Een school waar je mag zijn! - Van Asch van Wijckschool

4. Herinneringen van oud-leerkrachten
Annie Ruitinga
Nadat ik bijna 3 jaar in Hengelo (O) had gewerkt, begon ik op 1 mei
1954 op de Van Asch van Wijckschool in de 2e klas. Ik werd wegwijs
gemaakt door het hoofd van de school, de heer Leutscher. Bij de 1e bel
moest ik naar buiten, waar de kinderen in hun eigen rij gingen staan.
Let wel: 12 rijen van 48 kinderen! Bij de 2e bel moest iedereen klaar
staan en stil zijn. Zo gingen klas voor klas de kinderen naar binnen.
Halverwege de morgen gingen de klassen 1 en 2 naar buiten voor
een korte pauze. Ze mochten in het park spelen, want op het schoolplein
zou het te storend zijn voor de andere klassen. De klassen 3 t/m
6 kregen nooit pauze, zij werkten gewoon door. Op het eind van de
morgen mochten de kinderen naar huis. Ik wist niet dat ze wéér in de
rij moesten staan. Dat was ik niet gewend. In Hengelo ging iedereen
rustig en groetend naar huis. Tot mijn schrik zag ik de kinderen hollen.
Ik begreep meteen dat ze deze vrijheid niet gewend waren.
Uit die begintijd herinner ik me nog een gewoonte. Elke morgen
stonden de collega’s in de hal bij de trap in een kring en dan werd
iedereen persoonlijk met een handdruk goedemorgen gewenst. Dat
was wel heel formeel en ik zag me dat ook geen jaren volhouden. Op
een morgen kwam ik op school, gaf de heer Leutscher een hand en
riep tegen iedereen: “Goedemorgen allemaal” en ging naar mijn
klas. Waarschijnlijk viel het in goede aarde, want al spoedig kreeg
alleen het hoofd van de school een hand.
Er was nog iets bijzonders in de 2e klas. Twee keer per week moest ik
de meisjes handwerkles geven. Dat betekende 24 meisjes leren breien
en tegelijk 24 jongens bezig houden met rekenen. Dat was volgens
mij onmogelijk, maar het was altijd zo geweest, dus het kon
wel. Gelukkig kwamen er al gauw nieuwe collega’s die het met mij
eens waren en kwam er een ander rooster.
jubileumboekje pagina 34
Nog een herinnering
Op 31 maart was de heer Leutscher jarig. Op die dag stonden alle kinderen
in rijen op het schoolplein. De jarige zelf stond als een paus op
de eerste verdieping voor het open raam. Gezamenlijk moesten we
zingen. En wat zongen we dan? (de heer Leutscher heette Jakob
Leutscher). Psalm 146 vers 3: Zalig hij die in dit leven, Jakobs God ter
hulpe heeft. Met pretoogjes keken we elkaar aan.
Na de 2e klas kreeg ik de 1e klas. Beide eerste klassen zaten toen in de
zijvleugel. Alle klassen hadden nog banken, maar voor de jongste kinderen
waren er tafeltjes en stoeltjes. Het waren houten stoeltjes, die
op ijzeren buizen stonden, een soort sleemodel. Het bezwaar was, dat
het schuiven met de stoel veel herrie veroorzaakte. Daarom werden er
vier rubberen doppen aan de onderkant bevestigd. Dat hielp wel, maar
ze konden nu heerlijk met het stoeltje wippen met alle gevolgen van
dien.
Door het grote aantal kinderen was de manier van lesgeven heel klassikaal.
Om alle kinderen een beurt te geven, werd de les vaak door alle
kinderen tegelijk opgelezen. Ik herinner me nog, dat ik met zo’n grote
klas een nieuwe, voor die tijd zeer moderne leesmethode kreeg, waarbij
de kinderen een blaadje met 4 zinnen kregen. Deze zinnen moesten
worden losgeknipt en op volgorde gelegd. Daarna werden alle
woorden losgeknipt en met die woorden werden andere zinnen neergelegd.
De controle was echter ondoenlijk bij zoveel kinderen.
Sommigen hadden het gauw klaar, maar anderen zuchtten eens diep
en dan lagen alle woordjes op de grond. De kwaliteit van het materiaal
was ook niet geweldig. Het gevolg was, dat ik na enkele maanden
de ouderwetse boekjes van “Lezen leren” weer uit de kast haalde,
zodat iedereen op ’t eind van het schooljaar kon lezen.
Overblijven
De kinderen uit Vleuten moesten op school overblijven. Om beurten
kregen wij als leerkrachten de taak om dat te verzorgen. Er werd gebeden,
gedankt en uit een speciale kinderbijbel gelezen. Zo waren de
meesten het thuis ook gewend. Na het eten hielden we ze bezig met
film, spel of tekenen en het laatste kwartier mochten ze naar buiten.
jubileumboekje pagina 35