Editie 20 van 2012 - t Periodiekske

Mijn woorden
Mijn woorden vloeien uit mij weg
als ik gedichten schrijf.
Ik lever hen gewillig uit
aan een kalenderloos seizoen
dat in mij woont
met oeverloze dagen zonder dagboek.
Is dit het labyrint van ’t leven
waarin mijn woord verdwaalt
als een onschuldig kind
dat hunkert naar nieuw plantveld
voor zijn dromen?
Of vluchten woorden uit mij weg
in kille barensnood
omdat ze aan het grillig spoor
van naderende dood in mij
willen ontkomen?
Ik weet het niet …
Neen, met veel spijt, ik weet het niet.
Maar ik bemin hun lied
dat fl uistert in een koor
van lentewind
in ’t jonge groen van bomen.
Marcel Pira, Mortsel
Mannenrokken zijn nog niet voor morgen
In de vijftiger en zestiger jaren van vorige eeuw begon de
emancipatie van de vrouw in de Westerse wereld. Vele deuren
die voorheen voor vrouwen grotendeels gesloten bleven, gingen
ineens open. Op het gebied van mode kregen de vrouwen ook
meer mogelijkheden. Zo begonnen meer vrouwen een broek te
dragen, terwijl dat voorheen steeds een rok moest zijn. Voor een
aantal mannen was dit een echte cultuurschok.
Nu willen we eens onderzoeken hoe het staat met het omgekeerde
fenomeen: hoe staat het met de mannenrok? In onze regio zien we
af en toe enkele mannen op straat die een rok dragen, doch het is
een zeer kleine minderheid.
Een beetje geschiedenis
In tal van traditionele
culturen en historische
perioden was het niet
ongewoon dat mannen
een rok droegen.
Bekende voorbeelden
daarvan zijn natuurlijk
de Keltische kilt, de
Aziatische sarong
en het uniform van
Doedelzakspelers in een Ierse Kilt
de Griekse evzonen.
Afbeeldingen over
de prehistorie en de Romeinse tijd laten mannen zien, gehuld
in een lendendoek die we vandaag de dag als een rok zouden
omschrijven. Bij de Oude Romeinen en Grieken gold een broek als
een bij uitstek ‘barbaars’ kledingstuk, onder meer geassocieerd
met de gevreesde Germanen en Perzische volkeren die hun
hellenistische rijksgrenzen bedreigden.
In de loop van de geschiedenis is het dragen van een mannenrok
echter in veel culturen in onbruik geraakt. Als kilt heeft de rok
voor mannen overleefd in Schotland, Ierland en Wales, onder
meer als deel van het parade-uniform van bepaalde regimenten
en korpsen (ook van veiligheidsdiensten). Geplisseerde, korte wijd
uitstaande rokken zijn onderdeel van het uniform van de evzones,
de traditioneel in het wit geklede elitesoldaten van de Griekse
presidentiële - en (vroeger) koninklijke garde.
In West-Europa werden kleine jongens tot in de 19de eeuw in een
rok gekleed. Pas wanneer zij een jaar of acht waren, kregen de
zogenaamde ‘broekventjes’ een (korte) broek.
In Zuid- en Zuidoost-Azië zijn
nog de sarong (een lange
lendendoek) en andere om
de heupen gewikkelde stoffen
traditioneel voor mannen
zowel als vrouwen. Ze worden
De Indonesische sarong
thans echter in vele landen in
snel tempo verdrongen door
westerse kledij, met name in
de geürbaniseerde gebieden. In Indonesische steden zal men
bijvoorbeeld nog zelden een man in sarong aantreffen, terwijl
velen spijkerbroeken dragen.
Een aantal pogingen van modeontwerpers zoals Jean-Paul Gaultier,
Comme des garçons, Rick Owens en Yohji Yamamoto om de
mannenrok in de mode te introduceren, hebben niet geleid tot
blijvend succes.
In de fetisj-, gothic- en cyberscene ziet men de laatste jaren steeds
vaker mannen in (voornamelijk) lange rokken, terwijl men in de
punkscene meer de kilt ziet. Deze mannenrokken zijn gemaakt van
60