Melaan

‘t Arsenaal
Liefdesverhaal als metafoor
Mourade Zeguendi, die ook in BELGA meespeelt, herkent het verhaal. “Ik ben de zoon
van zo’n migrant. Ik mag in dit stuk een Marokkaanse vader spelen. Dat is een eer voor mij,
en de kans om mijn ouders beter te begrijpen. Wat mij vooral aanspreekt in dit project is
dat we geen politiek correcte allochtonen gaan neerzetten, maar echte mensen, van vlees
en bloed, met driften en verlangens... Je moet naar BELGA komen kijken om beter te
begrijpen waarom al die Marokkaanse mannen hier zijn blijven hangen, en waarom wij nu
Belgen zijn zoals alle andere Belgen hier. Bovendien hou ik in BELGA van die onmogelijke
liefde tussen een migrant en een Belgische vrouw. Het is de perfecte metafoor voor de
twee culturen die elkaar zoeken en beter proberen te begrijpen.”
Actrice Lotte Heijtenis is het daarmee eens: “Wat me in mijn personage aanspreekt, is
leven met de herinnering aan de liefde van je leven. BELGA tracht de mens achter de
geschiedenis te tonen. De voorstelling is geen analyse van ‘de eerste generatie migranten’
als een soort homogene groep, maar tracht een menselijk aspect te tonen van een complexe
geschiedenis door het verhaal van een man te brengen, met herkenbare verlangens, illusies,
angsten.”
Dromen en realiteit
BELGA gaat over een vader, zijn zoon en een vrouw. Over jonge mannen die in hun
vaderland een leven achterlaten om in een ander land een nieuw leven te vinden. Over
de dromen van gastarbeiders, hun bijdragen tot onze maatschappij, zowel sociaal als
economisch... en over hun eenzaamheid, zoveel jaren later.
“Je merkt dat de allochtone jongeren weinig weten over het verleden van hun ouders”, zegt
Mostafa Benkerroum. Weinigen beseffen dat het jonge mannen en vrouwen waren op
zoek naar avontuur. Ze gingen graag uit en dronken al eens een glaasje. Nu zijn het oude
mannen en vrouwen in djellaba’s. Het zijn mensen die hun dromen opgaven om hun
kinderen een betere toekomst te geven, maar velen hebben nu het gevoel dat ze gefaald
hebben.”
BELGA vertelt niet enkel een stuk migratiegeschiedenis maar ook een verhaal met zijn
wortels in de jaren ‘60 en ‘70 van de vorige eeuw. Een verhaal dat tot vandaag het leven/
samenleven in onze steden bepaalt. Met deze voorstelling willen we het over vandaag
hebben, door terug te graven naar de eerste verhalen en dromen van de eerste avonturiers
die naar hier kwamen.
Migranten in Mechelen
In het centrum van de stad Mechelen vestigden zich de eerste Marokkanen in de Zelestraat
en in de buurt daarvan: Klein Begijnhof, Heembeemd, Jodenstraat, Nokerstraat… Daar
kwam in 1981 ook de eerste moskee (daarvoor kwam men om te bidden samen in een huis
in de Korte Pennincstraat) en de allereerste Marokkaanse winkel. Die werd opengehouden
door een Marokkaan die met een Belgische vrouw getrouwd was. De Marokkanen
vestigden zich daar omdat het in die buurt toen het goedkoopst wonen was. Nu zijn
huizen in enkele van deze straten (bv. het Klein Begijnhof) onbetaalbaar geworden…
“Mijn vader was 16 toen hij begin jaren ’70 naar hier kwam om te werken”, vertelde Rwinaactrice
Canan Yilmaz in 2008 tijdens de GIDST!-toer door Mechelen. “Mijn moeder
woonde in hetzelfde dorp als mijn vader. Ze kenden mekaar al sinds ze klein waren. In de
zomer keerde mijn vader terug naar Turkije, met vakantie, en toen is hij daar getrouwd
met mijn moeder. Voor mijn moeder was het aanvankelijk moeilijk om hier te leven. Er
waren toen geen Turken in Mechelen. Ze sprak de taal niet. Maar ze kwam wel in contact
met Marokkaanse vrouwen en vooral met kinderen. Zo paste ze zich stilaan aan.”
Zowel met GIDST! toen als met BELGA nu wil ’t ARSENAAL een verhaal vertellen dat
22