvoud die de intensiteit niet fnuikt. Simpele onderwerpen stoten rechtstreeks door
tot het menselijk tekort. De eenvoud werd aangereikt door de aftastende vraag van de
schilder: hoe kan iets triviaals overgaan in iets anders? Op alle niveaus is de trivialiteit
aan de orde, het triviale lichaam en triviale poses, het bewustzijn van het banale huis-,
tuin- en keukenbestaan dat een zekere melancholie en een gevoel van gemis teweegbrengt.
Uiteindelijk buigt dit thema zich ook over het wonder van de schilderkunst. Een
schilderij is altijd een ‘transitoir lichaam’ vermits het overgaat in iets anders. Terwijl
een vorig ensemble vertrok van zelfgemaakte snapshots, werden nu meestal mensen
gevraagd voor een fotosessie. De beelden zijn meer geconstrueerd en geënsceneerd,
hoewel de spontaniteit niet verloren gaat. Elk schilderij is een evenwichtsoefening tussen
directheid en indirectheid.
‘Splendid Isolation’ is een portret van een jongen in volle puberteit, een overgangsfase
waarin de seksualiteit ontluikt. Lichtjes verkrampt zit hij in een helderblauwe leegte,
alleen gehuld in een witte onderbroek. Rond het hoofd hangt een subtiele lichtkrans
waarin de traditie van de religieuze schilderkunst weerklinkt. Anderzijds echoot de traditie
van schone jongelingen, van Caravaggio tot Jack Pierson. Omdat het zo sereen geschilderd
is, wordt het bijna onbetamelijk erotisch. De omfloerste blik wijst op een trance
5